Τι σημαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός οξύνει συνεχώς τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού;

Η ΒΑΣΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ του καπιταλισμού είναι: Η κοινωνικοποίηση της παραγωγής, της εργασίας και η ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση του προϊόντος, με τη θεώρηση ότι ο άνθρωπος είναι η σπουδαιότερη παραγωγική δύναμη.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ της παραγωγής σημαίνει ότι η παραγωγή ενός προϊόντος δε γίνεται ατομικά αλλά από πολλούς μαζί εργάτες. Ακόμη και από περισσότερα εργοστάσια, (π.χ. κατασκευή αυτοκινήτου ή του υπολογιστή όπου τα διαφορετικά μέρη τους κατασκευάζονται σε διαφορετικά εργοστάσια που μπορεί να βρίσκονται και σε διαφορετικά κράτη).

Ο ΜΑΡΞ στον πρώτο τόμο του «Κεφαλαίου», σελ. 786 - 787, το περιγράφει ως εξής:

«... από τη στιγμή που ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής στέκεται στα δικά του τα πόδια, από τη στιγμή αυτή αποχτούν μια νέα μορφή η παραπέρα κοινωνικοποίηση της εργασίας και η παραπέρα μετατροπή της γης και των άλλων μέσων παραγωγής σε μέσα παραγωγής που τα εκμεταλλεύονται κοινωνικά, δηλαδή σε κοινά μέσα παραγωγής, επομένως αποχτάει νέα μορφή και η παραπέρα απαλλοτρίωση, των ατομικών ιδιοκτητών. Αυτός που είναι τώρα ν' απαλλοτριωθεί δεν είναι πια ο εργάτης που διευθύνει μόνος το νοικοκυριό του, αλλά ο κεφαλαιοκράτης που εκμεταλλεύεται πολλούς εργάτες».

ΑΥΤΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι η παραγωγή συγκεντρώνεται σε τέτοια έκταση που οδηγεί στα μονοπώλια. Που με τη σειρά του οδηγεί, επίσης, στην ολοένα αυξανόμενη εκμετάλλευση, αφού αποσπάται ολοένα και μεγαλύτερη υπεραξία, στο φτήνεμα της εργατικής δύναμης, στην ανεργία, έτσι που όσο μεγαλώνουν οι διαστάσεις του κεφαλαίου και συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια να αυξάνονται και η φτώχεια και η ανεργία, η εξαθλίωση, το ξεκλήρισμα των μικροπαραγωγών.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ, λοιπόν, μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο η κοινωνικοποίηση, από την άλλη, κάθε μεγιστάνας καπιταλιστής παράγει για δικό του όφελος, για την αύξηση των κερδών του, για την αύξηση των διαστάσεων του δικού του κεφαλαίου. Αυτό στέκεται εμπόδιο στην παραπέρα ανάπτυξη της κοινωνικής παραγωγής, αφού ως διαδικασία, μειώνει τους μισθούς, αυξάνει τη φτώχεια και την ανεργία, άρα οι εργαζόμενοι αδυνατούν να αγοράσουν και να καταναλώσουν τα παραγόμενα εμπορεύματα. Ετσι έρχονται οι οικονομικές κρίσεις που επιτείνουν ακόμη περισσότερο τα βάσανα των εργατών, αλλά αποδεικνύουν, επίσης, ότι δεν υπάρχει αντιστοιχία παραγωγικών δυνάμεων και σχέσεων παραγωγής. Καταστρέφονται παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, δηλαδή τους εργάτες που ολοένα και μεγαλύτερα τμήματά τους περνούν στην ανεργία και βρίσκονται στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι δε χωράνε πλέον οι παραγωγικές δυνάμεις στις καπιταλιστικές παραγωγικές σχέσεις.

ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ, λοιπόν, αυτή η κατάσταση οξύνεται στο έπακρο, επομένως οξύνονται πολλαπλάσια και τα προβλήματα των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, ενώ σε συνδυασμό με τον ολοένα και οξύτερο μονοπωλιακό ανταγωνισμό, εξαπολύονται οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι. Αυτή η πραγματικότητα αποκαλύπτει την αναγκαιότητα της αλλαγής των σχέσεων παραγωγής, δηλαδή το πέρασμα στο σοσιαλισμό, διαφορετικά τα βάσανα της εργατικής τάξης, του λαού θα γίνονται ολοένα και πιο αβάσταχτα.