Με χτεσινό του άρθρο στα «ΝΕΑ», ο κ. Ε. Βενιζέλος αναλαμβάνει ρόλο συνηγόρου υπεράσπισης της δήθεν «διωκόμενης» Εκκλησίας. Με δικανισμούς και συνταγματολογικούς ακροβατισμούς, προσπαθεί - διεκδικώντας το εύσημο του «ιδανικού» εκπροσώπου του κ. Χριστόδουλου - να παρουσιάσει το άρθρο 3 του Συντάγματος ως σημαντικό, μεν, αλλά για τις δευτερεύουσες διατάξεις του, όχι, όμως, και για την πρώτη και βασική του διάταξη, δηλαδή εκείνη που υπαγορεύει τη σύμφυση Κράτους - Εκκλησίας. Κατ' αυτόν τον τρόπο, ο πρώην υπουργός επιχειρεί να προσπεράσει το ουσιαστικό ζήτημα. Και το ουσιαστικό ζήτημα που απαιτείται να αντιμετωπιστεί είναι η συνταγματικώς οριζόμενη (με ευθύνη όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων) επιβολή της ορθόδοξης ...μαντίλας επί του σώματος της ελληνικής κοινωνίας.

Στην προσπάθειά του, ο κ. Βενιζέλος υποπίπτει σε παραδοχές, που επιβεβαιώνουν την ανάγκη εκείνου που ο ίδιος «ξορκίζει». Δηλαδή, την απαλλαγή της πολιτικά οργανωμένης κοινωνίας από το θυμιατό μιας κοσμικής εξουσίας «θεόσταλτου» χαρακτήρα, που εξουσιάζει, ακριβώς λόγω των δυνατοτήτων που της παρέχει η κρατικά υποβασταζόμενη δοξολογία της.

Καταλήγοντας ο κ. Βενιζέλος οδηγείται από το λατρευτικό του οίστρο σε εμφανές αδιέξοδο. Το ζήτημα σχέσεων Κράτους - Εκκλησίας, στις διάφορες χώρες καθορίζεται, όπως λέει, από λόγους ιστορικούς. Ξεχνάει, όμως, τους πολιτικούς λόγους ο κ. Βενιζέλος. Και αυτοί, οι πολιτικο-ιστορικοί λόγοι είναι που ακυρώνουν όλη τη δοξασία του. Διότι (ακόμα κι αν ξεχάσουμε το ανεκπλήρωτο της επιταγής που απορρέει από την ίδια τη Γαλλική Επανάσταση για το διαχωρισμό Κράτους - Εκκλησίας), η ιστορία της πολιτικής δράσης της εκκλησιαστικής ιεραρχίας στην Ελλάδα δηλώνει πεντακάθαρα το «γιατί» απαιτείται η απαλλαγή του κράτους από τη δεσποτεία της. Αρχίζοντας από την «προσφορά» της Εκκλησίας στην αποκήρυξη της Επανάστασης του '21 μέχρι τη διασύνδεσή της με τους Αγγλο-Αμερικάνους το '44 και τους χουντικούς το '67, και φτάνοντας στα σημερινά «ανέκδοτα» του κ. Χριστόδουλου, όντως βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορία που επιβεβαιώνει το αντιδραστικό και σκοταδιστικό της διαδρομής του ιερατείου, το οποίο δεν αρκείται στη συνειδησιακή χειραγώγηση των μαζών. Θέλει (ως παρακλάδι του αστικού αυταρχικού κράτους) να χειραγωγεί και με κρατικό βούλευμα, και με νόμο. Γι' αυτό ο νόμος, το καθεστώς που υπερασπίζεται ο κ. Βενιζέλος, είναι ιστορικά και πολιτικά απαράδεκτο.