Στην αυγή του 2005 εμείς θα κάνουμε τους καημούς μας πανί καραβιού σε αρχιπέλαγος φουρτουνιασμένο. Σαν κάθε αρχή του χρόνου μ' ευχές κι όνειρα στην αναζήτηση του καλύτερου.

Καρτερούμε την ολόλαμπρη μέρα που, απελευθερωμένοι και δικαιωμένοι, θα βαδίσουμε πάνω σε χνάρια παλιών συντρόφων με τα γαρούφαλα στα χέρια, ιερό προσκύνημα στους τάφους χιλιάδων μαρτύρων, να στεφανώσουμε τις πέτρινες μορφές τους.

Περιμένουμε το κρασί να λαμπυρίζει πεντακάθαρο κι αστραφτερό στα ποτήρια στο κουτούκι της γειτονιάς με την αντζούγα και το κοτσάνι του λάχανου, πλάι σε χαμογελαστά ροδοκόκκινα ευτυχισμένα πρόσωπα.

Κι όταν λένε εβίβα, να είναι εβίβα, κι όταν λένε στην υγειά σου να είναι στην υγειά σου.

Περιμένουμε τα σύννεφα να σκορπίσουν, τον άνεμο να κοπάσει, το μούγκρισμα του κύματος να καταλαγιάσει, τον ήλιο της δικαιοσύνης να λάμψει, τις στρατιές των αθάνατων νεκρών και ζωντανών που ακολουθάνε το μονοπάτι της δόξας, να δικαιώσουν το όνειρό τους.

Μ' αλαλαγμούς και κραυγές και ζήτω. Ο κόσμος των πουλιών και των λουλουδιών, των ανθρώπων και των μυρμηγκιών, των βουνών και των ποταμιών, της άμμου και των αστεριών. Ο κόσμος της φύσης, της βροντής και αστραπής, του χιονιά και του λίβα, τ' ανέμου και της βροχής.

Περιμένουμε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Περιμένουμε τη σταγόνα να ξεχειλίσει το ποτήρι.