Διαβάζοντας τις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο και τις ως τώρα προσυνεδριακές θα πω πως δεν είμαι και πολύ ικανοποιημένος για το λόγο ότι περισσότερο βάρος δίνεται σε έξωθεν ζητήματα και λίγο για τα δικά μας. Γι' αυτό και αναγκάζομαι να ασχοληθώ λίγο με αυτά.

Οι επιμείναντες ακόμα και με αγανάκτηση να λένε ότι σ' αυτό το «σοσιαλισμό» που γνωρίσαμε θα πάμε; Μήπως οι σύντροφοι δεν είδαν, δεν άκουσαν παρά πίστεψαν στις φανφάρες των κατηγοριών του αντίπαλου δέους;

Εγώ όμως θα πω: Τι νομίζουν πως είναι ο σοσιαλισμός; Μήπως είναι λόγια και πλούτη; Μήπως εννοούν τον ΠΑΣΟΚικό σοσιαλισμό; Οχι σύντροφοι. Εγώ δε θα πω σοσιαλισμό, αλλά προβάδισμα προς το σοσιαλισμό και αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος.

Ο Λένιν έλεγε: «Στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, στα πρώτα στάδια υπάρχει το «χατίρι» = χρήση παλιών στελεχών. Το θέμα όμως είναι πώς θα τους εκμεταλλευτείς. Και παρά τα στραπάτσα των ηγετών, ποιος δεν ξέρει, ποιος δεν άκουσε ότι μετά από τις καταστροφές του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, οι νέες εξουσίες, με ένα σωρό εμπόδια προσώπων και ομάδων μέσα στις χώρες τους, κατάφεραν να ορίσουν και να προσφέρουν στους λαούς τους το πρώτο και βασικότερο στοιχείο του σοσιαλισμού. Την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Και σε συνέχεια μπήκαν προς λύση πάρα πολλά προβλήματα και να μην τα αραδιάσω, γιατί πολλές φορές ειπώθηκαν και από τις στήλες του «Ριζοσπάστη».

Ο αγώνας μας, σύντροφοι και φίλοι, ήταν και θα είναι μακρύς. Από 13 χρόνων παιδί πλησίασα τους χωριανούς μου αγωνιστές και σήμερα είμαι 75. Και δυσκολότερος ακόμα και της οικοδόμησης του σοσιαλισμού με εξουσία της εργατικής τάξης. Ο ρόλος του κομμουνιστή ήταν και είναι μεγάλος και ο καθένας σκέπτεται, αποφασίζει και μπαίνει εθελοντικά, να αγωνιστεί, να προσφέρει, σύμφωνα με το καταστατικό και το Πρόγραμμα του Κόμματος. Στην πορεία που τις περισσότερες φορές οι συνθήκες είναι και σκληρές, (παρανομίες κλπ.) κάποιοι κουράζονται, αφήνουν το μετερίζι, όμως ο αγώνας δε σταματάει, οι κομμουνιστές παλεύουν ως πατριώτες και διεθνιστές όπου και αν βρίσκονται, πάντα με τη σκέψη να προσφέρουν και όχι να πάρουν.

Ειπώθηκαν πολλά για το 20ό, την 6η, για τον Στάλιν, Ζαχαριάδη κλπ., δεν κριτικάρω κανέναν, αλλά θα πω κάτι. Ολα τα στελέχη, και οι πρώτοι και η επόμενοι εκλέγονταν από Σώματα, πρόσφεραν και δρούσαν παλικαρίσια και πολλοί έδωσαν και τη ζωή τους, εκτός περίπτωσης, και αυτές οι περιπτώσεις να αναφέρονται και ονομαστικά. Και μην ξεχνάμε ότι όλα τα λάθη που κριτικάρουμε, βγήκαν ως λάθος εκ των υστέρων.

Να επανέλθουν, ποιοι να επανέλθουν; Ο Γούσιας, ο Βλαντάς, ο Παρτσαλίδης, ο Μάρκος, ο Υψηλάντης, ο Φαράκος και σία; Και ποιος δεν μπορεί να φανταστεί τη ζημιά που προκάλεσαν ακόμα όταν το κόμμα ήταν στην παρανομία ως και σήμερα.

Αγαπητοί σύντροφοι, ο κάθε διαγραφόμενος, αδίκως ή δικαίως έχουμε το όπλο της κριτικής και αυτοκριτικής που είναι η κινητήρια δύναμη και που διορθώνει λάθη και αδυναμίες, αλλά κύρια έχει διαπαιδαγωγητικό χαρακτήρα. Ε, λοιπόν, όποιος έχει επαναστατικό πόνο, όποιος το λέει η καρδιά του, η υπομονή και συνειδητοποίησή του, τον φέρνει στην αποκατάστασή του όσο βαριά και αν ήταν η διαγραφή του. Και τέτοια παραδείγματα έχουμε πολλά. Εκτός βέβαια της περίπτωσης που περάσανε στην πλευρά και ήρεμα στους προηγούμενους αγώνες τους.

Οσο για τον Ζαχαριάδη, ο τρόπος διαγραφής του δεν ήταν και ο σωστότερος. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, νομίζω πως αποκαταστάθηκε στο 10ο Συνέδριο. Για το 20ό Συνέδριο θα έπρεπε να το κρίνουν οι σοβιετικοί, δεν το έκαναν. Πάντως, τα όσα ειπώθηκαν ως τώρα, δεν πείθουν για το πού βρίσκονται οι αιτίες για τις ανατροπές, αντίθετα συνέβησαν τα χειρότερα. Διαλύθηκαν κόμματα, άλλαξαν ονομασίες και έφυγαν από τη μαρξιστικολενινιστική θεωρία και ιδεολογία και δεν ξέρω αν θα χαρακτηριστούν προδότες, αφού περάσανε ως ηγέτες της παλιννόστησης του καπιταλισμού, ακριβώς δηλαδή όπως έγινε με στελέχη της Β΄ Διεθνούς.

Στη σελίδα 8, παράγραφος 3 περί προσωρινού συμβιβασμού αντιθέσεων ΝΑΤΟ και ΕΕ. Αραγε να είναι μόνο αυτό; Μάλλον πολλά θα είναι που δε φαίνονται και δεν ακούγονται. Ομως ο σημερινός καπιταλισμός, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις δεν τους χωρίζει τίποτε. Κάτω από την ομπρέλα της παγκοσμιοποίησης θα εφαρμόσουν όλα ό,τι περιέχει το Μάαστριχτ και σταμάτησαν λίγο με τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων στη Γερμανία, Γαλλία και στη χώρα μας, τώρα όμως με τις αυξήσεις - κοροϊδία σέρβιραν και εκείνα για τα οποία διαμαρτυρηθήκαμε - αύξηση ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης ανά ένα 6μηνο, ώσπου να φτάσει στα 65 και μετά βλέπουμε.

Σύντροφοι, στα άρθρα 5 και 6 σελ. 10 και 11 χαίρομαι που τα διαβάζω, αλλά ο διεθνισμός μας σαν αδελφά κόμματα δε με ικανοποιεί καθόλου. Και είναι ακατανόητο, καταχτήθηκαν εργατικές εξουσίες με αμέτρητα θύματα και τις παρέδωσαν χωρίς κανέναν πυροβολισμό, τη στιγμή που γινόταν γνωστό τι θα συνέβαινε μετά.

Καραμπιδής Αλέξιος