Μια επικίνδυνη αντίληψη για το ρόλο των κομμάτων | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μια επικίνδυνη αντίληψη για το ρόλο των κομμάτων

Hτρομοκρατική επίθεση της κυβέρνησης κατά των μαθητικών κινητοποιήσεων, πέραν των στόχων τους οποίους εξυπηρετεί, έπρεπε να έχει και ένα πολιτικό και ιδεολογικό υπόβαθρο. Για να «νομιμοποιήσει», λοιπόν, την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και τις επεμβάσεις εισαγγελέων και Αστυνομίας κατέφυγε στο γνωστό τροπάρι περί υποκινούμενων από το ΚΚΕ κινητοποιήσεων.

Δίπλα, όμως, στον απροκάλυπτο αντικομμουνισμό των κυβερνητικών στελεχών και των φερεφώνων της κυβερνητικής προπαγάνδας εμφανίστηκαν και οι υπέρμαχοι μιας συγγενούς και εξίσου επικίνδυνης άποψης, της άποψης που συνοψίζεται στο σύνθημα: Εξω τα κόμματα απ' τα σχολεία. Η ίδια άποψη επανέρχεται και προσαρμόζεται αναλόγως σε κάθε κινητοποίηση, γίνεται «έξω τα κόμματα από τις αγροτικές κινητοποιήσεις», ή «έξω τα κόμματα απ' τα συνδικάτα»...

Ε ίναι μια άποψη που έχει καλλιεργηθεί συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Στην ουσία της λέει ότι θα πρέπει τα κόμματα να απέχουν (ή να εκδιώκονται) απ' όλους τους κοινωνικούς χώρους και τους κοινωνικούς αγώνες, αφήνοντας έτσι ανενόχλητη την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης.

Στην προέκτασή της αυτή η άποψη εξυπηρετεί και εξυπηρετείται από μια αντιδραστική αντίληψη για τη λειτουργία και τη δραστηριότητα των κομμάτων και γενικότερα του πολιτικού συστήματος. Την αντίληψη που θέλει τα κόμματα εκλογικούς μηχανισμούς, μηχανισμούς εκλογικής πελατείας, που θα δραστηριοποιούνται κάθε τέσσερα χρόνια και θα αποσύρονται στη συνέχεια στη Βουλή. Και είναι απορίας άξιο ότι αυτοί που υπερασπίζονται μια τέτοια αντίληψη έρχονται στη συνέχεια και μιλούν για απαξίωση των κομμάτων και για αδιαφορία των πολιτών.

Τ α πολιτικά κόμματα έχουν όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να λειτουργούν και να δρουν σε κάθε κοινωνικό πεδίο, να εκφράζουν τις απόψεις, τις θέσεις και τις προτάσεις τους. Πρέπει, όμως, να επισημάνουμε μια σκόπιμη λαθροχειρία, που επιχειρεί να εμφανίσει την όποια πολιτική δραστηριότητα ως «κομματικοποίηση», δηλαδή ως υποκατάσταση των κοινωνικών χώρων, της λειτουργίας και της ξεχωριστής τους φυσιογνωμίας από τα κόμματα. Μια τέτοιου είδους «κομματικοποίηση» προωθούν στην ουσία οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αφού η «έξωση» των κομμάτων από το μαζικό κίνημα θα οδηγήσει στην κυριαρχία της κυβερνητικής και κατ' εξοχήν κομματικής πολιτικής.

Ε τσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι οι κήρυκες αυτών των απόψεων δεν έχουν στόχο την αποδέσμευση των κοινωνικών αγώνων από τα κόμματα γενικώς και αορίστως, αλλά την αποδέσμευσή τους από την πολιτική της αντίστασης και της ανατροπής. Με λίγα λόγια, αυτή η άποψη ξορκίζει κάθε σχέση των μαθητικών, των αγροτικών, των εργατικών κινητοποιήσεων με τα κόμματα, αλλά στην πραγματικότητα ξορκίζει τη σχέση των κινημάτων με μια συγκεκριμένη πολιτική, την πολιτική του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Του κόμματος που αταλάντευτα βρίσκεται στο πλάι των αγώνων του ελληνικού λαού και παλεύει για την αποτελεσματικότητά τους.

Οι κήρυκες αυτών των αντιλήψεων υποστηρίζουν ότι η απομάκρυνση των κομμάτων από τους λαϊκούς αγώνες θα οδηγήσει στην «απελευθέρωση» από τις κομματικές σκοπιμότητες. Στην πραγματικότητα οδηγούν στην υποταγή στην κυρίαρχη πολιτική.

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, η νεολαία πρέπει να αποκρούσουν αυτές τις αντιλήψεις, που στο όνομα των συμφερόντων τους προωθούν την αδρανοποίηση και τελικά την καθυπόταξή τους.