«Μόνο μια ευρωπαϊκή Τουρκία μπορεί να αποτελέσει εγγύηση για την Ελλάδα και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας». Μέρες τώρα οι έγκυρες γραφίδες του εκσυγχρονισμού, αλλά και οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων, επιχειρούν να καλλιεργήσουν το έδαφος, γιατί συμφέρει τη χώρα μια άνευ όρων ουσιαστικά ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Το βασικό επιχείρημά τους είναι ότι η ένταξη θα διευκολύνει τον εκδημοκρατισμό της Τουρκίας και το σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η αλήθεια όμως είναι άλλη. Τόσα χρόνια που η Τουρκία είναι συνδεδεμένη με την ΕΕ, γιατί δε σεβάστηκε τα ανθρώπινα δικαιώματα; Αλλά γιατί να τα σεβαστεί η Τουρκία όταν η ίδια η ΕΕ δεν τα σέβεται (για παράδειγμα περίπτωση Οτσαλάν) και επιβραβεύει το καθεστώς της γειτονικής χώρας σε κάθε ευκαιρία και με γενναίες επιχορηγήσεις. Πολλά θα μπορούσαν να προστεθούν, αλλά το πράγμα είναι ολοφάνερο: Η δημοκρατία της Τουρκίας διαφέρει από αυτή που υπάρχει στα κράτη - μέλη της ΕΕ μόνο ως προς τη μορφή. Οι «ισχυροί εταίροι» δεν ενδιαφέρονται για τέτοιες λεπτομέρειες, όπως και η κυβέρνηση Σημίτη. Αυτό που προέχει είναι, όσον αφορά την κυβέρνηση, ο προσδιορισμός των ρόλων και των «ζωνών επιρροής» στο πλαίσιο της νέας τάξης, ενώ για τους συμμάχους η συμμετοχή της Τουρκίας στην εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών στόχων τους. Και αυτά δεν επηρεάζονται από βέτο ή άλλους λεονταρισμούς.