«Τις μέρες των βομβαρδισμών της Δρέσδης τα σοβιετικά στρατεύματα βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από την πόλη. Στη Δρέσδη δεν υπήρχαν πια οργανωμένα χιτλερικά στρατεύματα, καμιά οργανωμένη αντίσταση. Το αντίθετο, μάλιστα, οι χιλιάδες πρόσφυγες από τις ανατολικές επαρχίες του καταρρέοντος Ράιχ είχαν κατακλύσει την πόλη και οι αρχές, υπό το βάρος των προβλημάτων, την είχαν ήδη εγκαταλείψει». Αυτά έγραφε προχτές στο «Ριζοσπάστη» ο Δημ. Αμπατιέλος, μόνιμος κάτοικος της Δρέσδης.

Σε τι, λοιπόν, μπορούσε να βοηθήσει ο μαζικός βομβαρδισμός μιας μεγαλούπολης, που βρισκόταν σ' αυτή την κατάσταση, χωρίς την παραμικρή στρατηγική σημασία και χωρίς ίχνος ουσιαστικής αντίστασης, είτε την προέλαση του Κόκκινου Στρατού, είτε, πολύ περισσότερο, την τελική και γρηγορότερη έκβαση του πολέμου; Στο ερώτημα δε χωράνε πολλές απαντήσεις. Και σίγουρα, η λογική, ότι «ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος χαρακτηρίστηκε από τη σύγκρουση των δυνάμεων της ελευθερίας με τις δυνάμεις της τυραννίας», δεν προσφέρεται ως ασφαλής βάση, για σωστές εξηγήσεις, τόσο του συγκεκριμένου γεγονότος, όσο και αρκετών άλλων αυτής της περιόδου. Δυστυχώς, για τον Στάθη, είναι περισσότερο σύνθετα τα πράγματα. Αλλωστε, όπως γνωρίζει, οι ίδιες «δυνάμεις της ελευθερίας», με αυτές που βομβάρδισαν τη Δρέσδη, οργάνωσαν τα Δεκεμβριανά, ματοκύλισαν την Αθήνα και επέβαλαν το μεταδεκεμβριανό καθεστώς στη χώρα μας και ό,τι επακολούθησε. Και, μάλιστα, την ίδια χρονική περίοδο...