Του Γιάννη Ιωάννου από το «Εθνος»

Μάλαμα η ΕΕ: Δεν έχουμε παρά να συγκλίνουμε.

Ας αποφασίσουν ορισμένοι: Η συνθήκη του Μάαστριχτ και η συνακόλουθη «Λευκή Βίβλος για την Ανάπτυξη, την Ανταγωνιστικότητα, την Απασχόληση» ήταν απλά «νεοφιλελεύθερης έμπνευσης» κείμενα; Αν, ναι, γιατί τα ψήφιζαν με χέρια και με πόδια όντας «αριστεροί»;

Δηλαδή, πώς την έχουν δει; Από το παράθυρο σαν σωτήρας η σοσιαλδημοκρατία την ώρα που η πραγματικότητα την πετάει από την πόρτα σαν καραδεξιά; Δηλαδή, επειδή βολεύει την «αριστερά» του ...από κει Πατριαρχείου, θα πιπιλάμε την καραμέλα περί «νεοφιλελεύθερης έμπνευσης»;

Οταν πρόκειται για καραμπινάτες κοινές επιλογές σοσιαλδημοκρατών και νεοφιλελευθέρων που υπακούουν στη μία και μοναδική κεντρική επιλογή του κεφαλαίου, το οποίο πάρα πολύ πιστά υπηρετούν όλοι τους;

Δηλαδή, επειδή ό,τι δήλωνε χτες ο Πολυζωγόπουλος, το δηλώνει σήμερα ο Πουπάκης, έπαψε ο εργατοπατέρας να είναι εργατοπατέρας;

Αρκετά με τις απορίες. Καλοπροαίρετη η ευχή του συναδέλφου Θοδωρή για την Παιδεία. Ομως, μια ματιά στα κείμενα της συνόδου της Μπολόνια θα τον πείσει ότι η Παιδεία για τα λαϊκά στρώματα θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο για έναν πολύ απλό λόγο: γιατί το κεφάλαιο χρειάζεται μεγάλες μάζες ημιαμόρφωτων εργατών, διά βίου «καταρτιζόμενους». Δεν είναι πρόβλημα «παρατράγουδων», αλλά δομικό του ίδιου του συστήματος. Και ή θα βάλουμε πλώρη για την ανατροπή του, ή, θα γυρνάμε γύρω από τον πάσσαλο ρωτώντας αν τετραγωνίζεται ο κύκλος. Ε, δεν τετραγωνίζεται.