Καπιταλιστικός αμοραλισμός | Κόντρα στη νέα (α)ταξία | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Καπιταλιστικός αμοραλισμός

Στην εποχή της ιμπεριαλιστικής διεθνοποίησης - παγκοσμιοποίησης των αγορών, ο καπιταλισμός, που αντιμετωπίζει τις περιοδικές κυκλικές κρίσεις, αναζητεί θεωρητικά στηρίγματα.

Ανατρέχει από τους ουτοπιστές, τον Ανταμ Σμιθ, τον Ρικάρντο, ως τον Ρόμπινσον, τους προκλασικούς και κλασικούς οικονομολόγους. Μπροστά σ' αυτή την ανάγκη τους νεκρανασταίνουν και επαναφέρουν στο προσκήνιο τον Κέινς και τους επιγόνους του. Κάθε, άλλωστε, αστός οικονομολόγος δημιουργεί δική του σχολή και δικές του θεωρίες, που κάτι ανάλογο βρίσκεται στις πολυώνυμες ασιατικές σχολές πολεμικών τεχνών.

Τον τελευταίο καιρό, ο καπιταλισμός ...ανακαλύπτει τον Ενγκελς και τον Μαρξ όχι βέβαια για να υιοθετήσει τις θεωρίες τους, αλλά για να τις διαστρεβλώσει.

Με την ίδια αντίληψη, ορισμένες σχολές πολιτικής οικονομίας χρησιμοποιούν, αποσπασματικά, ορισμένα «τσιτάτα», για να δείξουν τις γνώσεις τους, αλλά και για να αντιτάξουν την αντίθεσή τους και να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της ελευθερίας του κεφαλαίου και των αγορών.

Πάει καιρός από τότε που κάποιος υπουργός είχε «καταργήσει» την πάλη των τάξεων. Πάει καιρός από τότε που ο Φουκουγιάμα είχε προφητέψει το τέλος της ιστορίας, ενώ κάποιος άλλος, ο Χάντινγκτον προσπάθησε να ερμηνεύσει τους πολέμους του Μπους ως αποτέλεσμα της διαπάλης των πολιτισμών.

Και τι ακριβώς μας λένε όλα αυτά τα «γκεσέμια» της αν-ελεύθερης αγοράς των συμφερόντων τους; Τι μας λένε για την υπεραξία, για τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, που είναι προϊόν της ληστρικής εκμετάλλευσης; Τι μας λένε όλοι αυτοί για την εξαντλητική παραγωγικότητα και τον άγριο ανταγωνισμό, θύματα των οποίων είναι οι εργαζόμενοι;

Ο καπιταλισμός - ιμπεριαλισμός μένει βουβός σ' αυτά τα ερωτήματα, απαντώντας με τη βία, την υπερεκμετάλλευση και τους πειρατικούς πολέμους.

Του
Γιώργου ΤΣΑΠΟΓΑ