Ο κ. Χριστόδουλος δεν έπραξε τίποτε λιγότερο από τους όψιμους επικριτές του. Κινούμενος στο πνεύμα του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», επέλεξε την υποκρισία έναντι της υποκρισίας.

Ενοχληθείς από το τελετουργικό στη Βουλή κατά την ορκωμοσία Παπούλια, ανέβηκε την επομένη στον άμβωνα για να επιτεθεί σε όσους «δε σέβονται τους θεσμούς». Απόδειξη ότι δεν τίμησαν στο πρόσωπό του το «θεσμό - Εκκλησία». «Το κράτος είμαι εγώ», όπως έλεγε κι ο Λουδοβίκος»...).

Κατόπιν μίλησε για τη «φτώχεια του λαού». Οχι, όμως, με πνεύμα «Σαμαρείτη», αλλά ως πράξη πολιτικής αντίπραξης προς όσους θεωρεί ότι τον «έθιξαν» στη Βουλή. Αλλά αυτό το (πολιτικό) κήρυγμα πώς να κριθεί, όταν προέρχεται από τον εκπρόσωπο του 1 εκατομμυρίου στρεμμάτων (και πλέον) της εκκλησιαστικής περιουσίας και του αμύθητου πλούτου σε καταθέσεις, ομόλογα, χρεόγραφα, ακίνητα και μετοχές;

Μίλησε, επίσης, για τα «εθνικά ζητήματα», που άπτονται της «ανεξαρτησίας και ελευθερίας» του τόπου. Ομως, ο κ. Χριστόδουλος ουδόλως ενοχλήθηκε επειδή το «ευρωσύνταγμα» (για παράδειγμα) περιορίζει ακόμα περισσότερο την ανεξαρτησία του τόπου, για το μόνο που ενοχλήθηκε είναι ότι το «ευρωσύνταγμα» δεν κάνει μνεία στο χριστιανισμό. Ουδέποτε αρνήθηκε μέσα στον εθνικιστικό οίστρο του να ορκίσει και να ευλογήσει τις κυβερνήσεις που είναι υπόλογες γι' αυτά τα «ζητήματα». Ουδέποτε, επίσης, ενοχλήθηκε επειδή τα ελληνικά ΝΑΤΟικά αποσπάσματα στο Κόσσοβο, στο Αφγανιστάν, στη Βοσνία, είναι επανδρωμένα και με στρατιωτικούς ιερείς...

*

Ο «πολιτικός» Χριστόδουλος λειτούργησε ξανά ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η αντιπαράθεση του δικού του «πατροπαράδοτου» πολιτικού λόγου με τον πολιτικό λόγο των αστών του «κοσμοπολιτισμού» δεν προοιωνίζεται τίποτα το προοδευτικό.