Η ολιγαρχία του πλούτου, ντόπια και ξένη, οι εθνικές κυβερνήσεις, φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής απόχρωσης, η Κομισιόν και τ' άλλα επιτροπάτα της ΕΕ, συσπειρώνονται σε μια ενιαία αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση, που θα πάει ακόμα πιο βαθιά. Με σημαία τους το «ευρωσύνταγμα», το προσαρμοσμένο Σύμφωνο Σταθερότητας, την αναθεωρημένη Στρατηγική της Λισαβόνας, ενισχύουν το αντιδραστικό κατασκεύασμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ισχυροποιούν την ευρωένωση των μονοπωλίων. Και πλέον δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η ισχυροποίηση μπορεί να γίνει μόνο σε βάρος των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, όλων των λαών της Ενωσης, και του ελληνικού.

Απαραίτητη προϋπόθεση γι' αυτή τη συσπείρωση είναι οι εργαζόμενοι, οι πλατιές λαϊκές μάζες να ξεκόψουν οριστικά και αμετάκλητα από την κυρίαρχη πολιτική του δικομματισμού. Από λογικές ανοχής, μοιρολατρίας και ηττοπάθειας. Από λογικές και πρακτικές εξωραϊσμού του κεφαλαιοκρατικού ευρωμονόδρομου και αυταπάτες περί αρμονικής συμβίωσης του μεγάλου κεφαλαίου και των εργαζομένων. Με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ οι εργαζόμενοι δεν είδαν προκοπή, δε θα δούνε και στο μέλλον. Το αντίθετο. Οσο αυτή η πολιτική συνεχίζεται, όσο οι κυρίαρχοι κύκλοι πετυχαίνουν τη διαιώνιση και το αντιλαϊκό βάθεμά της, η ζωή των εργαζομένων θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Η σωτηρία δε θα έρθει ούτε με αυτό το «ευρωσύνταγμα», ούτε με κάποια άλλη παραλλαγή του. Οι λύσεις των λαϊκών προβλημάτων δε θα έρθουν με το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας, όπως δεν ήρθε και μ' αυτό που ίσχυε μέχρι τώρα. Γιατί η μόνη σταθερά που εξασφαλίζουν αυτές οι συνθήκες είναι το βάθεμα της εκμετάλλευσης, η απαλλοτρίωση λαϊκών δικαιωμάτων και κεκτημένων. Γιατί η μόνη σταθερότητα που μπορεί να επιτύχει η κυρίαρχη πολιτική είναι η σταθερότητα των μεγάλων ρυθμών αύξησης των επιχειρηματικών κερδών, η σταθερότητα της υψηλής ανεργίας, η σταθερότητα σε μειωμένους μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις.