Αρκετοί εξ όσων σήμερα κραυγάζουν ενάντια στην καθιέρωση μηνιαίας αποζημίωσης 3.000 ευρώ (καθαρά) στους πρώην βουλευτές, που δεν επανεκλέχτηκαν ή δεν έβαλαν υποψηφιότητα στις τελευταίες εκλογές και είχαν υποχρεωθεί να αναστείλουν τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες, λόγω του ασυμβίβαστου, ήταν ένθερμοι υποστηριχτές του τελευταίου, όταν είχε συζητηθεί στη Βουλή. Την περίοδο εκείνη, όμως, η λογική της αποζημίωσης, που τώρα επιχειρήθηκε να υλοποιηθεί και αναστάλθηκε, ήταν ένα βασικό επιχείρημα και προϋπόθεση που έθεταν οι υποστηριχτές του ασυμβίβαστου και, βέβαια, τότε δεν έλεγαν τίποτε οι κραυγάζοντες σήμερα. Αντίθετα, κατακεραύνωναν όσους ήταν αντίθετοι στο ασυμβίβαστο - ανάμεσά τους και το ΚΚΕ - και υποστήριζαν, ανάμεσα σε άλλα, ότι η καθιέρωση του ασυμβίβαστου θα δημιουργήσει πλήθος παρενέργειες.

Δε λέμε, δικαίωμά τους είναι να φωνάζουν για το συγκεκριμένο θέμα, έστω και τώρα. Δεν αισθάνονται την ανάγκη, όμως, μιας ελάχιστης έστω αυτοκριτικής, σχετικά με την τότε στάση τους; Δε βγάζουν κανένα συμπέρασμα ή δίδαγμα, απ' όλα όσα έγιναν; Νομίζουν, άραγε, πως μπορούν να λένε ανέξοδα πότε το ένα και πότε το αντίθετο, κάνοντας ασκήσεις φτηνού και χυδαίου λαϊκισμού και τσουβαλιάζοντας τους πάντες; Απλώς, αναρωτιόμαστε...