Του Γιάννη Ιωάννου από το «ΕΘΝΟΣ»

'Η, να θαυμάσεις το παραμύθι περί «πλην Αστυνομίας, Στρατού, Δικαιοσύνης«; Δηλαδή, σε ποιον ανήκουν, για ποιον δουλεύουν η Αστυνομία, ο Στρατός και η Δικαιοσύνη; Τα λαϊκά στρώματα σαφώς και πληρώνουν το κόστος λειτουργίας αυτών των «θεσμών», αλλά είναι άλλο ποιος πληρώνει κι άλλο σε ποιον ανήκουν και για ποιον δουλεύουν. Στοιχειώδη, ε, να μη ξεχνιόμαστε...

Για την υποκρισία όσων σήμερα εμφανίζονται να αγανακτούν με το επίδομα των βουλευτών, θα διαβάσετε σε άλλες στήλες. Να επισημάνουμε μόνο πως ενώ δε μας κόφτει και τόσο για την απαξίωση του κοινοβουλευτικού μανδύα της αστικής δικτατορίας, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε την ειδική συμβολή σ' αυτήν τη διαδικασία εντύπων και εκδοτών που κάθε άλλο παρά έχουν καθαρή τη φωλιά τους ως προς το ποιος τα παίρνει και πώς από το δημόσιο ταμείο. Γκέ-γκε;

Πάμε σε πιο σημαντικά: Τη μεγαλοσύνη των γονιών που μέσα στο θρήνο τους δίνουν ζωή σ' άλλα παιδιά. Στην επείγουσα ανάγκη αυτό να είναι γενικευμένη στάση ζωής.

Για τον «φουκαρά» που πυροβολούσε μπεκάτσες και πέτυχε κατά λάθος - και αυτός, όπως τόσοι μπάτσοι πριν απ' αυτόν - έναν άνθρωπο, να μη γράψουμε τίποτα. Την υπεράσπιση του έχουν αναλάβει ήδη οι Δραβαλιάρηδες!

Να σταθούμε όμως λίγο στους «Αλαβάνους». Τι ομολογούν τώρα μόνοι τους; Οτι η αντισυγκέντρωση που έστησαν στο Πέραμα και η δήθεν επιδίωξη συνάντησης με το Συνδικάτο Μετάλλου ήταν ενταγμένη σε μια τακτική να αποδείξουν ότι ο ΣΥΝ θέλει συνομιλητή το ΚΚΕ αλλά η ηγεσία του ΚΚΕ κόντρα στη θέληση των μελών του δε θέλει. Και επέλεξαν για να στήσουν τέτοια προβοκάτσια στην πρωτομαγιάτικη απεργία! Επέλεξαν να συκοφαντήσουν ένα συνδικάτο τα στελέχη του οποίου ματώνουν μέσα στη Ζώνη, πέταξαν στα σκουπίδια όσα οι ίδιοι λένε περί αυτοτέλειας των συνδικάτων, για μια μικροκομματική κομπίνα. Κι έχουν θράσος να χαρακτηρίζουν τους κομμουνιστές ηλίθιους γιατί είναι, λέει, συναισθηματικά δεμένοι με το κόμμα τους!

Ο,τι κι αν τους σούρεις τζάμπα θα πάει. Ξεφτίλες!