Παντελώς αστήρικτος και ανυπόστατος ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι «η πλειοψηφία του κόσμου τάσσεται υπέρ των διαρθρωτικών αλλαγών». Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο, ενώ η κατασκευή «πλειοψηφιών» και «κοινωνικής συναίνεσης», μέσω των γκάλοπ είναι παλιό κόλπο και δεν ξεγελά κανέναν.

Απλούστατα γιατί δεν υπάρχουν εργαζόμενοι που θα έλεγαν «ναι» στις διαρθρωτικές αλλαγές αν τους διευκρίνιζαν ότι αυτές αφορούν στην κατάργηση του 8ωρου και την αλματώδη αύξηση του χρόνου εργασίας, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, στην «ελευθερία» του εργοδότη να απολύει κατά βούληση, στην εξομοίωση των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα (μόνο) προς τα κάτω, κ.ο.κ. Δεν είναι τρελοί οι εργαζόμενοι να συμφωνήσουν σε ένα πισωγύρισμα στον εργασιακό Μεσαίωνα. Το εύρημα ότι οι περίπου μισοί λένε «ναι» στην άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων δε λέει τίποτα και πολύ περισσότερο δε σημαίνει «πράσινο φως» του λαού σε κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων.

Επιβεβαιώνεται περίτρανα, λοιπόν, ότι η κυβέρνηση της ΝΔ εξαπάτησε τις λαϊκές μάζες και υφάρπαξε την ψήφο τους. Στο κυβερνητικό πρόγραμμά της δεν περιλαμβάνεται καμία από τις παραπάνω νεοφιλελεύθερες «διαρθρωτικές αλλαγές». Ποτέ δεν είπε στον ελληνικό λαό ότι όταν θα ανέβει στην εξουσία θα προχωρήσει στην άρση της μονιμότητας, ή ότι θα αυξήσει τα όρια ηλικίας και θα μειώσει τις συντάξεις ή ότι δεν υπάρχει κατώτατος μισθός... Τα ακριβώς αντίθετα διακήρυσσε ο Κ. Καραμανλής κατά την παρουσίαση του κυβερνητικού προγράμματος για την οικονομία (Φλεβάρης 2004). Βασικές επιδιώξεις μας, έλεγε, είναι «η ενίσχυση και εξυγίανση της λειτουργίας του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, ώστε οι εργαζόμενοι να αισθάνονται σιγουριά και ασφάλεια για το μέλλον τους».

Ακόμα, «η σύγκλιση, μέσα σε μία δεκαετία, των μισθών και των συντάξεων στο μέσο ευρωπαϊκό επίπεδο», η «σταδιακή αύξηση του ΕΚΑΣ από τα 140 ευρώ που είναι σήμερα, στα 230 ευρώ», «η παροχή κρατικών υπηρεσιών υψηλού επιπέδου στους τομείς της Υγείας, της Παιδείας, της Κοινωνικής Μέριμνας», κ.ο.κ. Το συμπέρασμα είναι προφανές: Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έχει καμία λαϊκή εντολή υπέρ των νεοφιλελεύθερων διαρθρωτικών αλλαγών.