Μόλις μάζεψα τα απαραίτητα χρήματα συμφωνήσαμε να μου φτιάξει τις τέντες που χρειαζόμασταν για το σπίτι. Πηγαίνοντας, το πρωί της Παρασκευής, για τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Κάνιγγος, πέρασα από το μαγαζί του να οριστικοποιήσουμε την παραγγελία.

Καθόταν στην περιστρεφόμενη πολυθρόνα του, σκέτος διευθυντής. Ανθρωπος του μεροκάματου, στην πραγματικότητα. Σαράντα χρόνια, όπως διαφημίζει και ο ίδιος, σκαρφαλώνει στα μπαλκόνια και τοποθετεί τέντες. Εβαλε στη δουλιά και το γιο του, εκεί δουλεύει η γυναίκα του, και αύριο μεθαύριο σαν παντρευτεί ο κανακάρης του, εκεί θα χωθεί και η νύφη του. Σόι πάει το βασίλειο...

- Καλημέρα, τι κάνουμε, ξεκίνησα την κουβέντα, πριν πάμε στα τυπικά, τόσα μέτρα για το ένα μπαλκόνι, αυτό το πανί για την πρόσοψη, εκείνο για την πίσω μεριά.

- Τι να κάνουμε... Εμεινα μέσα σήμερα. Τον απέλυσα τον μπαγάσα. Μου ήθελε και απεργία...

..., έμεινα άφωνος να τον παρακολουθώ και να ζητώ, με τα μάτια μόνο και το ύφος, περισσότερες λεπτομέρειες και, κύρια, εξηγήσεις.

- Δεν κατάλαβα. Θα παραστήσουμε τους δημόσιους υπαλλήλους τώρα; Εδώ, κύριε, έχουμε δουλιά, δεν καθόμαστε, άρχισε να μονολογεί και αναψοκοκκίνιζε μόνο που άκουγε τα δικά του λεγόμενα.

- Μα σήμερα είναι μέρα απεργίας. Τόσα μέτρα παίρνει η κυβέρνηση που θίγουν τη ζωή μας, το βιοτικό μας επίπεδο, το μέλλον μας, τις συντάξεις μας...

- Εδώ είναι ιδιωτικός τομέας, και στον ιδιωτικό τομέα δεν υπάρχει απεργία, βιάστηκε να αντιτείνει.

- Μα γίνεσαι άδικος. Η επίθεση της κυβέρνησης είναι τέτοια που ακόμα και η ΓΣΕΕ αποφάσισε απεργία. Κι όταν υπάρχει απεργία τότε έχουμε όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να απεργούμε.

- Εγώ δεν τα καταλαβαίνω αυτά. Δέκα χρόνια τον είχα στη δουλιά μου. Τώρα του κάπνισε να απεργήσει.

- Φαίνεται πως τώρα έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Μπορεί τώρα να κατάλαβε ότι δεν πάει άλλο...

- Γιατί, για μένα δεν είναι τα πράγματα στο όριό τους;

- Μα αυτό είναι το θέμα. Και εσύ κι αυτός και 'γώ κι οι περισσότεροι, βράζουμε στο ίδιο καζάνι και εσύ πήγες και απόλυσες το παλικάρι, επειδή κατέβηκε στην απεργία.

- Ναι, αλλά εγώ τον ταΐζω όλο το χειμώνα που δεν έχουμε δουλιά...

- Αφεντικό, μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Κανείς δεν κάνει χάρες. Κι αν τον κρατούσες τόσους χειμώνες για χάρη, δε θα τον πέταγες έξω, επειδή αποφάσισε να απεργήσει. Τον κράταγες επειδή έτσι συνέφερε εσένα και την επιχείρησή σου.

- Τι λες καλέ, εγώ και μεροκάματο πάνω από το κανονικό του έδινα...

- Ναι, αλλά μέτρησες πόσες και πόσες φορές έφυγε από τη δουλιά δύο και τρεις ώρες μετά από το τέλος του οκταώρου και δεν του έδωσες δεκάρα υπερωρία. Του 'δινες παραπάνω μεροκάματο, αν του έδινες, γιατί τα κιτάπια σου έδειχναν πως έτσι κονομάς περισσότερα.

- Κοίτα να δεις, εγώ δε θα δουλεύω για τους δημόσιους υπαλλήλους. Εγώ δε θα ταΐζω αυτό το τεμπελχανείο...

- Πάλι φούμαρα πουλάς. Στον εαυτό σου και στη συνείδησή σου. Γιατί εσύ ξέρεις πιο καλά από όλους και πόσα κέρδη σου φέρνει ο εργάτης, και πόσα κερδίζεις από τον τρόπο που συναλλάσσεται με τον κόσμο, και πόσα βγάζεις από τα χαρτιά που δίνεις στην εφορία και εδώ και εκεί. Και μην ξεχνάς, και κάποιοι άλλοι, μικροί σαν κι εσένα, πίστεψαν ότι έγιναν αφεντικά στη δουλιά και στη ζωή των εργατών τους, κι ήρθαν μετά τα μεγαλύτερα ψάρια και τους καταβρόχθισαν...

- Ε, καλά μην το πάμε στο συνδικαλισμό τώρα, απάντησε, χωρίς να με αφήσει να αντιληφθώ τι κατάλαβε και τι όχι.

Ο τύπος δεν καταλαβαίνει τίποτα. Σ' αυτή τη φάση. Αργότερα, θα συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Οπως έγινε με τον κυρ Μάνθο που 'χε βιοτεχνία με παιχνίδια και τώρα στα πενήντα του έγινε υπάλληλος σε πολυκατάστημα με παιδικά. Και με τον Διονύση, που φανταζόταν πως η ΕΒΓΑ του ήταν η αρχή και το τέλος του κόσμου και τώρα ψωνίζει ο ίδιος το γάλα του από το σούπερ μάρκετ. Και με τόσους και τόσους άλλους αυτοαπασχολούμενους που χώρισαν τα τσανάκια τους από τους εργάτες, επειδή προς στιγμήν πίστεψαν το παραμύθι πως οι «όποιος είναι προκομμένος πάει μπροστά». Σιγά μην πάει...

Αλλά, τούτος εδώ, είναι ανένδοτος. Σ' αυτή τη φάση... Κι έτσι, όπως τα μούσκεψε τα πράγματα, αυτόματα, εκεί που μέσα στο ανήλιο υπόγειό του, στου Ζωγράφου, φάνταζε ένας χοντρούλης δουλευτάρης του καραβόπανου, γινόταν σιγά - σιγά ένας προκλητικός χοντρομπαλάς και αστείος τσαρλατάνος, με σήμα κατατεθέν τη χρυσή καδένα στο λαιμό.

Πήρα τα σχέδια και τα μέτρα για τις τέντες και άρχισα να ψάχνω για άλλον τεντά...