Είδηση πρώτη:

Προχτές ο ΟΗΕ απηύθυνε έκκληση για τη σωτηρία των παιδιών του Νίγηρα από τη λιμοκτονία. Το φάσμα του φονικού λιμού απειλεί 2,5 εκατομμύρια ανθρώπους της χώρας της Κεντρικής Αφρικής. Πάνω από 150.000 παιδιά του Νίγηρα βρίσκονται ένα βήμα από το θάνατο λόγω πείνας...

*

Είδηση δεύτερη:

Πριν από λίγες μέρες στη βρετανική εφημερίδα «Ομπσέρβερ» δημοσιεύτηκε ότι το ποσό που είναι κατατεθειμένο από τους Κροίσους του πλανήτη σε διάφορους οφ-σορ λογαριασμούς ανά τον κόσμο υπολογίζεται στα 11,5 τρισ.δολάρια. Προσοχή: Αυτά είναι τα χρήματα των προσωπικών τους καταθέσεων, χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τα κεφάλαια των πολυεθνικών και λοιπών επιχειρήσεων, που περνούν μέσα από οφ-σορ εταιρίες και λογαριασμούς...

*

Εχει κάποια σχέση η πρώτη είδηση με τη δεύτερη; Καμία. Εκτός από τούτο: Αυτά τα χρήματα, τα 11,5 τρισ. δολάρια των προσωπικών καταθέσεων μιας χούφτας εκμεταλλευτών, είναι αρκετά για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του υποσιτισμού σε όλο τον κόσμο για τα επόμενα ...444 χρόνια!

***

Γιατί ο Νίγηρας δεν μπορεί να θρέψει τα παιδιά του; Γιατί η Αφρική λιμοκτονεί;

*

Στον «Ιντιπέντεντ» δημοσιεύτηκε μια ανάλυση ενός δημοσιογράφου από την Γκάνα. Οπως σημείωνε ο Κάμερον Ντουόντο, η Αφρική δεν παράγει για να καλύπτει τις ανάγκες του πληθυσμού της σε αγαθά, αλλά για να τροφοδοτεί σε προϊόντα τις πολυεθνικές των τροφίμων.

*

Είναι ενδεικτικό: Οταν τα εκατομμύρια των κατοίκων της Αιθιοπίας βρέθηκαν αντιμέτωπα με το μεγάλο λιμό στα μέσα της δεκαετίας του '80, η χώρα εξακολουθούσε να τροφοδοτεί με 180.000 τόνους καφέ τις πολυεθνικές του κλάδου. Τα εύφορα εδάφη της χώρας, που θα μπορούσαν να σπαρούν με σιτάρι ή καλαμπόκι για να τραφεί ο λαός, συνέχισαν να παράγουν καφέ, που σε ποσοστό σχεδόν 100% πηγαίνει στις πολυεθνικές που καβουρντίζουν τον καφέ και τον πωλούν στα σούπερ μάρκετ του «πολιτισμένου» κόσμου.

*

Τα κέρδη των πολυεθνικών είναι τόσο μεγάλα, που δε θα δέχονταν ποτέ να μειωθεί η παραγωγή του καφέ και να αντικατασταθεί με σιτάρι για να σωθούν μερικά παιδιά. Οπως εξηγούσε το δημοσίευμα, για ένα φλιτζάνι καφέ που στοιχίζει στη Δύση 3 ευρώ, χρειάζονται 5 γραμμάρια καβουρντισμένου καφέ. Από ένα κιλό καφέ, δηλαδή, παράγονται διακόσια φλιτζάνια, που αποφέρουν στους πωλητές της Δύσης εξακόσια ευρώ.

*

Θα 'λεγε, δηλαδή, κανείς ότι αυτοί τουλάχιστον που ζουν στην Αιθιοπία παράγοντας καφέ, επιβιώνουν καλύτερα από τους συμπατριώτες τους που λιμοκτονούν. Ούτε γι' αστείο. Οι Αιθίοπες παραγωγοί πουλάνε το προϊόν τους στην πολυεθνική για 1 ευρώ το κιλό, που σημαίνει ότι εισπράττουν μόλις το 0,2% της αξίας του επεξεργασμένου καφέ. Δηλαδή, από τα 600 ευρώ, τους αναλογούν τα 1,2 ευρώ...

***

Πάμε σε μιαν άλλη χώρα της Αφρικής. Στην Γκάνα.

Στην Ακρα, πρωτεύουσα της Γκάνας, χώρα 20 περίπου εκατομμυρίων κατοίκων, οι πιτσιρικάδες στα φανάρια δεν πουλάνε χαρτομάντιλα. Πουλάνε ...κοτόπουλα. Δεν πρόκειται για εύκολη δουλιά. Για να εξασφαλιστεί το νοίκι της μέρας, πρέπει κανείς να πουλήσει 10 κοτόπουλα. Πρόκειται για κοτόπουλα της εγχώριας παραγωγής. Αλλά έχουν ένα πρόβλημα. Δεν μπορούν να ανταγωνιστούν στην τιμή τα κατεψυγμένα τεμάχια κοτόπουλου που βρίσκονται στα σούπερ μάρκετ και έρχονται από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.

«Αυτοί είναι οι νόμοι της αγοράς», θα 'λεγαν οι κυνικοί. Ας δούμε, όμως, ποιοι είναι αυτοί οι «νόμοι» και πώς μπορούν να αποδεκατίσουν μια οικονομία:

*

Στην Γκάνα υπήρχε μια πλούσια πτηνοτροφία με 400.000 μικρά ορνιθοτροφεία, που κάλυπταν το σύνολο των εσωτερικών αναγκών. Τα τελευταία χρόνια, όμως, άρχισαν να εισάγονται από τη Δύση μεγάλες ποσότητες κατεψυγμένων τεμαχίων κοτόπουλου, με συνέπεια, ενώ το 1992 η ντόπια παραγωγή κάλυπτε το 95% της εγχώριας αγοράς, σήμερα να καλύπτει περίπου το 10%.

Μέσα σε μια δεκαετία κατέρρευσε ένας ολόκληρος τομέας παραγωγής μιας χώρας, πολλαπλασιάζοντας τα οικονομικά της προβλήματα. Αλλά πώς έγινε αυτό; Απλό: Τα κοτόπουλα φτάνουν τόσο φτηνά στην Γκάνα από την Ευρώπη, γιατί ένα μέρος του κόστους παραγωγής τους επιδοτείται μέσω της ΚΑΠ, αλλά αυτό που στον κόσμο του ελεύθερου - υποτίθεται - ανταγωνισμού για τους Ευρωπαίους επιτρέπεται, στις κυβερνήσεις της Γκάνα η σκέψη και μόνο να προστατέψουν την εγχώρια παραγωγή της, επιβάλλοντας δασμούς στις εισαγωγές κοτόπουλου, απαγορεύτηκε διά ροπάλου από τον ΠΟΕ, την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ.

*

Τι απέμεινε, λοιπόν, στην Γκάνα με τις 400.000 πτηνοτροφικές μονάδες; Εχει απομείνει μία όλη κι όλη επιχείρηση. Λεπτομέρεια: Κι αυτή, η μία, ελέγχεται από αμερικανικό κολοσσό του κλάδου...