Η διευθέτηση του χρόνου εργασίας γίνεται «για να αυξηθεί η απασχόληση και να αντιμετωπιστεί η ανεργία», ισχυρίζονται κυβερνητικά στελέχη, που έχουν αναλάβει την εκλαΐκευση της φιλοσοφίας του σχετικού αντεργατικού νομοσχεδίου.

Στ' αλήθεια, πού απευθύνονται; Μήπως δεν έχουν γίνει προηγούμενες προσπάθειες, δεν έχουν νομοθετηθεί αντίστοιχοι στόχοι, δηλαδή ελαστική και ευέλικτη εργασία; Υπάρχει, συνεπώς, αντίστοιχη εμπειρία που δείχνει ότι δε δημιουργήθηκαν θέσεις εργασίας, δε μειώθηκε η ανεργία. Αντίθετα, η ανεργία παραμένει μεγάλη και συνεχώς αυξάνεται, για παράδειγμα των γυναικών είναι στο 17%, χωρίς ούτε πρόσκαιρα να μειώνεται, των δε νέων γυναικών ξεπερνά το 27%.

Το κεφάλαιο δε δημιουργεί θέσεις εργασίας για την ευημερία των εργαζομένων, αλλά για να συσσωρεύει περισσότερα κέρδη. Οταν αυξάνονται οι ώρες εργασίας, αυξάνεται και η υπεραξία, δηλαδή η απλήρωτη εργασία του εργαζόμενου και της εργαζόμενης.

Πώς, λοιπόν, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, επειδή οι εργοδότες θα μπορούν να απασχολούν τους εργαζομένους τους μέχρι 10 ώρες την ημέρα, χωρίς να τους πληρώνουν για το επιπλέον 2ωρο και θα τους πληρώνουν τις υπερωρίες κατά 50% λιγότερο απ' ό,τι σήμερα;

Ή μήπως στοχεύει η κυβέρνηση στη διατήρηση θέσεων εργασίας, επειδή όπως κάποιοι υποστηρίζουν δε θα μεταφερθούν επιχειρήσεις έξω από τη χώρα, αφού γίνεται η εργατική δύναμη και εδώ φτηνή όσο των άλλων εργαζόμενων στα Βαλκάνια; Μα κι αν ακόμη γίνει κάτι τέτοιο, ποιος εγγυάται ότι θα επιζήσουν αυτές οι επιχειρήσεις από τον σκληρό ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό;

Ποιων απαίτηση ήταν και είναι η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, του ΣΕΒ ή των εργαζομένων; Είναι δυνατόν να συμφέρει τους εργαζόμενους η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου;

Είναι δυνατόν να συμφέρει τον εργαζόμενο όταν θα δουλεύει μέχρι 256 ώρες χωρίς αμοιβή, για διάστημα 32 βδομάδων; Υπάρχει εργαζόμενος που μπορεί να διανοηθεί, πολύ περισσότερο να ζητήσει, μια τέτοια ρύθμιση;

Το 8ωρο θα γίνει 10ωρο, νόμιμα πια, αν εκτιμήσει ο εργοδότης ότι από τις δύο επιπλέον ώρες κάθε μέρα θα κερδίζει από τον εργαζόμενο πολλαπλάσια. Γι' αυτές τις 2 ώρες ο εργαζόμενος ούτε θα πληρώνεται, ούτε θα ρωτιέται αν μπορεί να δουλέψει.

Στην περίπτωση που αρνηθεί να το κάνει, θα επεμβαίνει η 5μελής «Επιτροπή Διευθέτησης του χρόνου εργασίας», δηλαδή η υποχρεωτική διαιτησία που είχε καθιερωθεί στη δεκαετία του '50 με το Ν. 3239/55 (όταν διαφωνούν τα συνδικάτα, θα επεμβαίνουν οι επιτροπές) και με ψήφους των εκπροσώπων του υπουργείου και των εργοδοτών θα επιβάλλουν τη διευθέτηση. Να πώς περνάει το λεγόμενο διευθυντικό δικαίωμα καμουφλαρισμένο.

Μειώνεται το κόστος των υπερωριών. Βεβαίως, οι κομμουνιστές και κομμουνίστριες δε συμφωνούμε να δουλεύουν οι εργαζόμενοι υπερωρίες, αντίθετα διεκδικούμε σταθερή δουλιά με κατώτερο μισθό 1.200 ευρώ με πλήρη δικαιώματα και μείωση του εργάσιμου χρόνου, γιατί υπάρχουν οι προϋποθέσεις σήμερα για 7ωρη και 6ωρη δουλιά. Γιατί πρέπει να αναπληρώνεται η φθορά που υφίσταται ο οργανισμός και να αναπαράγεται η εργατική δύναμη σε 24ωρη βάση και όχι σε 4μηνη ή ετήσια διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου, όπως τώρα προσπαθούν να νομοθετήσουν. Σανίδα σωτηρίας ήταν όμως για πολλούς εργαζόμενους οι υπερωρίες με τα χαμηλά μεροκάματα, με την υποαπασχόληση και τις αυξημένες οικογενειακές ανάγκες που υπάρχουν. Τώρα μειώνουν κατά 50% την αμοιβή τους.

Τα άλλα άρθρα του νομοσχεδίου είναι το χρύσωμα του χαπιού για την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα.

Η ρύθμιση, για παράδειγμα, στη σύνταξη της χήρας κάτω των 40 χρόνων δεν είναι παρά ένα τρικ, για να φανεί η δήθεν φιλεργατικότητα και το πνεύμα ισότητας που διακρίνει τη ΝΔ έναντι του αίσχους που είχε νομοθετήσει το ΠΑΣΟΚ. (Αν η χήρα του εργάτη ήταν κάτω από 40 ετών έπαιρνε τη σύνταξη του συζύγου της για 3 μόνο χρόνια και μέχρι να φτάσει 65 ετών για να τη δικαιούται ξανά έπρεπε να ζητιανεύει ή ό,τι άλλο φανταστείτε, για να μεγαλώσει τα παιδιά της).

Αλλά και οι άλλες ασφαλιστικές ρυθμίσεις με την εξαγορά ενσήμων για τη συμπλήρωση του δικαιώματος της κατώτατης σύνταξης του ΙΚΑ ή τη ρύθμιση οφειλών προς ασφαλιστικούς οργανισμούς ωφελούν ελάχιστους εργαζόμενους μπροστά στη μεγάλη μάζα των εργαζόμενων που χτυπιούνται από τη «διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου».

Το ΠΑΣΟΚ, ο πολυτιμότερος σύμμαχος της κυβέρνησης, δεσμεύεται ότι θα καταργήσει τη ρύθμιση και θα προωθήσει λύσεις που θα συνιστούν «πραγματικές τομές και θα είναι με τη συναίνεση των κοινωνικών εταίρων». Δε χρειάζεται δικό μας σχόλιο, για να καταλάβει ο καθένας τι θα κάνει το ΠΑΣΟΚ όταν θα το μπορέσει. Ο,τι έκανε με τον αντιασφαλιστικό νόμο του Μητσοτάκη, που όχι μόνο δεν κατήργησε, αλλά τον ενίσχυσε σε αντιλαϊκότερο προσανατολισμό.

Η ΓΣΕΕ «αντιδρά» και προκηρύσσει απεργία για να «μην περάσει» το νομοσχέδιο Παναγιωτόπουλου.

Δε μιλά για την ουσία, για τις αιτίες τέτοιων ρυθμίσεων, δε μιλά για τον προσανατολισμό που πρέπει να έχουν οι αγώνες των εργαζομένων ενάντια σε τέτοιου είδους στρατηγικής σημασίας επιλογές για τον καπιταλισμό. Ανέξοδα λόγια γενικά για αγώνες και απεργίες που από πριν έχουν υπονομευτεί. Αυτή είναι η προσφιλής τακτική της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.

Πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα από την πολιτική των κομμάτων και των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Καμιά ανοχή δεν επιτρέπεται πια. Η ανοχή κάνει ασύδοτη την εργοδοσία, το κεφάλαιο και τα κόμματα που το υπερασπίζουν.

Απαιτείται η ουσιαστική παρέμβαση των εργαζομένων μέσα από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, με καθημερινή δράση και τέτοιο προσανατολισμό, για να γίνονται αλλαγές στη συνείδηση. Και πρώτ' απ' όλα να κάνουν δική τους υπόθεση την απεργία της Τρίτης 26 Ιούλη να συμμετέχουν μαζικά και μαχητικά με το ΠΑΜΕ. Θα 'ναι μια αποφασιστική απάντηση στις δυνάμεις του κεφαλαίου, τα κόμματά τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά και στις δυνάμεις του «καλού καπιταλισμού» όπως ο ΣΥΝ που αντιτίθεται στο νομοσχέδιο γιατί δεν ενισχύει την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, αφού δεν πιέζει τους καπιταλιστές να χρησιμοποιήσουν νέες τεχνολογίες όπως λέει και η στρατηγική της Λισαβόνας. Λες και αν αυξηθεί η παραγωγικότητα θα μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος.

Απαιτείται η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ, του πιο σταθερού παράγοντα για το δυνάμωμα του λαϊκού κινήματος, για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για το λαϊκό μέτωπο.

Οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες πρέπει πλέον να συνειδητοποιήσουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα στα πλαίσια του καπιταλισμού. Δεν πρόκειται να δει άσπρη μέρα ο εργάτης και η εργάτρια, ο νέος και η νέα που παλεύουν να σπουδάσουν και μπαίνουν μετά στην ανεργία και στην υποαπασχόληση, ο απόμαχος της δουλιάς, ο φτωχός αγρότης. Να εγκαταλείψουν μαζικά τα κόμματα της πλουτοκρατίας.

Αυτό που φοβάται το κεφάλαιο είναι η οργανωμένη μαζική δράση όλων όσοι πλήττονται από τη δική του στρατηγική επιλογή, είναι ο αντικαπιταλιστικός αγώνας.

Οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες μπαίνουμε μπροστά και καλούμε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας να κάνουν και δικό τους στόχο τον κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, ανεργία και φτώχεια. Να ακυρώσουν με τους αγώνες τους σχέδια και αποφάσεις της αστικής τάξης και των στηριγμάτων της.