Ο βαθμός 1,5 που καταγράφηκε στη γερμανική φιλολογία χρησιμοποιείται σαν αφορμή για να ξεσπάσει το μένος γύρω από το «επίπεδο» των εισακτέων και να εμφανιστεί στη συνέχεια ως σωτηρία το «δεκάρικο», ως βαθμός εισαγωγής, ως προϋπόθεση για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ.

Ρίχνουν, έτσι, στάχτη στα μάτια χιλιάδων μαθητών που κόπιασαν και γονιών που ξόδεψαν ήδη πολλά στα φροντιστήρια. Που ακόμα και αν έχουν πετύχει το «πολυπόθητο», να περάσουν στο πανεπιστήμιο, είναι ακόμα στην αρχή του Γολγοθά (ακολουθούν πολλοί ακόμη κόποι και έξοδα). Κι ακόμα χειρότερα, τώρα αρχίζει ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα βιώσουν πως τόσος κόπος, τόσο κόστος, τόσος ανταγωνισμός, είναι για να βρεθούν αντιμέτωποι με προγράμματα σπουδών χαμηλού επιπέδου και τελικά με πτυχία-διαβατήρια για την ανεργία. Για να γίνουν έρμαια των πιστωτικών μονάδων και της επανακατάρτισης, για να γίνουν λάστιχο και να δουλέψουν με μισά δικαιώματα για ένα κομμάτι ψωμί.

Ολοι αυτοί, που υποκριτικά σηκώνουν σκόνη για το χαμηλό επίπεδο των μαθητών, συγκαλύπτουν το γεγονός ότι η παρεχόμενη, ήδη από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, μόρφωση είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Κρύβουν ενώ γνωρίζουν την αλήθεια ότι οι πανελλήνιες εξετάσεις από μόνες τους δεν αποτυπώνουν την πραγματική ικανότητα του κάθε μαθητή. Η ζωή έχει να δείξει διαμάντια και διαμάντια ανάμεσα στους «αγράμματους» και μπόλικους στούρνους με πτυχίο. Οι εξετάσεις μπορούν να αποτυπώσουν το ξετίναγμα στο πορτοφόλι μιας οικογένειας, την επιτυχία ενός συστήματος παπαγαλισμού, την πολλή δουλιά - πράγματι - που έχει κάνει ένας μαθητής για να τα βγάλει πέρα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν καταγράφουν ικανούς και ανίκανους. Η ίδια η βαθμολογία στο γραπτό είναι άμεση συνάρτηση του βαθμού δυσκολίας των θεμάτων - κι αυτό καθορίζεται πάντα με βάση το τι θέλει να έχει ως αποτέλεσμα η κάθε κυβέρνηση κάθε χρόνο. Οι ίδιοι μαθητές που φέτος έπιασαν 1,5 του χρόνου μπορούν να εμφανιστούν με 15.

Ο θόρυβος γύρω από τις βάσεις προετοιμάζει το έδαφος ώστε μια σειρά μαθητών να επιλέξουν εξ αρχής το δρόμο της ιδιωτικής παιδείας. Φτιασιδώνει ένα σύστημα εκπαίδευσης ευθυγραμμισμένο με τους κανόνες που ορίζει το μεγάλο κεφάλαιο σε ένα παιχνίδι εξ αρχής προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής αγοράς. Ετοιμάζει το κλίμα για την παραπέρα κλιμάκωση του ανταγωνισμού, την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση της κάθε λογής παραπαιδείας.

Η λύση στο πρόβλημα της εκπαίδευσης, που θα εξυπηρετεί το λαό, τα λαϊκά στρώματα, τους μαθητές και φοιτητές που προέρχονται από αυτά, βρίσκεται σε ένα σύστημα εκπαίδευσης αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν, που θα παρέχει υψηλού επιπέδου γνώσεις για όλους, ανεξάρτητα από τις οικονομικές δυνατότητες. Πρώτα και κύρια, μ' ένα ενιαίο, δωδεκάχρονο σχολείο, που θα παρέχει τις βασικές γνώσεις στο μαθητή και θα καλλιεργεί αρετές και αξίες. Μέσα από μια ενιαία ανώτατη εκπαίδευση δημόσια και δωρεάν, που θα παρέχει ολόπλευρη επιστημονική γνώση και ειδίκευση. Που θα αναπτύσσει τις ικανότητες των νέων προκειμένου να μπορούν να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη προς όφελος της κοινωνίας, προς όφελος του λαού. Ολ' αυτά, όμως, προϋποθέτουν κι άλλου τύπου εξουσία και οικονομία. Γονείς και παιδιά καλό είναι, παράλληλα με την «ακαδημαϊκή» παιδεία, να εκπαιδεύονται ήδη και σ' αυτόν τον άλλο δρόμο, που οδηγεί πράγματι στην πρόοδο.