Διαβάζοντας κανείς τη χτεσινή ομιλία του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή προς την ΚΕ της ΝΔ, εάν προηγουμένως δεν είχε δει τον τίτλο, τότε θα πίστευε ότι διαβάζει ομιλία του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη. Είναι σα να γράφτηκαν από το ίδιο χέρι. Βέβαια, δεν πρόκειται για καμιά αόρατη δύναμη που καθοδηγεί τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας, πρώην και νυν. Απλώς, υπηρετούν την ίδια πολιτική, όπως αυτή υπαγορεύεται από τα ίδια υπερεθνικά καπιταλιστικά κέντρα και τις πολυεθνικές. Απλώς, βρισκόμαστε μπροστά σε μιαν εναλλαγή ρόλων των εταίρων του δικομματισμού. Είναι η πολιτική του ευρωμονόδρομου, της στρατηγικής της Λισαβόνας, της πλήρους απελευθέρωσης των μηχανισμών της αγοράς και της όλο και μεγαλύτερης αύξησης των υπερκερδών της πλουτοκρατίας.

Το ίδιο θα αισθανόταν, αν κάποιος διάβαζε και την προχτεσινή ομιλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπανδρέου, προς το Πολιτικό Συμβούλιο του κόμματός του. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, ο Γ. Παπανδρέου κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι δεν έχει σχέδιο και κατεύθυνση, όπως ο Κ. Καραμανλής κατηγορούσε για ατολμία τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Αυτό, για να προσπεράσει το γεγονός ότι βαδίζουν βάσει του ίδιου σχεδίου, ότι υπάρχει πλήρης σύμπτωση στις στρατηγικές επιλογές, που οδηγούν τη χώρα όλο και πιο βαθιά στις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις και στους νεοταξικούς σχεδιασμούς. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι αν υπάρχει σχέδιο, αλλά τι υπηρετεί αυτό το σχέδιο. Την απάντηση τη δίνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα, που βιώνουν την αντιλαϊκή - φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ σήμερα και του ΠΑΣΟΚ μέχρι προχτές.

Αυτήν την πολιτική, προάγουν η προτροπή του Κ. Καραμανλή «να ξεκολλήσουμε τη χώρα από την αδράνεια, τη στασιμότητα, τη συντήρηση», ο στόχος για «ισχυρή οικονομία», οι αναφορές στη «νέα εποχή», στις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις», στις «πολιτικές με επίκεντρο τον άνθρωπο», αλλά και στα «προβλήματα που έρχονται από το παρελθόν». Η χρήση σε διάφορα πρόσωπα του ρήματος «εκσυγχρονίζω». Επίσης το παράγγελμα «δε γυρίζουμε πίσω», όπως και τα περί «βελτίωσης της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και η «γεφύρωση κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων». Ολα αυτά, που θύμιζαν Σημίτη, όπως και το μήνυμα του Κ. Καραμανλή προς τους πέραν του Ατλαντικού «συμμάχους» ότι «διευρύνουμε και αναβαθμίζουμε τη συνεργασία μας με τις ΗΠΑ για την προώθηση κοινών συμφερόντων», που είναι η σύγχρονη έκδοση του «ευχαριστούμε τους Αμερικανούς» του Κ. Σημίτη μετά τα Ιμια, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες.

Το δικομματικό παιχνίδι των φραστικών μονομαχιών δεν μπορεί να σκιάζει τη συμπόρευση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, ο Κ. Καραμανλής το είπε χτες καθαρά: «Η Ελλάδα δεν μπορεί να χάνει άλλο τον καιρό της. Η στρατηγική των μεταρρυθμίσεων δεν εγκαταλείπεται». Η προειδοποίηση αυτή σαφώς και δεν απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ, εξάλλου ο πρόεδρός του, Γ. Παπανδρέου, δεν έκανε καμία αναφορά στις κυβερνητικές «μεταρρυθμίσεις». Η απειλή απευθύνεται προς τους εργαζόμενους, οι οποίοι διαθέτουν ένα πολύ ισχυρό όπλο: Να γυρίσουν τις πλάτες και στους δύο και να αναπτύξουν το δικό τους συνδικαλιστικό και πολιτικό αγώνα, με στόχο την ουσιαστική αλλαγή των συσχετισμών, την ανατροπή της αντιλαϊκής αυτής πολιτικής, είτε με γαλάζιο είτε με πράσινο περιτύλιγμα, και τη ριζική αλλαγή πορείας, στο δρόμο της Λαϊκής Οικονομίας και της Λαϊκής Εξουσίας.