Η νέα βάρδια της εργατικής τάξης αποτελεί το πρώτο και μεγαλύτερο θύμα των προωθούμενων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Μπαίνει στην παραγωγή με όρους δυσβάσταχτους, την ώρα που η ανεργία χτυπάει κόκκινο στους νέους και οι ανατροπές προχωράνε σε όλο και περισσότερους χώρους εργασίας, συνέπεια της επίθεσης του κεφαλαίου και των κομμάτων του.

Σε λίγες μέρες ο πρωθυπουργός ετοιμάζεται από το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), να εξαγγείλει ένα νέο κύμα «μεταρρυθμίσεων» σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, στην κατεύθυνση ενίσχυσης των προνομίων και των κερδών του κεφαλαίου. Η αντιλαϊκή επίθεση δε θα μείνει αναπάντητη. Χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι θα υψώσουν φωνή αντίστασης και ανυπακοής, διαδηλώνοντας μαζί με τις ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα. Θα πάρουν τη θέση τους στο συλλαλητήριο αντίστασης και διεκδίκησης, που οργανώνουν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ και η ΣΕΑ ΕΒΕ.

Σε μια ζωντανή συζήτηση, τέσσερις νέοι από τη Θεσσαλονίκη, καθώς προετοιμάζονται για το συλλαλητήριο της ΔΕΘ, μας μίλησαν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά στη δουλιά και στον αγώνα της επιβίωσης. Οι ίδιοι συμμετέχουν στη Γραμματεία Νέων Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ, η οποία προετοιμάζεται πυρετωδώς για το συλλαλητήριο, με πρόγραμμα δουλιάς μέσα από τα σωματεία και με τη μαζική προπαγάνδα, στο πλευρό της Γραμματείας Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ.

Η Μαρία Λιώρα, 28 χρονών, είναι ιδιωτική υπάλληλος και οργανώθηκε στο Σωματείο πριν από 6 μήνες περίπου. Από τότε που βγήκε στην παραγωγή, βιώνει την εργασιακή περιπλάνηση, την ανασφάλεια, και τη «μαύρη εργασία», όπως και οι περισσότεροι συνομήλικοί της.

«Θα έλεγα ότι υπάρχει, γενικότερα, ανασφάλεια στους εργαζόμενους» λέει στο «Ρ». «Εγώ για παράδειγμα εργάζομαι από 18 χρονών, έχω αλλάξει μέχρι στιγμής 5 δουλιές και μόνο στην τωρινή μου δουλιά έχω προσληφθεί κανονικά με ένσημα. Στις προηγούμενες δούλευα σε καθεστώς "μαύρης" εργασίας. Η ανεργία είναι μόνιμη απειλή. Οι επιχειρήσεις κλείνουν και μπορεί κι εγώ που σήμερα έχω δουλιά να βρεθώ αύριο στην ανεργία. Αν επιτρέψουμε να περάσει η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, δε θα ξέρουμε πόσο θα δουλεύουμε, πόσα θα παίρνουμε, πότε θα βγαίνουμε σε άδεια κλπ.».

Αναφορικά με τις εργασιακές σχέσεις η Μαρία συνεχίζει σημειώνοντας: «Εργαζόμουνα σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δυσκολεύονταν να πληρώσουν έστω έναν υπάλληλο και εκεί ακριβώς το θέμα περιπλέκεται, ειδικά όταν ξέρεις ότι και οι μικρομεσαίοι τα φέρνουν βόλτα δύσκολα».

Η Ειρήνη Σωτηριάδου, 20 χρονών, βοηθός σερβιτόρου σε ταβέρνα, ένα χρόνο οργανωμένη στο Σωματείο Επισιτισμού, μάς δίνει τη δική της εμπειρία. «Στο δικό μου κλάδο - σημειώνει - οι μικρές ηλικίες είναι περιζήτητες, γιατί οι νέοι δεν ξέρουν τα δικαιώματά τους και βολεύονται με όσα τους δίνουνε. Γενικά όμως δεν πληρώνουν. Σα βοηθός σερβιτόρου θα πρέπει να πληρώνομαι 35 ευρώ το 8ωρο και παίρνω 23 ευρώ. Αυτά δε φτάνουν ούτε για τα προσωπικά μου έξοδα, αν και ζω με τους γονείς μου. Πολλοί συνάδελφοί μου ζουν μόνοι τους και μόνο για ενοίκιο δίνουν τουλάχιστον 200 ευρώ».

Τα πράγματα για τους νέους που έχουν κάνει σπουδές δεν είναι καλύτερα, όπως μας λέει η Ανέτα Ταφιρούδη, 25 χρονών με πτυχίο Πανεπιστημίου, πτυχία ξένων γλωσσών και πληροφορικής. Εχει αλλάξει δύο δουλιές και βιώνει την πλήρη απαξίωση των σπουδών. «Εχω βγει στην παραγωγική διαδικασία - μας είπε - εδώ και ενάμιση χρόνο. Δούλευα λίγους μήνες σε λογιστήριο και τώρα είμαι σε εταιρία συμβούλων όπου εργάζονται πολλοί νέοι. Οι εργαζόμενοι σε τέτοιες εταιρίες θεωρούνται "συνεργάτες", ασφαλίζονται στο ΤΕΒΕ και πληρώνονται με ποσοστά, και αυτό δίνει μία τεράστια ελευθερία στον εργοδότη. Στο λογιστήριο εργαζόμουνα 12 ώρες τη μέρα για 600 ευρώ. Γενικά σε αυτό τον κλάδο επικρατεί ένα μεγάλο καθεστώς εκμετάλλευσης και τρομοκρατίας, ενώ οι εφεδρείες των άνεργων λογιστών είναι τεράστιες».

Η ανεργία είναι μεγάλη και χρησιμοποιείται εκβιαστικά από τους εργοδότες, όπως μας εξηγεί ο Σάββας Χατζηπαναγιωτίδης, νέος οικοδόμος, οργανωμένος 1 χρόνο στο Σωματείο. Ενώ η Μαρία μας διαβεβαιώνει ότι οι μόνες δουλιές που βρίσκεις εύκολα είναι δουλιές του ποδαριού.

Οι όροι ζωής που διαμορφώνονται όταν οι μισθοί έχουν γίνει χαρτζιλίκι και δεν έχεις στοιχειώδη δικαιώματα, είναι τραγικοί όπως λέει η Μαρία: «Δεν έχω βρει άτομα να είναι ευχαριστημένα από τη δουλιά τους. Οι νέοι εργαζόμενοι ενισχύονται οικονομικά από τους γονείς τους. Οι περισσότεροι σκεφτόμαστε 20 ώρες το 24ωρο το πώς θα ξεχρεώσουμε τις κάρτες και τα δάνεια. Αγχώνεσαι τι θα κάνεις στη ζωή σου, πώς θα τα καταφέρεις, πώς θα κάνεις οικογένεια. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ανέβει ο μέσος όρος ηλικίας πλέον στα ζευγάρια και οι γυναίκες κάνουν παιδιά μετά τα 30».

Ο Σάββας προσθέτει: «Οχι βέβαια. Δεν μπορείς να ζεις ούτε με 400 ούτε με 600 ευρώ. Γι' αυτό λέμε κατώτατο μισθό 1.200 ευρώ. Με 1.200 λες ζω. Εγώ πιστεύω ότι με αυτή την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, όποιος ανοίγει σπιτικό με νοίκι ή χωρίς, είναι καταδικασμένος. Εμείς δουλεύουμε 4 στο σπίτι, δεν έχουμε ενοίκιο, και βγαίνουμε τσίμα τσίμα».

«Δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο αλλά και όταν αυτός υπάρχει για κάθε δραστηριότητα πρέπει να χρυσοπληρώσεις. Π.χ., από τον καφέ που θα βγεις με τους φίλους σου μέχρι το γυμναστήριο, τη μουσική δημιουργία, το θέατρο, τον κινηματογράφο κλπ.», λέει η Ανέτα. Κλείνοντας τη συζήτηση ο Σάββας θα πει: «Δε βολευόμαστε μ' αυτή την κατάσταση. Οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να αποβάλουμε το φόβο και να μπούμε στον αγώνα για το δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλιά, στη ζωή».