«Μεταρρυθμίσεις» στον ΟΗΕ | Επωνύμως | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

«Μεταρρυθμίσεις» στον ΟΗΕ

Συσχετισμός δύναμης. Αυτός κρίνει ιστορικά την αλήθεια ή το ψέμα. Το δίκαιο ή το άδικο. Το νόμιμο ή το παράνομο. Τους θεσμούς από τους «θεσμούς». Τις μεταρρυθμίσεις από τις «μεταρρυθμίσεις». Καμιά απ' αυτές τις έννοιες δεν είναι ανεξάρτητη από συμφέροντα και ποτέ τα συμφέροντα δεν ήταν ίδια για όλους, στις ταξικές κοινωνίες.

Ολα τα άλλα, που ακούγονται - λέγονται, βρίσκονται στο χώρο της αυταπάτης. Ακόμα καλύτερα, βρίσκονται στην πολυχρησιμοποιημένη μέθοδο της κυρίαρχης τάξης, να πασχίζει να μετατρέπει, με τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που διαθέτει, το δικό της συμφέρον σε συμφέρον ολόκληρου του λαού. 'Η, όταν πρόκειται για το διεθνές επίπεδο, για την τακτική του ιμπεριαλισμού, να επιβάλλει τις δικές του επιδιώξεις, σαν να πρόκειται για επιδιώξεις των λαών.

Κανονικά τα παραπάνω είναι πλέον κοινοτοπίες. Ομως, επειδή η κυρίαρχη τάξη και ο ιμπεριαλισμός, λόγω της κρίσης που περνάει το σύστημά τους, έχουν στερέψει οριστικά από πρωτότυπες μεθόδους, υποχρεωτικά επαναλαμβάνονται και εδώ. Για παράδειγμα, γίνεται λόγος για «μεταρρυθμίσεις» του ΟΗΕ στην 60ή Γενική του Συνέλευση. Μετά από προεργασία ετών, μαζεύτηκαν εκεί οι πολιτικοί ηγέτες και τραβώντας τις λέξεις λίγο από εδώ και λίγο από εκεί υποτίθεται ...πως «μεταρρυθμίζουν».

Τι είναι όμως ο ΟΗΕ; Δεν «είναι οι κάμποι και τα ψηλά βουνά» σίγουρα και δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από την ίδια τη σύνθεσή του. Εκτός και κάποιοι πιστεύουν πως ο «χώρος» διαθέτει και «καθαριστήριο συμφερόντων». Κάτι τέτοιο θα πήγαινε στα όρια της ακραίας μεταφυσικής και θα συναντούσε τη μαγεία...

Αρα, αφού δεν πρόκειται για «μαγικό τόπο», πρόκειται για μάζωξη που στην πλειοψηφία τους είναι πολιτικοί εκπρόσωποι των κυρίαρχων τάξεων των χωρών τους. Οταν υπήρχε σοσιαλιστικό σύστημα, αυτοί συναντούσαν στον ίδιο χώρο τούς εκπροσώπους των σοσιαλιστικών χωρών και γινόταν κάποια πραγματική πάλη, που η «ισορροπία» της ήταν δυναμική και εξαρτιόταν και πάλι από το συσχετισμό δύναμης, που κατά περίπτωση διαμορφωνόταν.

Τώρα, η πάλη γίνεται σχεδόν αποκλειστικά στο εσωτερικό του ιμπεριαλιστικού συστήματος, για να διεκδικήσει ο καθένας περισσότερα από τα αρπαγμένα, ή τα δυνάμει να αρπαχτούν από τους λαούς. Στο άρπαγμα όλοι, πάντως σχεδόν όλοι, είναι σύμφωνοι και δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Οι λεγόμενοι «μικροί», πλην ελαχίστων ίσως εξαιρέσεων, υποχρεώνονται να συντάσσονται, πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο ιμπεριαλιστή, με την ελπίδα να αρπάξουν και αυτοί ψίχουλα από τη λεία, να καθυστερήσουν το δικό τους άρπαγμα, ή να καταφέρουν να γίνουν ...«μεγάλοι».

Αυτή είναι η αλήθεια. Γι' αυτό στους δεδομένους συσχετισμούς δεν είναι παράξενες καθόλου οι αποφάσεις για «τρομοκρατικούς πολέμους», «προληπτικά χτυπήματα», «νέες απειλές και προκλήσεις» κ.ά. δηλαδή, η ορολογία - στόχοι της λεγόμενης Νέας Τάξης. Τα περί «μεταρρυθμίσεων» αφορούν ακριβώς τη διευκόλυνση του ιμπεριαλισμού, να περνάει ακόμα πιο εύκολα τις επιδιώξεις του. Την πραγματική Κοινότητα των Λαών δε θα τη φτιάξουν οι «μεταρρυθμίσεις» των ιμπεριαλιστών, αλλά οι συσχετισμοί που θα διαμορφωθούν, όταν οι λαοί απαλλαγούν οριστικά από τους εκμεταλλευτές τους και αναδείξουν ανεμπόδιστα τους αληθινούς τους εκπροσώπους...

Παύλος ΑΛΕΠΗΣ