Κάλεσμα για αγωνιστική συσπείρωση των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ, αλλά και γενικότερα του λαϊκού κινήματος, στην κατεύθυνση της διεκδίκησης μιας άλλης πολιτικής με στόχο τη δημιουργία ενιαίων, αποκλειστικά κρατικών φορέων σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, όπως είναι η ενέργεια, οι μεταφορές, η διαχείριση και η διανομή νερού, οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία και θα υπηρετούν τις ανάγκες του λαού, απηύθυνε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κατά την παρουσίαση των θέσεων του Κόμματος για τις εξελίξεις στις πρώην ΔΕΚΟ και τις προτάσεις του Κόμματος.

Στην παρέμβασή της η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε:

«Το ΚΚΕ δεν είναι όψιμος πολέμιος των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων. Από το 1990 άρχισε να ενημερώνει για το τι θα επακολουθήσει. Πάλεψε, πήγε κόντρα στο ρεύμα, όταν τα άλλα κόμματα, το καθένα με τα δικά του σλόγκαν, έστρωναν το δρόμο στις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις. Η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση της ΕΕ δε μας ζάλισε, ούτε μας φόβισε, ξέραμε με ποιον έχουμε να κάνουμε. Προτιμήσαμε να πάμε κόντρα στο ρεύμα που διαμόρφωναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και από κοντά ο ΣΥΝ.

Θυμίζουμε ότι από το 1991 ρίξαμε το σύνθημα "ούτε μια μετοχή στους ιδιώτες", όταν τα άλλα κόμματα αμπελοφιλοσοφούσαν ότι δεν πειράζει αν ένα 10 ή 20% πάει σε ιδιώτες, που έχουν πείρα στο μάνατζμεντ.

Αποκαλύψαμε ότι η προπαγάνδα των άλλων κομμάτων για τις αμαρτίες των ΔΕΚΟ δεν ήταν ειλικρινής, ούτε και όταν αναφέρονταν σε υπαρκτά και γνωστά σε όλους προβλήματα. Απλά ήθελαν να τις πουλήσουν και έπρεπε να δικαιολογήσουν την πώληση.

Ο ρυθμός των πωλήσεων πότε ήταν αργός πότε πιο γρήγορος. Δεν είναι ζήτημα διαφοράς ανάμεσα στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ. Η αγοραπωλησία επηρεάστηκε και από τις ενδοκοινοτικές αντιθέσεις, από αντιφάσεις και αντιθέσεις που άλλοτε επιβραδύνουν και άλλοτε επιταχύνουν. Ας μην ψάχνει, λοιπόν, ο λαός να βρει ποια κυβέρνηση πώλησε με καλύτερη τιμή, ποια πώλησε γρήγορα, ποια καθυστέρησε».

«Οπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση της ΝΔ έχει εξαγγείλει το "Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων" που καταρτίστηκε σύμφωνα με τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της συνόδου της ΕΕ στη Λισαβόνα. Ο στόχος της κυβέρνησης είναι διπλός: Να αυξηθεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και να αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις σε βάρος των εργαζομένων, ιδιαίτερα των νέων, των νεότερων ηλικιών, των νέων γυναικών στο χώρο των ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα.

Οπως και όλες οι βάρβαρες επιλογές έτσι και αυτές που προωθεί η κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ, περιβάλλονται με ψεύτικα, προκλητικά επιχειρήματα, ότι τάχα γίνονται για το καλό των εργαζομένων.

Αμεσος στόχος της ΝΔ είναι η ολοκλήρωση της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ, με βάση και το μοντέλο του ΟΤΕ, του ΟΣΕ, αλλά και της ΕΥΔΑΠ και στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιήσει λιμάνια, μεγάλα αεροδρόμια (Θεσσαλονίκης, Ηρακλείου Κρήτης, Ρόδου, Κέρκυρας). Παντού θα επιβάλει την ιδιωτικοποίηση, εκτός αν δε βρει αγοραστές. Δεν εμπιστευόμαστε, λόγου χάρη, την κυβέρνηση που δηλώνει ότι οι λεγόμενες μεταρρυθμίσεις δεν αφορούν την ΕΥΔΑΠ.

Το ΠΑΣΟΚ, που πριν από λίγα χρόνια είχε ανακοινώσει λίστα 3.000 ιδιωτικοποιήσεων, και στις οποίες ήταν και οι παραπάνω επιχειρήσεις. Το ΠΑΣΟΚ, που έκανε μπόλικες ιδιωτικοποιήσεις, ψάχνει να βρει σημεία διαφοροποίησης προκειμένου να εμπεδώσει στον ελληνικό λαό ότι είναι το κόμμα-φως, έναντι της ΝΔ που είναι το κόμμα-σκότος. Τι κάνει λοιπόν; Προς το παρόν εξαιρεί μία ή δύο κρατικές επιχειρήσεις που ήδη λειτουργούν με ιδιωτικά καπιταλιστικά κριτήρια, υπερασπίζεται τις ιδιωτικοποιήσεις δίνοντας τη δική του τάχα παραλλαγή, με το διαχωρισμό του τομέα της παραγωγής που δίνεται στους ιδιώτες, ενώ το κράτος κρατά την ευθύνη για την παροχή των δημόσιων αγαθών. Δηλαδή, το κράτος χωρίς να έχει ιδιοκτησία φροντίζει τη διανομή. Στην ουσία, δηλαδή, υποστηρίζει το κράτος να επιδοτεί τους ιδιώτες για να υπάρχουν σχετικά πιο φθηνές υπηρεσίες. Δηλαδή, θα επιδοτεί ο εργαζόμενος λαός το κράτος, και στη συνέχεια το κράτος τους κεφαλαιοκράτες.

Η διαφορά της ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ είναι αν τα χρήματα θα κλαπούν από τη δεξιά ή την αριστερή τσέπη.

Ο ΣΥΝ είναι απολύτως εκτεθειμένος, γιατί από την αρχή που άρχισε ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων, φιλοσοφούσε με την τοποθέτηση ότι σημασία έχει πώς λειτουργεί μια επιχείρηση και όχι το πολύ ή το λίγο κράτος. Ενώ κάθε φορά που γινόταν μια ιδιωτικοποίηση έριχνε το βάρος στη διαδικασία και στο ύψος του τιμήματος. Για το αν τα χρήματα από την πώληση πάνε για κοινωνικούς σκοπούς ή για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Περί όνου δηλαδή σκιάς σε σχέση με το μείζον πολιτικό πρόβλημα».

«Από τις εξελίξεις στη ΔΕΗ, γενικότερα στον τομέα της ενέργειας, τα τελευταία χρόνια και τώρα έχουμε: Μείωση προσωπικού, επιπτώσεις στο Ασφαλιστικό, εργατικά ατυχήματα, αύξηση τιμολογίων κατά 13,5% την περίοδο 2000-2004, ενώ ο κύκλος εργασιών ανά εργαζόμενο στη ΔΕΗ ΑΕ αυξήθηκε κατά 45% και ο μέσος πραγματικός μισθός έμεινε στάσιμος. Αρνητικές επιπτώσεις στον ενεργειακό σχεδιασμό, επιβάρυνση του εργαζόμενου ως φορολογούμενου και χρήστη.

Στον ΟΤΕ εντατικοποίηση και μείωση προσωπικού, Ασφαλιστικό, πρόβλημα με τους έκτακτους που δε μονιμοποιούνται, πανάκριβο γρήγορο ΙΝΤΕΡΝΕΤ, αύξηση αστικής κλήσης σε σχέση με τη θεαματική αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. Ζήτημα ασφάλειας εργαζομένων από τη συνύπαρξη πολλών κεραιών ανταγωνιστικών ομίλων σε κάθε λαϊκή γειτονιά. Σύστημα παρακολούθησης που θίγει δημοκρατικά δικαιώματα.

Στον ΟΣΕ θα μειωθούν οι εργαζόμενοι, η συντήρηση δίνεται σε ιδιωτικές εργολαβίες. Προβλέπεται διάκριση των δαπανών στα νέα σχήματα που θα προκύψουν, ώστε να μπει φραγμός στην έμμεση ενίσχυση της εταιρίας της εμπορικής εκμετάλλευσης στην οποία θα συμμετέχει ο ΟΣΕ, από την εταιρία της υποδομής. Θα αναπτυχθούν συνεργασίες με το ιδιωτικό κεφάλαιο για την κατασκευή και εκμετάλλευση έργων.

Τα πιο χαρακτηριστικά ψέματα:

1. Οτι η λεγόμενη αποκρατικοποίηση σημαίνει αποχώρηση του κράτους ή μείωση της παρέμβασής του. Και ότι το κράτος απαλλαγμένο από άμεσες οικονομικές επιχειρηματικές δραστηριότητες θα φρουρεί, τάχα, τα συμφέροντα του λαού.

Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος παρέμβασης του κράτους, με τις λεγόμενες ανεξάρτητες ρυθμιστικές αρχές, με τη θέσπιση αντεργατικής νομοθεσίας, τις φοροαπαλλαγές και τα αναπτυξιακά κίνητρα. Δε θα έχει την ιδιοκτησία, δε θα ελέγχει την ιδιοκτησία, αλλά θα έχει την ευθύνη να διασφαλίζει τα κέρδη, να ρυθμίζει σταδιακά τους όρους του ανταγωνισμού ανάμεσα στις επιχειρήσεις του κάθε τομέα ή κλάδου. Θα είναι δηλαδή ο φρουρός του συστήματος της εκμετάλλευσης, της καπιταλιστικής αγοράς. Και αν χρειαστεί θα δώσει και ζεστό χρήμα στους ιδιοκτήτες προκειμένου να μην επιβαρυνθούν πολύ.

2. Οτι με τη μετοχοποίηση των ΔΕΚΟ και τις συμπράξεις με επιχειρηματικούς ομίλους αντιμετωπίζονται τα δημοσιονομικά προβλήματα της χώρας και απαλλάσσεται ο λαός από τα βάρη. Οτι θα περισσέψουν χρήματα για το λαό αφού θα περικοπεί η κρατική χρηματοδότηση στις ελλειμματικές ΔΕΚΟ και στις προτάσεις που αυτές κάνουν για επενδύσεις, οι οποίες δε διασφαλίζουν υψηλή απόδοση κερδών.

Οι κρατικοποιήσεις δεν έγιναν για το καλό των εργαζομένων. Με τις κρατικοποιήσεις ξελάσπωσαν τους επιχειρηματίες και φόρτωσαν τα βάρη στο λαό. Οι ΔΕΚΟ δε λειτούργησαν μόνο ως υποδομή αξιοποιήσιμη από το κεφάλαιο αλλά και προς όφελος των κομμάτων που υπηρετούν το κεφάλαιο. Χρησιμοποιήθηκαν από τα κόμματα της εξουσίας και ως δεξαμενή για εκλογική πελατεία, για πλουτισμό ημετέρων με αντάλλαγμα την πολιτική στήριξη.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οι προγενέστερες κυβερνήσεις κρατικοποιούσαν ή δημιουργούσαν κρατική επιχείρηση μόνο εκεί που το μεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο δεν ήθελε να ρισκάρει τα χρήματά του στους αντίστοιχους τομείς. Τους έδωσαν τη δυνατότητα να βγάλουν κέρδη και να συσσωρεύσουν πακτωλό χρημάτων εκεί που αυτοί ήθελαν, ώστε σήμερα να μπορούν να αγοράσουν. Το κράτος έστησε τις επιχειρήσεις για να στηρίξει την υποδομή για τους ιδιώτες και για να αντιμετωπίσει προβλήματα που συνδέονταν με υπηρεσίες που δεν μπορούσε να αποφύγει.

Είτε ήταν ελλειμματικές είτε μη ελλειμματικές, τις ΔΕΚΟ τις πλήρωσε ο λαός. Η δημοσιονομική διαχείριση, είτε έχει πολλά είτε έχει λίγα ελλείμματα, δεν ξεφεύγει από τα αντιλαϊκά πλαίσια του συστήματος.

Βεβαίως, ανάλογα με την πίεση που ασκούσε το λαϊκό κίνημα, μπορούσε να πετύχει μικρότερη ή μεγαλύτερη σχετικά αφαίμαξη.

3. Οτι ο λαός πληρώνει τις κρατικές επιχειρήσεις ενώ δεν πληρώνει όταν αυτές είναι ιδιωτικές.

"Χρυσοπληρώνει" και τους καπιταλιστές που κερδίζουν από την εκμετάλλευση της συνολικής εργατικής δύναμης. Τους "χρυσοπληρώνει", γιατί οι επιχειρηματίες αποκτώντας οικονομική δύναμη και εξουσία αποκτούν και πολιτική δύναμη, δύναμη καταστολής.

4. Οτι με τις αποκρατικοποιήσεις καταργείται το μονοπώλιο της μιας κρατικής επιχείρησης, δημιουργούνται περισσότερες επιχειρήσεις στον ίδιο τομέα, άρα υπάρχει ανταγωνισμός, άρα θα πέσουν οι τιμές.

Η γενική τάση είναι να ανεβαίνουν σχετικά και απόλυτα οι τιμές. Μπορεί για ένα διάστημα μια επιχείρηση, προκειμένου να καταλάβει θέσεις στην αγορά, να ρίχνει τις τιμές, τελικά όμως οι ανταγωνιστές είτε με συμφωνία μεταξύ τους, είτε με πρωτοβουλία τους ανεβάζουν τις τιμές. Και όταν δεν ανεβάζουν τις τιμές εμφανώς, ρίχνουν τα μεροκάματα και τους μισθούς, παρατείνουν το συνολικό εργάσιμο χρόνο, ανεβάζουν την εκμετάλλευση και επομένως κερδίζουν. Το κριτήριο ΔΕΝ είναι οι ονομαστικές τιμές των προϊόντων. Οταν, π.χ., ανεβαίνει η παραγωγικότητα, άρα μειώνεται το κόστος, οι τιμές δεν πέφτουν. Το τι είναι ακριβό και φθηνό εξαρτάται από την αγοραστική ικανότητα, δηλαδή από το λαϊκό εισόδημα και από το ποιες είναι οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων.

5. Οτι η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας οδηγεί στη βελτίωση των προϊόντων και των υπηρεσιών, άρα αναβαθμίζεται η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες η παραγωγικότητα έχει ανέβει πολύ ψηλά, όμως κάθε μέρα μαθαίνουμε και ακούμε ότι τρώμε επικίνδυνες τροφές, χρησιμοποιούμε επικίνδυνα και άχρηστα σε ορισμένες περιπτώσεις καταναλωτικά προϊόντα. Οτι όλο και πιο πολύ μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα σ' αυτό που απολαμβάνει ο λαός και σ' αυτό που δικαιούται να απολαύσει με βάση την προσφορά του και τις αυξανόμενες συνεχώς ανάγκες του.

Το κεφάλαιο επωφελείται συνεχώς με την κατεδάφιση κατακτήσεων. Ούτε καν την αναδιανομή που έκανε παλαιότερα κάνει σήμερα. Και όταν παραχωρεί ψίχουλα σε έναν τομέα, αρπάζει καρβέλια από άλλο. Βεβαίως, ανάλογα με την κατάσταση του λαϊκού κινήματος είναι εφικτό να αποσπαστούν κατακτήσεις. Οχι όμως με ένα συνδικαλιστικό κίνημα σαν αυτό που γνωρίζουμε τα τελευταία χρόνια, που στα ηγετικά του όργανα κυριαρχεί η συναίνεση. Που προσκυνάει την ευρωπαϊκή ενοποίηση, το Μάαστριχτ και τις ιδιωτικοποιήσεις, που ρίχνει τουφεκιές στον αέρα για να μην εκτεθεί εντελώς στα μάτια των εργαζομένων.

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων ισοδυναμεί με αύξηση της εκμετάλλευσης όλων των εργαζομένων, και αυτών που δουλεύουν στις πρώην ΔΕΚΟ και όλων των άλλων που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, στο δημόσιο. Ιδιαίτερος στόχος είναι οι νέες ηλικίες, οι νέοι και οι νέες, η νέα γυναίκα. Και μόνο για χάρη των τελευταίων αξίζει να σηκωθεί το ανάστημα όλων των εργαζομένων και να συσπειρωθούν με τις ταξικές δυνάμεις που δεν υποκύπτουν.

Η κυβέρνηση, με το σύνθημα "περί ορθολογισμού των αμοιβών και των προνομίων του προσωπικού", μεθοδεύει την επέκταση, την αξιοποίηση του γνωστού αντιδραστικού μοντέλου του ΟΤΕ και στις άλλες ΔΕΚΟ. Με την περιορισμένη αξιοποίηση της εθελούσιας εξόδου, με προσλήψεις και συμβάσεις αντίστοιχες με τον ιδιωτικό τομέα, με τη μείωση του ρόλου των υπηρεσιακών συμβουλίων του προσωπικού ώστε να διευκολύνονται οι απολύσεις και η ενοικίαση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρίες. Ανοίγει το δρόμο για τη μαύρη εργασία των εργατοϋπαλλήλων των διάφορων εργολάβων που παίρνουν δουλιές και παραγγελίες και σήμερα και αύριο θα πάρουν ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα.

Απορρίπτουμε την προπαγάνδα διαίρεσης σε υψηλόμισθους και χαμηλόμισθους, σε "ρετιρέ" και "υπόγεια". Το ότι οι εργατοϋπάλληλοι των εργοστασίων και των ιδιωτικών επιχειρήσεων στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν μικρότερους μισθούς και μεροκάματα, λιγότερες κοινωνικές παροχές, δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ και γενικότερα στο δημόσιο τομέα, αν και τα τελευταία χρόνια η τάση είναι να προσεγγίζουν μεταξύ τους με βάση τις νέες προσλήψεις.

Είναι αποτέλεσμα της διασπαστικής πολιτικής των κομμάτων εξουσίας που μεταχειρίστηκαν ένα μεγάλο μέρος των υπαλλήλων των ΔΕΚΟ ως μάζα για εκλογική πελατεία. Τα κόμματα εξουσίας με τις οργανωμένες δυνάμεις τους στους αντίστοιχους χώρους επιδίωκαν και επιδιώκουν να διαμορφωθεί μια συνδικαλιστική ελίτ, πρόθυμη να καθηλώσει τους αγώνες των εργαζομένων και να παρεμποδίσει την ταξική ενότητα, τη ριζοσπαστικοποίηση. Σ' αυτή τη λογική συνέτρεξαν πρόθυμα τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΣΥΝ στο όνομα του σύγχρονου αντικρατισμού και της ανανέωσης.

Οι όποιες διαφορετικές κατακτήσεις υπήρχαν στις ΔΕΚΟ, και κυρίως η μονιμότητα για δουλιά, δεν τους χαρίστηκε. Τους παραχωρήθηκε με σκοπιμότητα και δολιότητα, ενώ άλλες κατακτήσεις τις απέσπασαν με αγώνα.

Πάντως, σήμερα οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους. Να αντισταθούν, να μην παρασυρθούν στα δήθεν βραχυπρόθεσμα και αμφισβητούμενα οφέλη της εθελούσιας εξόδου. Να σταθμίσουν τα πράγματα με βάση τη γενική πορεία των πραγμάτων και κυρίως με βάση το κριτήριο της ιδιωτικοποίησης και της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων. Να πάρουν πρωτοβουλίες και από τα κάτω, να μην ενδώσουν στις δήθεν αγωνιστικές κραυγές αυτών που έως τώρα έβαλαν πλάτη για την ιδιωτικοποίηση. Να ενωθούν με τους νέους και τις νέες που θα εργάζονται με δυσμενείς εργασιακές σχέσεις. Με τους εργατοϋπαλλήλους των διάφορων εργολάβων, με την εργατική τάξη γενικότερα. Με τους άλλους εργαζόμενους».

«Καλούμε σε αγωνιστική συσπείρωση τους εργαζόμενους στις πρώην ΔΕΚΟ αλλά και γενικότερα το λαϊκό κίνημα στους παρακάτω γενικούς άξονες:

• ΟΧΙ στο πλαίσιο "απελευθέρωσης" της ΕΕ
• ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση
• Ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, π.χ., στην ενέργεια, στις μεταφορές, στη διαχείριση και διανομή του νερού, κλπ., οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία, θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτό σημαίνει:

-- Σταθερή, πλήρης απασχόληση

-- Ασφάλεια των εργαζομένων

-- Προστασία περιβάλλοντος

-- Κατοχύρωση της επικοινωνίας, των μεταφορών, της ενέργειας, κλπ., ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων

-- Φθηνή και γρήγορη πρόσβαση των εργαζομένων στις σχετικές υπηρεσίες.

ΕΠΙΣΗΣ:

Διεκδίκηση γενναίων αυξήσεων σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις. Απόρριψη των συνθημάτων ότι οι αμοιβές καθορίζονται από την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Είναι συνθήματα ταξικά, δεν τους αφορούν.

Απόρριψη και αντίσταση στα νέα ωράρια εργασίας είτε αφορούν στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα. Στη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου και στις ρυθμίσεις για τις υπερωρίες. Κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Να μην αλλάξουν οι εργασιακές σχέσεις στις ΔΕΚΟ.

Προσλήψεις στους τομείς της δημόσιας Υγείας, της Παιδείας, της Πρόνοιας. Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικής επιχειρηματικής δραστηριότητας στους τομείς αυτούς.

Ανάπτυξη κοινωνικών και πολιτιστικών υπηρεσιών και υποδομών, για την αντισεισμική θωράκιση, την αντιπλημμυρική προστασία, κλπ., χωρίς επιβάρυνση του λαού. Να πληρώσει η ολιγαρχία του πλούτου.

Κατάργηση του φόρου προστιθέμενης αξίας και "πάγωμα" των τιμών στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, πρώτα απ' όλα στα είδη διατροφής, ένδυσης-υπόδησης, σχολικά είδη, φάρμακα, κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα καύσιμα.

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Οι επιλογές κινούνται προς δύο κατευθύνσεις για τη διαχείριση της παραγωγής της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των μεταφορών. Οι δύο επιλογές είναι σε σύγκρουση μεταξύ τους, η μια με το μέρος του κεφαλαίου και η άλλη με το λαό.

Αν αυτή τη στιγμή η μεγάλη πλειοψηφία του λαού ορθώσει το ανάστημά της, αποδείξει ότι δεν είναι διατεθειμένη να την κοροϊδεύουν και να την τρομοκρατούν οι συνεργαζόμενοι ανταγωνιστές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τότε μπορεί να μπει κάποιος φραγμός, μπορεί να κερδηθεί χρόνος.

Ο αγώνας δε θα φέρει άμεσα ολοκληρωμένα αποτελέσματα. Αποτελεί όμως επένδυση για το άμεσο μέλλον, μπορεί να γίνει προεόρτιο νέων ριζοσπαστικών αγώνων. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους τις επιλογές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στον ορίζοντα των επιλογών τους, στο στόχαστρό τους πρέπει να είναι ο αγώνας με τελική έκβαση την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας που στο οικονομικό της πρόγραμμα περιέχεται η κοινωνικοποίηση και συνεταιριστικοποίηση, με όλη τη σημασία της λέξης. Η περιουσία που ο λαός δημιούργησε πρέπει να περάσει στην ιδιοκτησία του».