Μαζί με τη ναυαρχίδα κάηκαν 2.286 ναύτες και στρατιώτες και «βαρύτιμοι θησαυροί».
Οι Τούρκοι όταν είδαν τις φλόγες τα 'χασαν και τρομοκρατήθηκαν, αλλά την άλλη μέρα ρίχτηκαν στα Μαστιχοχώρια, τα μόνα χωριά που γλίτωσαν από τις σφαγές του Απρίλη και τα ρήμαξαν. Εκαψαν, άρπαξαν, έσφαξαν και σκλάβωσαν γυναίκες, νέους και κορίτσια. Η ερήμωση και η καταστροφή αφάνισαν τη Χίο. Μια γαλλόφωνη φιλοτουρκική εφημερίδα της Σμύρνης στο φύλλο της 23ης Αυγούστου 1822 έγραφε: «... Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή που έγινε από τον Πασά, έμειναν σ' όλο το νησί (χωριά και πόλη) μόνο 1.800 Ελληνες χριστιανοί και καθολικοί (Δυτικοί) άντρες και γυναίκες. Από τα 64 χωριά πολλά είναι έρημα... στο Θολό ποτάμι μένουν σήμερα 12 πρόσωπα, τα άλλα χωριά μόλις αριθμούν 3 ή 4 κατοίκους...».
Οι σφαγές στη Χίο προκάλεσαν την αγανάκτηση όλων των προοδευτικών ανθρώπων της Ευρώπης. Η Ελληνική Επανάσταση, που οι αντιδραστικοί στην Αυστρία και αλλού την καταπολεμούσαν, βρήκε ηθική δικαίωση στην Ευρώπη. Ο Ουγκό έγραψε το ποίημά του «Ελληνόπουλο» για να στιγματίσει την τουρκική θηριωδία, ο Ανδρέας Κάλβος έγραψε την «Ωδή εις Χίον». Επίσης και ο μεγάλος Γάλλος ζωγράφος Ντελακρουά σ' έναν απ' τους πίνακες του αναπαρέστησε τη φρίκη από τις σφαγές της Χίου.