«Ο φασισμός και ο ναζισμός ως ακραίες μιλιταριστικές εκφράσεις του καπιταλισμού ενισχύθηκαν προπολεμικά με σκοπό την αντιμετώπιση της πάλης των λαών για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα που ενσάρκωναν και ενσαρκώνουν τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα. Ο μιλιταριστικός τους βραχίονας μπορεί να ηττήθηκε το 1945, ο πολιτικο - οικονομικός όμως λούφαξε και επιχειρεί τώρα να πάρει τη ρεβάνς.

Ετσι, λοιπόν, οι φασίστες, οι μελανοχίτωνες, οι λεγεωνάριοι, οι ταγματασφαλίτες, από χυδαίοι θύτες ονομάστηκαν "θύματα" και οι πρωτοπόροι στον αγώνα των λαών από τη Μαδρίτη ως τα περίχωρα της Μόσχας και του Στάλινγκραντ πρέπει να περιθωριοποιηθούν.

Ολοι νομίσαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει με τον "θάνατο της Ιστορίας", αλλά αφού αυτό δε δούλεψε έχουμε ν' αντιμετωπίσουμε τώρα το ξαναγράψιμο της Ιστορίας. Οι πραγματικοί δημοκράτες όλου του κόσμου πρέπει να αντισταθούν σ' αυτές τις στρεβλώσεις και τα μακαρθικής έμπνευσης ιδιώνυμα τύπου "μνημονίου", που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους θεωρητικούς του αντικομμουνισμού του μεσοπολέμου και του ψυχρού πολέμου. Το μνημόνιο δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές, αφορά όλους όσοι αντιστέκονται ή έστω διαφοροποιούνται από τη νέα τάξη πραγμάτων. Είναι "το αυγό του φιδιού". Θα το αφήσουμε να εκκολαφθεί, ή θα το αντιμετωπίσουμε τώρα».