Οποιον και να ρωτήσεις - εκτός από τους λίγους που «κολυμπούν» στο χρήμα - θα σου πει ότι η ζωή του, σήμερα, είναι δύσκολη και συνεχώς χειροτερεύει. Θα διαμαρτυρηθεί για την ανεργία, τα χαμηλά μεροκάματα και τις εξευτελιστικές συντάξεις, την εντατικοποίηση της δουλιάς και την έλλειψη ελεύθερου χρόνου, την ακρίβεια στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, την εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος, τα σκάνδαλα, που αναδεικνύουν τη σήψη και τη διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της πολύμορφης και πολυποίκιλης εξουσίας, για το «ποιόν» της δημοκρατίας στον τόπο μας και τη θέση της Ελλάδας στον κόσμο. Κι όλοι, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο, θα εκφράσουν διαφωνία και δυσαρέσκεια για την εφαρμοζόμενη πολιτική, που οξύνει και πολλαπλασιάζει τα λαϊκά προβλήματα.

Πολλοί θα καταλογίζουν ευθύνες στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, παραδεχόμενοι ότι αυτά τα κόμματα δεν έχουν διαφορές στην πολιτική τους και κάποιοι, προχωρώντας πιο βαθιά, θα συμφωνήσουν ότι η «ρίζα του κακού» βρίσκεται στο καπιταλιστικό σύστημα, που παράγει την αδικία, στηρίζεται στην εκμετάλλευση και οδηγεί τα λαϊκά στρώματα σε αδιέξοδα. Αρκετοί θα αναγνωρίσουν την ανάγκη ενίσχυσης του ΚΚΕ, ως αγωνιστικό αντιστάθμισμα στην αντιλαϊκή επέλαση, χωρίς, όμως, να πιστεύουν ότι μπορεί, σήμερα, να αποτελέσει την πολιτική εναλλακτική λύση στο δικομματισμό, θεωρώντας ότι δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες για συνολική ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, που θ' ανοίξουν το δρόμο για ριζικές και ριζοσπαστικές αλλαγές στην κοινωνία.

Και μπορεί να αποτελεί θετικό σημάδι το γεγονός ότι ευρύτερα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν τις ευθύνες της αντιλαϊκής πολιτικής, όμως το «ούτως» της διαπίστωσης είναι ανώφελο, αν δεν έρχεται στο «διά ταύτα» της απάντησης. Αν ο καθένας που υποφέρει, μείνει στο «τι τραβάω» και δεν περάσει στο «τι να κάνουμε», δε θα βγει από το «έλος» της ακινησίας. Αν όποιος βαρυγκωμά αποδεχτεί το «τίποτα δεν αλλάζει», δεν πρόκειται να μπει στη διαδικασία ανίχνευσης του δρόμου που οδηγεί στη διέξοδο. Αν οι αδύναμοι δεν ενισχύσουν τις δυνάμεις τους, θα υποταχθούν στη «μοίρα» τους. Οπως τα μικρά κι αδύναμα έντομα που καταλήγουν στο στόμα της αράχνης, ενώ τα δυνατότερα καταφέρνουν να σπάσουν τον ιστό της και να γλιτώσουν.

Εν πρώτοις, λοιπόν, χρειάζεται ν' ανατραπεί το «κλίμα» μοιρολατρίας που έχουν «περάσει» στο λαό η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, με τη βοήθεια όλων των υπηρετών του καπιταλιστικού συστήματος. Και, ταυτόχρονα, χρειάζεται να «μπολιαστούν» οι απογοητευμένοι με την πίστη και την αισιοδοξία ότι, παρά τις μύριες δυσκολίες και τα συνεχώς αυξανόμενα εμπόδια, υπάρχουν οι δυνατότητες και μπορούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τη λαϊκή αντεπίθεση. Το κάλεσμα του ΚΚΕ σε μαζικό και συνεχή αγώνα για την ανατροπή των πολιτικών συσχετισμών, ώστε ν' ανοίξει ο δρόμος για την ανάδειξη της Λαϊκής Εξουσίας, μπορεί να φαίνεται ότι απευθύνεται σε «ώτα μη ακουόντων», όμως, ως στόχος, είναι δύσκολος μεν, αλλά εφικτός και υλοποιήσιμος...