Στα Ιμια, το 1996, και ενώ ετίθετο με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο το καθεστώς των «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο, η ελληνική πολιτική ηγεσία εκστόμισε εκείνο το περίφημο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ»...

Ενα χρόνο αργότερα, στη Μαδρίτη, στο πλαίσιο της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, η Ελλάδα υπέγραψε μια συμφωνία στην οποία αναγνωρίζονται «νόμιμα και ζωτικά συμφέροντα» της Τουρκίας στο Αιγαίο. Ηταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε, ουσιαστικά, «ευχαριστούμε το ΝΑΤΟ»...

Το 1999, στο Ελσίνκι, η Ελλάδα έβαλε την υπογραφή της κάτω από ένα κείμενο που - κατά παρέκκλιση της θέσης ότι η μόνη διαφορά μεταξύ Αθήνας και Αγκυρας είναι η διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας - κάνει λόγο για «εκκρεμείς συνοριακές διαφορές και άλλα συναφή θέματα» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ηταν εκεί που η ελληνική πολιτική ηγεσία είπε το «ευχαριστούμε την ΕΕ»...

*

Αυτή η πολιτική, που ακολουθείται τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΠΑΣΟΚ - πρόδηλα αδιέξοδη -, θέτει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις σε ένα παζάρι, όπου μέτρο της επίλυσης των προβλημάτων δε θεωρείται ούτε καν κι αυτό το χειραγωγούμενο Διεθνές Δίκαιο. Σαν εργαλείο «επίλυσης» βαφτίζεται η προσδοκώμενη αναβάθμιση της «κολεγιάς» της ελληνικής άρχουσας τάξης με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, έναντι της Τουρκίας, που θα της δώσουν - όπως πιστεύει - περισσότερους «πόντους» στην αντιπαράθεσή της με την από κει πλευρά.

*

Αυτή η τακτική είναι διπλά επικίνδυνη για τον ελληνικό λαό:

Πρώτον, γιατί η πλουτοκρατία ενδιαφέρεται για τα κέρδη της και ως εκ τούτου δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να διολισθαίνει σε πρακτικές υποθήκευσης έως και παραχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού και της χώρας, εάν της προσφέρεται ή όποτε προσδοκά μια ...ικανοποιητική «τιμή». Αυτή την πολιτική των παραχωρήσεων τη βαφτίζουν κατά καιρούς με διάφορα ονόματα, από «βήμα προς βήμα προσέγγιση» μέχρι «κινήσεις καλής θέλησης».

Δεύτερον (και επ' αυτού τα πολλά λόγια είναι φτώχεια), η πολιτική τους είναι επικίνδυνη διότι οι «διαιτητές», στους οποίους προστρέχουν η ολιγαρχία και τα κόμματά της, έχουν κάνει τις επιλογές τους. Αλλά, ας υποθέσουμε ότι η τακτική της εγχώριας ολιγαρχίας «ευοδώνεται». Οτι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα «αγαπήσουν» στο μέλλον περισσότερο την ελληνική πλουτοκρατία από την τουρκική. Μήπως αυτή η «εθνική νίκη» θα είναι μια «εύνοια» που θα θέτει τους δυο λαούς έξω από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς; Η καταστροφή της Μικράς Ασίας ήταν μικρότερη επειδή τότε η ελληνική ολιγαρχία είχε τη «στήριξη» της Αντάντ; `Η μήπως έπαψαν οι διεκδικήσεις της Τουρκίας επειδή η Ελλάδα έγινε πρώτη αυτή μέλος της ΕΕ;

*

Η αιτία όλων των κινδύνων στις σχέσεις των δύο χωρών, που προκύπτουν εξαιτίας αυτού ακριβώς του λόγου - της εμπλοκής Ελλάδας και Τουρκίας στον ιμπεριαλισμό -, παραμένει στο ακέραιο. Κι αυτή είναι που οι δυο λαοί πρέπει να ανατρέψουν.