Κάθε παιδί στο δημόσιο σχολείο, είτε το θέλει είτε όχι, έρχεται σε επαφή με την κατάσταση του φθόνου. Μεγαλώνοντας ανάμεσα στο «δεν μπορώ, δεν έχω» του πατέρα και στο «δεν αντέχω άλλο» της μάνας, η όραση του παιδιού αναλαμβάνει να λύσει τα προβλήματα. Εξω από το σπίτι συναντά τους συμμαθητές του, που κουβαλούν τις ίδιες ανησυχίες. Συντελείται η πρώτη συνάθροιση, με κύριο χαρακτηριστικό την αλληλεγγύη μεταξύ τους για όλα όσα τους συμβαίνουν. Ο φθόνος ήδη έχει βάλει το σπόρο του μέσα τους, φροντίζοντας να μεγαλώσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Ο φθόνος, έχοντας με το μέρος του το θέαμα, στήνει μέσα στα παιδιά έναν άλλο κόσμο, που παίρνει στα μάτια τους τις διαστάσεις του πειρασμού.

Η λευκή κυρίαρχη κουλτούρα της Αμερικής κατοικεί τώρα και στη δική μας παιδική ηλικία και την κατευθύνει προς το μύθο του αποδιοπομπαίου τράγου. Αυτός ευθύνεται για όλα στην περίπτωση της Βέροιας. Το ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου τον έλαβε, μέσα από κοινή προφανώς απόφαση της ομάδας που έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας συμμορίας, ο τρυφερός Αλεξ από τη Γεωργία. Με το πρόσχημα ότι ήταν διαφορετικός και ως εκ τούτου χάλαγε την εικόνα της ενότητας όπως την ένιωθαν οι «πολεμιστές», αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Χωρίς να το γνωρίζουν, επαλήθευσαν τα λόγια του Φίρερ όταν μιλούσε στους νεολαίους του Γ΄ Ράιχ: «Πρέπει να είστε αδιάφοροι στον πόνο. Τρυφερότητα και οίκτος πρέπει να σας είναι άγνωστα. Θέλω να διακρίνω στα μάτια ενός αμείλικτου νέου τη λάμψη της οργής και της ανεξαρτησίας που διαβάζω στο βλέμμα ενός αρπακτικού».

Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε τώρα; Είναι γνωστό πως ο φθόνος δεν έχει επιστροφή. Πέρα από τις οικογένειες, τις κατεστραμμένες εξαιτίας της απάθειάς τους, είναι η ώρα του καθηγητή να επιστρέψει στο σχολείο με τη δύναμη ενός ιεραποστόλου. Γιατί περί ιεραποστολής πρόκειται.