Με αφορμή την επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου Β. Πούτιν στην Ελλάδα έχει αξία να επαναφέρουμε και να υπενθυμίσουμε ορισμένα αποσπάσματα από την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τη Διεθνή Κατάσταση, που δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» την Κυριακή 4 Ιούνη 2006.

Σημειωνόταν σ' αυτήν: «Τα στοιχεία που αναδεικνύονται αυτήν την περίοδο στις διεθνείς εξελίξεις έχουν σαν βάση τους την ένταση της διαπάλης, τις αντιθέσεις των ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη διανομή των σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των ενεργειακών οδών και των αγορών σε διάφορες περιοχές της Γης, με επίκεντρο την ονομαζόμενη Ευρασία. Οπως τόνιζε και ο Μπρεζίνσκι "μια πλήρης κυριαρχία στην Ευρασία θα ισοδυναμούμε με παγκόσμια υπεροχή". Οι γεωστρατηγικοί ανταγωνισμοί βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη και η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη συμμετέχει ανάλογα με το βάρος και το μέγεθος που της αναλογούν στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με βάση τη θέση της μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και τη γεωγραφική - στρατηγική της θέση».

Και συνέχιζε: «Τόσο οι ΗΠΑ - κυρίως - όσο όμως και η ΕΕ ανησυχούν για τις εξελίξεις στο εγγύς μέλλον, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Βλέπουν - εκτός από τις μεταξύ τους αντιθέσεις - και ως αντιπάλους την Κίνα και τη Ρωσία. Ανάλογα παίρνουν τα μέτρα τους, προβληματίζονται και ανησυχούν και για "περιφερειακές" δυνάμεις που αναπτύσσονται όπως είναι η Ινδία, το Πακιστάν, το Ιράν κ.λπ. Ανησυχούν, επίσης, ιδιαίτερα για τις εξελίξεις και τις συμμαχίες που αναπτύσσονται και στη Λατινική Αμερική, αλλά και των χωρών της Λατινικής Αμερικής με ΕΕ, Κίνα, Ρωσία κ.λπ.».

Η ΚΕ του ΚΚΕ υπογράμμιζε ότι από την παρακολούθηση των εξελίξεων φαίνεται ότι «τόσο οι ΗΠΑ όσο και η ΕΕ στον μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό επιδιώκουν να επισπεύσουν την εδραίωση των θέσεών τους στην Ευρασία, αφού άλλωστε και οι αντιθέσεις και τα προβλήματα οξύνονται εκεί και θα οξυνθούν στο μέλλον ακόμα περισσότερο. Αναμφίβολα, δεν υποτιμούν καθόλου το γεγονός ότι Ρωσία - Κίνα είναι εν δυνάμει απειλή για τα συμφέροντά τους».

Παρακάτω, στο κεφάλαιο «Βασικοί στόχοι των ιμπεριαλιστικών κέντρων» η ΚΕ του ΚΚΕ σημείωνε: «Οι ΗΠΑ δεν είναι η μόνη και αποκλειστική δύναμη που απειλεί στρατιωτικά, πολιτικά, οικονομικά, που διεκδικεί να κρατήσει και να επαυξήσει την πρωτοκαθεδρία της έναντι των λαών και των ανταγωνιστικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τα περισσότερα καπιταλιστικά κράτη ευθυγραμμίζονται στη λεγόμενη "αντιτρομοκρατική πολιτική", παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών ενώσεων, όπως μεταξύ των ΗΠΑ, της ΕΕ, της Ρωσίας.

Ο ενιαίος χαρακτήρας της στρατηγικής του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος απέναντι στους λαούς γίνεται έκδηλος και στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ. Εκδηλώνεται και στην παράλληλη πορεία διεύρυνσης της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Βέβαια, η ταυτόχρονη διεύρυνση καθόλου δε σημαίνει ότι αναιρεί τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αλλά τις αναπαράγει και τις ενισχύει, όπως ενισχύει και τις αντιθέσεις ανάμεσα στις ηγετικές δυνάμεις, τα κράτη - μέλη των ιμπεριαλιστικών ενώσεων.

Ταυτόχρονα με την προώθηση της ενιαίας ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τις ΗΠΑ και την ΕΕ, αλλά και άλλες ισχυρές δυνάμεις, γίνονται πιο ανταγωνιστικές και πιο σύνθετες. Οξύνονται και οι αντιθέσεις μέσα στους κόλπους της ΕΕ που σχετίζονται με το ζήτημα των σχέσεων με τις ΗΠΑ. Πάνω στην ενιαία στρατηγική του ιμπεριαλισμού εξελίσσονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στη διανομή των αγορών και σφαιρών επιρροής στην Ασία, στη Μέση Ανατολή, στην Αφρική, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Στην κούρσα του ανταγωνισμού, εκτός από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και τις ισχυρότερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, παίρνουν μέρος και άλλα ανερχόμενα καπιταλιστικά κράτη.

Συσσωρεύονται εξελίξεις που τείνουν να φέρουν ανακατατάξεις στο συσχετισμό δύναμης στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οπωσδήποτε χρειάζεται πιο συστηματική παρακολούθηση των "ομάδων" αντιθέσεων που παρουσιάζονται στη διεθνή σκηνή, ταυτόχρονα με την πιο συστηματική παρακολούθηση και αξιολόγηση της εσωτερικής κατάστασης, των εσωτερικών αντιθέσεων (κυρίως οικονομικο-κοινωνικών, το ενδεχόμενο εκδήλωσης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης) που παρουσιάζονται σε κάθε καπιταλιστικό κράτος, ιδιαίτερα των ΗΠΑ και των ισχυρών κρατών - μελών της ΕΕ.

Βέβαια, από μόνες οι εξελίξεις αυτές, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού συστήματος, δεν οδηγούν σε θετικές εξελίξεις για τους λαούς. Για να υπάρξει συνολική αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, ανακατατάξεις και θετικές εξελίξεις, πρέπει να βρεθούν στο προσκήνιο οι λαοί».