1. Η εξομολόγηση είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση. Πρώτος απ' όλους όμως ο ίδιος ο εξομολόγος πρέπει να σκέφτεται πάνω στη δική του κατάσταση, και η ζωή του να βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον. Τώρα, όσον αφορά τα παιδιά, η απόφαση για το αν θα προσέλθουν για εξομολόγηση είναι αποκλειστικά δική τους.

2. Οταν η εξομολόγηση επιβάλλεται μεταβάλλεται σε παγίδα. Φορτώνοντας το παιδί ενοχές, δημιουργείς σιγά σιγά μια «νεκρή» ύπαρξη.

3. Η εξομολόγηση δεν επιδέχεται ερμηνεία. Πληρώνεις κι εσύ, ως ιερέας, τις προκαταλήψεις και τα συμπλέγματα της Ιεράς Συνόδου.

4. Πώς είναι δυνατόν, μέσω της εξομολόγησης, να ζητάς από ένα παιδί να «κάνει ταμείο» για τη ζωή του; Εσύ, αντιθέτως, πρέπει να το ελευθερώνεις από κάθε ταμείο. Θυμήσου αυτό που τόνιζε διαρκώς ο Χριστός: «Ηρθα για να σε ελευθερώσω».

5. Πώς είναι δυνατόν, μέσω της εξομολόγησης, να υποδέχεσαι τη φωνή της αθωότητας και να την ανακρίνεις με έμμεσο τρόπο; Το άλλοθί σου εδώ είναι σαθρό: Χρησιμοποιείς την τραγωδία του μικρού Αλεξ για να ισχυροποιήσεις τη θέση σου μέσα στο σχολείο.

6. Μήπως χρησιμοποιείς την εξομολόγηση για να εδραιώνεις την πίστη σου σ' έναν ενδεχόμενο κλονισμό; Αντί τότε να γίνεις ανατόμος της παιδικής ψυχής, άρχισε πρώτα από τα δικά σου σπλάχνα.

7. Αν θεωρείς το παιδί συνώνυμο του Θεού, τότε πώς προσβάλλεις τον Θεό στην πιο όμορφη εκδοχή του;

8. Τι μπορεί να εξομολογηθεί ένα αχαλίνωτο όνειρο σαν το παιδί; Πώς μπορείς να ζητάς εξομολόγηση από ένα πλάσμα που ξέρει μόνο να δροσίζει την πλήξη της έρημης καθημερινής μας ζωής;

9. Γίνε παιδί με τα παιδιά και θα καταλάβεις πως μία είναι η πραγματική ανάγκη: Να τους ζητήσεις να σε ακούσουν και εσύ να εξομολογηθείς σε αυτά.