Ο Κρις Πάτεν δεν άντεξε. Το βρετανικό φλέγμα του δε στάθηκε αρκετό να κρύψει τα συναισθήματά του. Τη στιγμή που έβλεπε τη βρετανική σημαία να κατεβαίνει από τον ιστό και στη θέση της ν' ανέρχεται εκείνη της Κίνας με τα πέντε αστέρια, ένιωσε τη θλίψη να τον κυριεύει. Εψαξε με τα μάτια του να βρει κάποιο στήριγμα παρηγοριάς. Κοίταξε τις δυο κόρες του. Συγκινημένες κι εκείνες δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους. Δίπλα του ο πρίγκιπας Κάρολος, με τη θλίψη στα μάτια. Πίσω του ο πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ, σιωπηλός. Μπροστά του η Μάργκαρετ Θέτσερ, σκεφτική. Στο λιμάνι, αραγμένο, έτοιμο για τον τελευταίο απόπλου, το βασιλικό πλοίο "Μπριτάνια", παλιό κι ανήμπορο, σαν τον "ξεδοντιασμένο" βρετανικό λέοντα. Εστρεψε το βλέμμα του και είδε τους Κινέζους επισήμους. Νευρίασε με το πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης που είχε απλωθεί στο πρόσωπό τους.

Ο Κρις Πάτεν συνειδητοποίησε ότι ήρθε το τέλος εποχής. Οτι ο ίδιος, ως τελευταίος Βρετανός κυβερνήτης του Χονγκ Κονγκ, αποτελεί και τον τελευταίο αποικιοκράτη σε κινεζικό έδαφος. Ανατρίχιασε, αναλογιζόμενος ότι στη θέση του "έρχονται οι Κόκκινοι". Παρηγορήθηκε, όμως, με τη σκέψη ότι η χώρα του έκανε ό,τι είναι δυνατόν για να ριζώσει τον καπιταλισμό στο Χονγκ Κονγκ, ώστε και μετά την παραχώρησή του στην Κίνα, ν' αποτελεί πηγή αποσταθεροποίησης και υπονόμευσης της σοσιαλιστικής χώρας και ο ίδιος εργάστηκε, με "υπερβάλλοντα ζήλο", ιδιαίτερα στο τελευταίο διάστημα, για να φέρει εμπόδια στην ομαλή και σταθερή μεταβίβαση. Αλλά, βλέποντας τους Βρετανούς επισήμους θλιμμένους και τους Κινέζους χαρούμενους, κάτι δεν του πήγαινε καλά. Η μόνη παρηγοριά, σκέφτηκε, αποτελούν οι δηλώσεις του Μπιλ Κλίντον και της Μαντλίν Ολμπράιτ, ότι, τουλάχιστον, για τα πενήντα χρόνια που προβλέπει η συμφωνία περί "μιας χώρας με δυο συστήματα", θα εγγυηθούν τον καπιταλισμό στο Χονγκ Κονγκ. Και μετά βλέπουμε, ψιθύρισε.

Ο Κρις Πάτεν έφερε στο νου άλλες, παλιότερες κι ένδοξες εποχές. Τότε που ο βρετανικός λέων ήταν ο πρωταθλητής της αποικιοκρατίας. Τότε, το 1840 που, με τον πόλεμο του οπίου, οι Βρετανοί πατούσαν πόδι στην Κίνα και έκτοτε, επί 165 χρόνια κατείχαν το Χονγκ Κονγκ. Μια κατοχή που άντεξε και όταν ο Μάο, με τη Μεγάλη Πορεία του, απελευθέρωνε κι ένωνε την αχανή χώρα του. Μια κατοχή που - μετά το 1949 - σκόπευε να "στήσει" το Χονγκ Κονγκ σαν"καπιταλιστικό παράδεισο", αντίβαρο στο σοσιαλισμό της Κίνας. Σήμερα, όμως- κι αυτή ήταν η τελευταία σκέψη του πριν επιβιβαστεί στο "Μπριτάνια" και πάει εκεί απ' όπου ήρθε - η αποικιοκρατία δεν μπορεί να σταθεί. Πάνω στο πλοίο, γύρισε και κοίταξε την τηλεόραση. Οι "κόκκινοι" στο Πεκίνο πανηγύριζαν.