Ο "σοσιαλισμός" του "κεντροαριστερού" μέλλοντός "τους" είναι ο καπιταλισμός... Λίγο περισσότερο... "ευαίσθητος" από το σημερινό, και διανθισμένος με μπόλικο αντικομμουνισμό,ώστε να σιγοκαίει η πυρά όπου θα αποστέλλονται όσοι νομίζουν ότι μπορούν να αμφισβητήσουν τα ιερά και όσια των κεφαλαιοκρατικών παραγωγικών σχέσεων! Πρόκειται για ένα "σοσιαλισμό" που αναγνωρίζει ως πρώτιστο "διεθνιστικό" του καθήκον τη συμβολή του στη μετατροπή της ΕΕ σε ισότιμο ιμπεριαλιστικό κέντρο του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου. Των ΗΠΑ...

Αυτό είναι το πρωθυπουργικό "μοντέλο" για τη δράση της σοσιαλδημοκρατίας του επόμενου αιώνα. Αυτό είναι το θεωρητικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο θα στηριχτεί η "Κεντροαριστερά" για να συγκροτηθεί ως πολιτικός φορέας και για να κατοχυρώσει θέση πρωτοκαθεδρίας μεταξύ του υπαλληλικού προσωπικού της ολιγαρχίας. Το ξεδίπλωμα, από τον ίδιο τον Κ. Σημίτη, της "σύγχρονης πολιτικής σκέψης" για "την Αριστερά στην Ευρώπη του 21ου αιώνα" - όπως ήταν ο τίτλος της χτεσινής εκδήλωσης - δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών:

Ο αναθεωρητισμός πολλά αναθεώρησε και αναθεωρεί, εκτός από ένα. Την απόλυτη αίσθηση καθήκοντος, που τον διαπερνά, την απόλυτη επίγνωση του χρέους, που τον διαπνέει, να στρατεύεται με ό,τι πιο αντιδραστικό αναδεικνύει η κάθε νέα φάση της κεφαλαιοκρατικής αδηφαγίας. Σε αυτό παραμένει αιώνια αναλλοίωτος και επιθετικός, όπως ο λόγος του πρωθυπουργού.

Ενας λόγος, όπου διακηρύχτηκε:

• Οτι το θέμα δε βρίσκεται στην ανατροπή του καπιταλισμού, αφού οτιδήποτε αντίκειται στο υφιστάμενο σύστημα παραγωγικών σχέσεων, οτιδήποτε, δηλαδή, αντιστρατεύεται την καπιταλιστική εκμετάλλευση, από τους πιο μικρούς μέχρι τους πιο μεγάλους αγώνες για τα δικαιώματα του λαού είναι "οικονομισμός". Αντίθετα, η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία πρέπει "να ξεπεράσει τα τείχη της οικονομίστικης αντίληψης" και να δράσει στο επίπεδο του εποικοδομήματος, που είναι το κύριο...
• Οτι γνώμονας της "Κεντροαριστεράς" είναι το πώς θα συμβάλλει για μια "Ενωμένη Ευρώπη με αποφασιστικό λόγο στις διεθνείς αποφάσεις, τις διεθνείς σχέσεις, το διεθνές σύστημα ασφάλειας". Σύμφωνα, όμως με τον Κ. Σημίτη, "για να επιβάλεις κανόνες διεθνώς, οφείλεις να είσαι ισχυρός και ισχύς της Ευρώπης είναι η Οικονομική και Πολιτική της Ενωση"...
• Οτι το ζήτημα δε βρίσκεται στην άρση των κοινωνικών ανισοτήτων που αποτελεί παραδοσιακή λογική, η οποία οδηγεί σε "μέτρα βίαιης εξίσωσης και ισοπέδωσης των πολιτών"... Ο σύγχρονος "σοσιαλισμός" πρέπει να κινηθεί με βάση τη θεωρία ότι "η άρση των ανισοτήτων πρέπει να έχει τη μορφή δημιουργίας ίσων ευκαιριών και ευχερειών παρά της απευθείας διανομής αγαθών"... κατά το πρωθυπουργικό απόφθεγμα "ο καλά εφοδιασμένος εργαζόμενος να αναλαμβάνει ο ίδιος τις ευθύνες για τη μόρφωση, ασφάλιση και υγειονομική του περίθαλψη"...
• Ως εκ τούτων, κατά τον πρωθυπουργό, "ο "υπαρκτός σοσιαλισμός" υπήρξε πάντοτε για μας η ακύρωση της δύναμης των σοσιαλιστικών ιδεών. Τα καθεστώτα αυτά υπήρξαν ένα διαρκές παράδειγμα για το τι δεν πρέπει να είναι η σοσιαλιστική κοινωνία"...
• Τώρα, με την "κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ", οι σοσιαλδημοκράτες πρέπει να βάλουν τάξη στα του καπιταλιστικού οίκου τους. Εδώ, αρχίζουν οι αγωνίες... Γιατί οι σοσιαλδημοκράτες πρέπει να υπηρετήσουν όχι τον "καπιταλισμό - καζίνο", που η αδηφαγία και η "αναρχία" του αποτελεί απειλή για το ίδιο το σύστημα (ο καπιταλισμός - καζίνο απειλεί την "κοινωνία", λέει ο Σημίτης), αλλά να υπηρετήσουν τον... υγιή καπιταλισμό, που επενδύει, παράγει και προσφέρει "μεγάλη διεύρυνση δυνατοτήτων απασχόλησης και δημιουργικής προσφοράς"...
• Αυτός ο "υγιής" καπιταλισμός, που, κατά τον Σημίτη, αποτελεί το "σοσιαλισμό" του μέλλοντος... δε θα αφήσει ανεξέλεγκτη την κατάσταση και έχει τα μέσα να το κάνει. Ποια είναι τα "σοσιαλιστικά" μέσα: "Ηδη στην ατζέντα των διεθνών οργανισμών, όπως είναι το ΔΝΤ, αρχίζουν να συζητούνται προτάσεις για διεθνείς κανόνες που θα προστατεύουν τη σταθερότητα της παγκόσμιας οικονομίας...", λέει ο Σημίτης. Το ακούσαμε και αυτό. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, το ΔΝΤ ανακηρύσσεται σε "μοχλό" του "δημοκρατικού σοσιαλισμού"!
• Σε ό,τι αφορά τις διαφορές της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς από τη νεοφιλελεύθερη... "Αριστερά" είναι ότι η πρώτη "μοιάζει με τον μαθητευόμενο μάγο, που εξαπέλυσε δυνάμεις που δεν μπορεί να ελέγξει". Ενώ, προφανώς, η "Αριστερά" του κ. Σημίτη, μπορεί...
• Ποια όμως "Αριστερά"; Οχι βέβαια η "παραδοσιακή Αριστερά" που, όπως συκοφαντικά διατείνεται ο κατ' εξοχήν "τρομολάγνος" πρωθυπουργός "κηρύσσει την επιστροφή στο παρελθόν... δημιουργεί ένα κλίμα πανικού και καταστροφής"! Οχι η "παραδοσιακή Αριστερά", που, κατά τη σοσιαλδημοκρατία των συκοφαντών και του "εκσυγχρονιστικού" ολοκληρωτισμού, εκπροσωπεί "πολιτικά σχήματα συγκεντρωτικά, δογματικά που στηρίζονται σε πρωτοπορίες και αγνοούν τους πολίτες"...

Επειδή, όμως ο πρωθυπουργός νιώθει ότι απειλείται ακριβώς από τους πρωτοπόρους αγωνιστές και την πολιτική τους έκφραση, το ΚΚΕ, που στέκονται ενάντια στην "κεντροαριστερή" αναλγησία, μη επιτρέποντάς του να περάσει τη λογική της παθητικότητας και της "νομοτέλειας" του ραγιαδισμού στο λαό, προέβη στο τελευταίο του αντικομμουνιστικό άλμα. Ιδού τι είπε:

"Ανέφερα πριν, ότι ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς, ηττημένο ιδεολογικά και πτοημένο πολιτικά, από τη νέα φάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, κηρύσσει την εθνική περιχαράκωση και τον απομονωτισμό. Δε θεωρώ καθόλου τυχαίο, ότι ένα κομμάτι της πιο συντηρητικής ευρωπαϊκής Δεξιάς, συναντάται στην πράξη, στην ίδια κατεύθυνση του φοβικού απομονωτισμού και εθνικιστικής περιχαράκωσης. Τα ίδια κλισέ καλλιεργούνται από τις δυο κατευθύνσεις, η ίδια πολιτική φόβου. Ο κίνδυνος είναι σαφής. Υπάρχει εδώ ένα "αυγό του φιδιού", με το ρατσισμό, την ξενοφοβία, την έλλειψη ανοχής και κατανόησης στο διαφορετικό..."!

Ω, τι θράσος! Ο πρωθυπουργός μιας κυβέρνησης που:

• πριν ένα χρόνο λεηλατούσε με τις ειδικές δυνάμεις καταστολής τσιγγάνικους καταυλισμούς,
• που πριν λίγες μέρες απέκλειε από τις ρυθμίσεις για τους λαθρομετανάστες χιλιάδες Αλβανούς πρόσφυγες, για να τους έχει του χεριού του,
• που πριν λίγα 24ωρα απάλλασσε τους εφοπλιστές από την υποχρέωση ασφαλιστικής κάλυψης των αλλοδαπών εργατών,

φτάνει στο σημείο να υπονοεί "παράλληλη" πορεία του ΚΚΕ με τον Λεπέν...

Για αυτό το "κεντροαριστερό" ήθος και αυτή την τακτική σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής αντιπαράθεσης μια λέξη ταιριάζει: Αίσχος!

Ν. ΜΠ.