Πυκνώνουν τα σύννεφα της απαισιοδοξίας σχετικά με την τελική έκβαση του εγχειρήματος της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), παρά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής του περασμένου μήνα στη Μαδρίτη για αμετάκλητη εφαρμογή των κριτηρίων της Συνθήκης του Μάαστριχτ και του χρονοδιαγράμματος που ορίστηκε. Ακόμη και για τη Γερμανία, που θεωρούνταν μέχρι σήμερα η πρώτη και σίγουρη χώρα για την είσοδο στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, υπάρχουν αμφιβολίες για το κατά πόσο θα εκπληρώσει το κριτήριο του δημόσιου χρέους. Ο παντοδύναμος υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, Τεό Βάιγκελ, ομολόγησε ότι η γερμανική κυβέρνηση δεν κατόρθωσε μέσα στο 1995 να μειώσει το δημόσιο χρέος στα πλαίσια που ορίζει το Μάαστριχτ, όπως είχε προγραμματίσει. Υποστήριξε, βέβαια, ότι θα τα καταφέρει μέσα στο 1996. Αλλη γνώμη όμως έχει ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ινστιτούτου (ΕΝΙ) Αλεξάντρ Λαμφαλουσί, ο οποίος προέβλεψε ότι η Γερμανία θα επιτύχει το στόχο για τη μείωση του χρέους προς το 1997.

Αν, λοιπόν, η Γερμανία αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο να μην εκπληρώσει όλα τα κριτήρια της σύγκλισης στον καθορισμένο χρόνο, γίνεται εύκολα αντιληπτό τι ισχύει για τις οικονομίες των άλλων χωρών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ηδη τα επιτελεία των Βρυξελλών αντιμετωπίζουν σοβαρά την πιθανότητα να φτάσουμε στην κρίσιμη χρονιά του 1997 και καμιά χώρα να μην μπορεί να εισέλθει στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ. Κάτι τέτοιο βεβαίως θα σημάνει την αρχή του τέλους της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αφού η ΟΝΕ αποτελεί την καρδιά της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και μια πιθανή αναθεώρηση των όρων και των κριτηρίων θα ανοίξει του "ασκούς του Αιόλου". Ετσι το Διευθυντήριο επεξεργάζεται σενάρια για την αντιμετώπιση ενός τέτοιου ενδεχομένου.

Καμιά συζήτηση δε γίνεται βέβαια για τρίτο στάδιο της ΟΝΕ χωρίς τη Γερμανία. Ετσι όλα τα σενάρια προϋποθέτουν ότι, έστω και την τελευταία στιγμή, θα καταφέρει να εκπληρώσει τα κριτήρια. Ομως πόσο βιώσιμος μπορεί να είναι ένας τέτοιος οργανισμός με μοναδικό μέλος τη Γερμανία και πιθανό συμμέτοχο το Λουξεμβούργο; Τι νόημα θα έχει η ΟΝΕ χωρίς τη Γαλλία, τη Βρετανία, την Ιταλία, την Ισπανία;

Ετσι τα σενάρια πλέκονται γύρω από πολιτικές λύσεις. Υποστηρίζουν, λοιπόν, οι ιθύνοντες, ότι η ΟΝΕ θα έχει πιθανότητα να προχωρήσει εφόσον εκτός της Γερμανίας συμμετέχει τουλάχιστον και άλλη μια από τις λεγόμενες μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έστω και αν δεν εκπληρώνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Πιθανότερη υποψήφια για τη θέση αυτή εμφανίζεται η Γαλλία, όχι μόνο γιατί οι οικονομικοί της δείκτες βρίσκονται πιο κοντά στα κριτήρια, αλλά και εξαιτίας των γερμανογαλλικών πολιτικών δεσμών που έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια. Το σενάριο αυτό παρουσίασε ο επικεφαλής του ΕΝΙ, Αλ. Λαμφαλουσί, τονίζοντας χαρακτηριστικά ότι "ένα κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα χωρίς τη συμμετοχή της Γαλλίας είναι νοητό, αλλά αδύνατο από πολιτική άποψη".

Οποια λύση και αν επιλεγεί τελικά, γίνεται σαφές και για τους πιο δύσπιστους ότι το μοντέλο της οικονομικής σύγκλισης είναι αναποτελεσματικό και ανεφάρμοστο και χρησιμοποιήθηκε με μοναδικό γνώμονα την ενίσχυση της θέσης των πολυεθνικών επιχειρήσεων.