Εισαγωγή

Καθώς η ανθρωπότητα βαδίζει προς την τρίτη χιλιετία, ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει να ζει μέσα σε μια παράλογη και αντιφατική πραγματικότητα. Πρόκειται για παράλογες φαινομενικά εξελίξεις, αλλά όχι ανεξήγητες. Η ιμπεριαλιστική κυριαρχία και επέλαση της "νέας τάξης πραγμάτων" έχουν μόνιμα χαρακτηριστικά την εξαθλίωση, τις διακρίσεις και τον παραλογισμό. Από τη μια πλευρά, υπάρχει η αύξηση του πλούτου και η υπερπαραγωγή υλικών αγαθών, που συγκεντρώνονται στα χέρια όλο και πιο λίγων, ενώ, από την άλλη, υπάρχει η φτώχεια: 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι είναι οι εξαθλιωμένοι στον κόσμο και 500 εκατομμύρια παιδιά ζουν σε απαράδεκτες συνθήκες. Η επιταχυνόμενη συσσώρευση της επιστημονικής γνώσης και οι εκπληκτικές επιτυχίες στον τομέα της τεχνολογίας συνοδεύονται με διεύρυνση της αγραμματοσύνης... Οι εξαιρετικές δυνατότητες που δημιουργεί η σύγχρονη επιστήμη για παραγωγή χωρίς επιβάρυνση του περιβάλλοντος συνυπάρχουν με την πραγματική λεηλασία του, σε βαθμό πλέον που η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολα αναστρέψιμη... Η έκρηξη της κυκλοφορίας των πληροφοριών συνεπάγεται την παραπληροφόρηση, την παραπέρα στρέβλωση των συνειδήσεων. Απομονώνει τους ανθρώπους από την ανθρώπινη κοινωνική επικοινωνία...

Η κατάσταση γίνεται πιο δύσκολη μετά τις εξελίξεις στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης. Οι λαοί αυτών των χωρών, αλλά και του υπόλοιπου πλανήτη διαπιστώνουν τώρα, με εξαιρετικά οδυνηρό τρόπο, την ευεργετική επίδραση που ασκούσε ο σοσιαλισμός στον κόσμο.

Αποκαλύπτεται τώρα μπροστά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα ότι ο καπιταλισμός είναι ασυμβίβαστος με τα ουσιώδη δικαιώματα και τις πραγματικές ελευθερίες των λαών, τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, την εξασφάλιση μιας άνετης και αξιοπρεπούς ζωής για τον καθένα.

Σ' αυτό το αρνητικό διεθνές περιβάλλον, τα αστικά κόμματα της πατρίδας μας αναζητούν την "ομπρέλα". Οι δυνάμεις αυτές, ανεξαρτήτως των μεταξύ τους αντιπαραθέσεων, υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα των πολυεθνικών εταιριών, το καπιταλιστικό κέρδος και αναζητούν στηρίγματα στους ιμπεριαλιστές. Το αποτέλεσμα της πολιτικής τους είναι μία Ελλάδα παράδεισος για το μεγάλο κεφάλαιο, πρόθυμος υπηρέτης της "νέας τάξης πραγμάτων", με τραγικό αποκορύφωμα τη στρατιωτική συμμετοχή της χώρας στα ΝΑΤΟικά στρατεύματα που αιματοκύλησαν το βαλκανικό χώρο και τα οποία τώρα φρουρούν και καταπιέζουν τους λαούς.

Η αντικειμενική κατάσταση που διαμορφώνεται και στη χώρα μας συνδέεται, σε μεγάλο βαθμό, με τις γενικότερες εξελίξεις και ιδιαίτερα με αυτές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Καθημερινά εξελίσσεται μια εντεινόμενη επίθεση του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου στα θεμελιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Γίνονται συντονισμένες και επίμονες προσπάθειες από τους μηχανισμούς της άρχουσας τάξης για εξασφάλιση όλων εκείνων των προϋποθέσεων, που θα διασφαλίζουν προοπτικά τα συμφέροντά της.

Πέρα από την αυτονόητη πολιτική παρέμβασή της, η άρχουσα τάξη, για έλεγχο της κατάστασης στο πολιτικό επίπεδο, για διασφάλιση εφεδρειών και εναλλακτικών λύσεων, συνεχίζει, με πιο έντονο τρόπο, την παρέμβασή της για έλεγχο δυνάμεων μέσα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με διάφορους τρόπους, δαπανά σημαντικά ποσά για την εξαγορά και άμβλυνση συνειδήσεων, σε όλα τα επίπεδα, κυρίως όμως σε επίπεδα κορυφών, στελεχών. Δεν είναι βέβαια καινούριο το φαινόμενο, ωστόσο, λόγω της όξυνσης των κοινωνικών προβλημάτων, και προκειμένου να παρεμποδίζονται, να διασπώνται, να ευνουχίζονται οι αγώνες των εργαζομένων, αναζητώνται υποστηρίγματα μέσα από τις γραμμές των κινημάτων. Για τον ίδιο λόγο, μεγάλα ποσά διατίθενται και από την Ευρωπαϊκή Ενωση, με διάφορες μορφές.

Μέσα στο γενικότερο πλαίσιο, της "νέας τάξης" και των επιλογών των πολυεθνικών, έχουμε και στη χώρα μας διεύρυνση της ψαλίδας ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο. Ολο και μεγαλύτερες μάζες εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, βιοπαλαιστών, ζουν στα όρια της φτώχειας, βιώνοντας τη σχετική, και σε αρκετά μεγάλο ποσοστό σήμερα, την απόλυτη εξαθλίωση. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι πολυεθνικές εταιρίες, διασφαλισμένες και από "θεσμικά" όργανα και συμφωνίες, δρουν στο έδαφος της Ελλάδας ανεξέλεγκτα. Διαμορφώνουν, συχνά, καταστάσεις επικίνδυνες ακόμα και για την υπόσταση της χώρας.

Η αντίθεση ανάμεσα στον εργαζόμενο λαό, από τη μια, και τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, από την άλλη, είναι ακόμα πιο επίκαιρη, αντικειμενικά διευρύνεται περισσότερο και γίνεται πιο ορατή, στην πράξη, από όλο και περισσότερους, ανεξάρτητα αν είναι όλοι σε θέση να κατανοήσουν σε βάθος τις πηγές αυτής της αντίθεσης. Αυτή η πραγματικότητα δημιουργεί το έδαφος, τις αντικειμενικές προϋποθέσεις, για συντονισμένη δράση, αντιστάσεις από ευρύτερες δυνάμεις στο μαζικό και, γενικότερα, λαϊκό κίνημα. Διαμορφώνουν το προζύμι συγκρότησης μετώπων πάλης, σε τοπικό και γενικότερο επίπεδο, φορέων και κινημάτων, σε λίγα ή περισσότερα κοινά ζητήματα και με στόχους που να έρχονται, άμεσα ή έμμεσα, σε αντίθεση με τις επιλογές του κεφαλαίου, του ιμπεριαλισμού. Είμαστε βέβαιοι ότι στην πορεία αυτή ωριμάζει η ίδια η συνειδητοποίηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και η ανάγκη ριζικής εναντίωσης.

Η αντίθεση με τις επιλογές των μονοπωλίων και τη νεοφιλελεύθερη πολιτική συχνά εκφράζεται με έναν υπολανθάνοντα τρόπο, όπως έγινε στις εκλογές με το λευκό και το άκυρο. Αν όμως αυτό το φαινόμενο "παγιωθεί", όχι μόνο θα χάσει αυτό το χαρακτήρα της αντίθεσης, αλλά μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν νέο πρόσθετο όπλο ενάντια στο λαό. Η παθητική ψήφος πρέπει να γίνει ενεργητική. Πρέπει να πάρει χαρακτήρα μαζικής στήριξης του ΚΚΕ, που σταθερά και αταλάντευτα αγωνίζεται ενάντια στις πολιτικές που στρέφονται όλο και πιο πολύ κατά των συμφερόντων του λαού και της χώρας.

Μέσα από τη δράση αυτών των μετώπων πάλης, θα διαμορφώνονται οι όροι για αλλαγές στις συνειδήσεις των εργαζομένων, της νεολαίας, για απεγκλωβισμό τους από την προπαγάνδα της άρχουσας τάξης και των φορέων της, για την κατανόηση του ρόλου της κάθε πολιτικής δύναμης, δηλαδή "ποιος είναι με ποιον", το ρόλο συγκεκριμένων δυνάμεων μέσα στις γραμμές του μαζικού λαϊκού κινήματος. Οσο θα αναπτύσσεται ένα τέτοιο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό κίνημα, όσο θα παίρνει τα χαρακτηριστικά λαϊκού μετώπου πάλης, με σαφείς επιμέρους ή γενικότερους στόχους και θα ενισχύεται πολύπλευρα το ΚΚΕ, θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για γενικότερες πολιτικές ανακατατάξεις. Μια τέτοια εξέλιξη θα δώσει ώθηση στην πάλη για μια άλλη πορεία της χώρας. Μια τέτοια εξέλιξη των κινημάτων και σε άλλες χώρες της Βαλκανικής, της Ευρώπης και ευρύτερα, θα απαντήσει, πιο πειστικά, στη συντονισμένη δράση του πολυεθνικού κεφαλαίου, στην ανόητη προπαγάνδα περί "απομονωτισμού", στη διαμόρφωση εκείνων των όρων, ώστε στην ενιαία δράση και στρατηγική του πολυεθνικού κεφαλαίου να απαντάει η ενιαία δράση και στρατηγική του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Είναι προφανές ότι όσο μαζικοί φορείς, με πανελλαδική εμβέλεια, στο επίπεδο κορυφής λειτουργούν με αρνητικό τρόπο και στο πλαίσιο του διαβόητου "κοινωνικού εταιρισμού", δηλαδή της υποταγής στις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της καπιταλιστικής εργοδοσίας, θα γίνεται πιο επιτακτική η ανάγκη έντασης της δραστηριότητας από τα κάτω, από σωματεία και συλλόγους, από επιτροπές πολιτών, από τον καθένα που δεν υποτάσσεται στους λογήςλογής "μονόδρομους", που επιβάλλει η λογική του πολυεθνικού κεφαλαίου και οι διάφοροι εκπρόσωποί του, ανεξάρτητα από τις πολιτικές ταμπέλες που χρησιμοποιούν. Υπάρχουν θετικά παραδείγματα συντονισμού δράσης από τα κάτω σε διάφορους χώρους και περιοχές, στους εργάτες, στους αγρότες, στους συνταξιούχους. Η πείρα τους είναι ωφέλιμη για όλο το μαζικό κίνημα. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε μια τέτοια δραστηριότητα, δηλαδή τις επιτροπές αγώνα και τις συντονιστικές επιτροπές σήμερα, την κοινή δράση που συνδιοργάνωσαν οι εργάτες, οι επαγγελματοβιοτέχνες και έμποροι, οι αγρότες και οι συνταξιούχοι, σαν μια ενθαρρυντική πρωτοβουλία που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να έχει πιο σημαντική παρουσία και καλύτερα αποτελέσματα.

Υπάρχουν χιλιάδες ζητήματα, τα οποία απασχολούν το λαό και τα διάφορα τμήματά του, που διαπλέκονται μέσα στην αντίθεση λαός, από τη μια, ιμπεριαλισμός - μονοπώλια από την άλλη. Μπορεί να συνοψίσουμε αυτά τα ζητήματα, τα οποία στο κείμενο που ακολουθεί αναλύονται διεξοδικά, σε μερικούς βασικούς άξονες, γύρω από τους οποίους αναπτύσσεται συντονισμένα ή αποσπασματικά και σήμερα η δράση φορέων και μαζών και που οι ανάγκες επιβάλλουν μια αποφασιστικότερη παρέμβαση και σταθερότερους προσανατολισμούς για διαμόρφωση μετώπων πάλης.

α) Με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, με τις νέες Συμφωνίες Δασμών και Εμπορίου (GATT), συντελείται ένας βίαιος ανακαταμερισμός στις παραγωγικές δομές της χώρας. Πρόκειται για προσαρμογές που υπαγορεύονται από το πολυεθνικό κεφάλαιο. Μια τέτοια κατάσταση διαπιστώνεται σήμερα στους πιο κρίσιμους τομείς της ελληνικής οικονομίας και ιδιαίτερα στην αγροτική οικονομία, στη βιομηχανία και τη βιοτεχνία.

Το ζήτημα της υπεράσπισης της παραγωγικής ταυτότητας της χώρας δεν αφήνει αδιάφορους τους κομμουνιστές, που πρώτοι και με ατράνταχτα στοιχεία απέδειξαν ότι η Ελλάδα μπορούσε και έπρεπε να είναι μια αναπτυγμένη βιομηχανική χώρα. Η πάλη γι' αυτό συνδέεται απόλυτα με την ίδια την εθνική ανεξαρτησία μας, που είναι το κλειδί για την πορεία του τόπου στο μέλλον. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι οι επιλογές των ξένων οικονομικών και πολιτικών κέντρων, όχι μόνο δεν εξυπηρετούν το λαό και τη χώρα, όπως διατείνονται όλες οι πολιτικές δυνάμεις που ψήφισαν τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, αλλά αντίθετα ζημιώνουν τη χώρα, την ενσωματώνουν σ' ένα σύστημα που τη μετατρέπει σε περιθωριακή περιοχή. Η πρόταση του ΚΚΕ για δημοψήφισμα για την ακύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ γίνεται θετικά αποδεκτή και από δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα πίστευαν "ότι, παρά τα αρνητικά της, δεν αποτελεί κίνδυνο για τη χώρα". Χωρίς αμφιβολία, όλοι όσοι σήμερα υποστηρίζουν την ανάγκη ακύρωσης της Συνθήκης, την αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, υπηρετούν προσπάθειες για την ενοποίηση της Ευρώπης. Οι κομμουνιστές πρώτοι υποστηρίζουν την άποψη για μια Ευρώπη του σοσιαλισμού, της κοινωνικής δικαιοσύνης και πρώτα πρώτα την ανάγκη για σχέσεις μεταξύ των χωρών της με αμοιβαίο όφελος και σεβασμό κυριαρχικών δικαιωμάτων τους, του πολιτισμού τους, της γλώσσας τους κτλ. Το ζητούμενο είναι για ποια ενωμένη Ευρώπη μιλάει ο καθένας. Ενωμένη Ευρώπη, που να οχυρώνει και να διασφαλίζει προοπτικά τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και τις στρατηγικές επιδιώξεις των κυρίαρχων, σήμερα, δυνάμεων, δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων, των λαών.

Ενάντια στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στις συνέπειες από την εφαρμογή της, μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί ένα πλατύ, πολύμορφο κίνημα, που να αγκαλιάσει όλους εκείνους που θίγονται και είναι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων, είτε συμφωνούν είτε όχι με την πάλη για την αποδέσμευση απ' την Ευρωπαϊκή Ενωση, που υποστηρίζει σταθερά το ΚΚΕ. Αυτό πρέπει να είναι ένας από τους άμεσους στόχους πάλης.

β) Το εκρηκτικό πρόβλημα της ανεργίας, η προστασία και βελτίωση των εργασιακών σχέσεων και η απόκρουση της "ΛΕΥΚΗΣ ΒΙΒΛΟΥ", η διαχρονική λιτότητα, η καταστροφή βιομηχανικών επιχειρήσεων, το κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τα οξυμένα προβλήματα στην παιδεία, η απαράδεκτη κατάσταση στην υγεία, η μάστιγα των ναρκωτικών, η συνεχιζόμενη καταστροφή του περιβάλλοντος, το πρόβλημα της στέγης, οι άθλιες συντάξεις για το 80% των απόμαχων της δουλιάς, η ανισοτιμία και οι διακρίσεις μεταξύ αντρών - γυναικών, η σωστή αντιμετώπιση του προβλήματος των αλλοδαπών εργατών στην Ελλάδα και άλλα ανάλογα προβλήματα αποτελούν το πεδίο, μέσα στο οποίο μπορούν να συγκροτηθούν μικρότερα ή μεγαλύτερα μέτωπα πάλης, που, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις, μπορούν να πάρουν χαρακτήρα γενικότερης αντίθεσης και αντίστασης ενάντια στην αντίληψη υποταγής, ανατροπής των σημερινών πολιτικών δεδομένων και διαμόρφωσης όρων, για μια άλλη, συνολικά, πορεία του τόπου, ανοιχτή σε ριζικές κοινωνικές αλλαγές, οι οποίες για το ΚΚΕ συνδέονται με τη σοσιαλιστική προοπτική.

γ) Μετά τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, υπήρξε ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και στις πολυεθνικές, μια προσπάθεια "αλληλοκατανόησης" για τις γενικότερες στρατηγικές επιλογές και για το μοίρασμα της "πίτας". Αλλά, όπως διδάσκει όλη η ιστορική πείρα, μοίρασμα και ξαναμοίρασμα αγορών και εδαφών, ποτέ δεν έγινε με "αλληλοκατανόηση", αλλά με συγκρούσεις, που συχνά παίρνουν το χαρακτήρα ομαδικών σφαγών και εγκλημάτων. Με την έννοια αυτή και μαζί με τις ανατροπές στις χώρες του σοσιαλισμού, οι οποίες αποτελούσαν την απαντοχή και το φύλακα της παγκόσμιας ειρήνης, διαμορφώνονται, αντικειμενικά, όροι και κίνδυνοι. όχι μόνο τοπικών συρράξεων, αλλά γενικότερων αναμετρήσεων. Οι κίνδυνοι για την ανθρωπότητα από ένα γενικευμένο πόλεμο σήμερα είναι μεγάλοι. Κάτω από τα δεδομένα αυτά, η ανάγκη για την υπεράσπιση της ειρήνης προβάλλει σαν πρώτιστο καθήκον όλων των ανθρώπων. Ο αγώνας για την ειρήνη δένεται απόλυτα με τον αγώνα για ψωμί - δουλιά, για δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, για σχέσεις λαών και χωρών στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, για απόκρουση των σειρήνων του εθνικισμού - σοβινισμού, της θρησκοληψίας, που, κατά περίπτωση, αποτελούν, στην ουσία, την πέμπτη φάλαγγα των πολεμοκάπηλων. Ο αγώνας για την ειρήνη βοηθάει την προσπάθεια για δημιουργία κοινωνικών οδοφραγμάτων, πάνω στα οποία θα προσκρούσουν οι επιδιώξεις και τα σχέδια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

δ) Κρίσιμο ζήτημα που σχετίζεται με την ταυτότητά μας σαν λαός και σαν χώρα είναι το ζήτημα του πολιτισμού, των παραδόσεων, της γλώσσας μας. Οι κυρίαρχες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τα υποκατάστατά τους, γνωρίζοντας ότι οι συνειδήσεις των ανθρώπων διαμορφώνονται από την ίδια τη ζωή τους, προσπαθούν, δαπανώντας τεράστια ποσά, να διαβρώσουν τους πολιτιστικούς ιστούς, να διαμορφώσουν "πρότυπα" αγριανθρωπισμού στην ανθρώπινη κοινωνία. Η μάχη στο ζήτημα αυτό είναι από τις πιο καίριες και απαιτεί συστράτευση ευρύτερων δυνάμεων και από το χώρο των Γραμμάτων και Τεχνών και από το χώρο του μαζικού, λαϊκού κινήματος. Στην ψεύτικη "ελευθερία" της εξαγοράς συνειδήσεων και της εξαπάτησης του λαού, να απαντήσουμε με το δικαίωμα της άρνησης αυτής της "ελευθερίας". Να δώσουμε τη μάχη για τον "εξανθρωπισμό του Ανθρώπου".

Το ΚΚΕ απευθύνει το κείμενο που ακολουθεί στον ελληνικό λαό, στην εργατική τάξη, στην εργαζόμενη αγροτιά, στους επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους που ανήκουν στα μεσαία στρώματα της πόλης. Σε όλους εκείνους, που υποφέρουν από την εκμετάλλευση και την καταπίεση της ολιγαρχίας του τόπου, των πολυεθνικών, σ' όλους εκείνους, που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Σε όλους εκείνους, που θέλουν να αντισταθούν στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ. Το απευθύνει στις οργανώσεις και το μαζικό κίνημα των εργαζομένων, για κοινή δράση με τους κομμουνιστές στους χώρους εργασίας και κατοικίας, στην πόλη και το χωριό.

Ο κινητήρας, η ατμομηχανή των εξελίξεων είναι το λαϊκό κίνημα, η ταξική πάλη. Μέσα στους αγώνες για τα επιμέρους προβλήματα, ενυπάρχει και το στοιχείο της προοπτικής για την αντιμετώπιση των γενικότερων, που απαιτούν, όμως, μια άλλη, ριζικά διαφορετική πολιτική από αυτήν που ασκείται από τις δυνάμεις του δικομματισμού και ουσιαστικά στηρίζεται από μικρότερα κόμματα (Πολιτική Ανοιξη, "ΣΥΝ"), αφού, πέρα από τις επιμέρους διαφορές τους, αποδέχονται τις στρατηγικές επιλογές του πολυεθνικού κεφαλαίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Συνδέσμου Βιομηχάνων, του εφοπλιστικού και τραπεζικού κεφαλαίου, όπως αυτές προσδιορίζονται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και τη "ΛΕΥΚΗ ΒΙΒΛΟ".

Κατά συνέπεια, λύσεις σε μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα, προϋποθέτουν αλλαγή, ανατροπή του σημερινού πολιτικού συσχετισμού. Προϋποθέτουν χειραφέτηση από μοιρολατρικές αντιλήψεις και ουτοπίες ότι με τη συναίνεση και τη συνεργασία των τάξεων είναι δυνατόν να βρουν λύσεις τα λαϊκά προβλήματα. Χρειάζεται επαγρύπνηση στα πολιτικά σενάρια που μαγειρεύουν για το δήθεν εκσυγχρονισμό του πολιτικού συστήματος.

Προοπτική υπάρχει στη συντονισμένη πάλη των εργαζομένων, που οδηγεί στη διαμόρφωση του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης. Στην ολόπλευρη στήριξη και ενίσχυση του ΚΚΕ. Αυτές είναι οι βασικές προϋποθέσεις, ώστε προοπτικά να διαμορφωθεί άλλος συσχετισμός δυνάμεων, που θα μπορέσει να εκφράσει τα λαϊκά συμφέροντα και θα χαράξει μια άλλη πορεία για τον τόπο, προς ουσιαστικές αλλαγές, προς το σοσιαλισμό.