Οσο πλησιάζουμε στην ούτως ή άλλως κρίσιμη Σύνοδο Κορυφής του Αμστερνταμ, τόσο απογυμνώνεται από τα φτιασίδια και τις περικοκλάδες ο πυρήνας των βασικών επιδιώξεων των ιθυνουσών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Και όταν αναφερόμαστε σε ιθύνουσες δυνάμεις, εννοούμε το σύμπλεγμα των πολυεθνικών μεγαθηρίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, ένα σύμπλεγμα που βρίσκει την πιο αυθεντική του έκφραση στο λεγόμενο γερμανογαλλικό άξονα.

Χωρίς μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα μπορούμε να πούμε ότι το κύριο στοιχείο της Διακυβερνητικής Διάσκεψης - αφού κανείς από τους μετέχοντες δεν αμφισβητεί το περιεχόμενο των πολιτικών - είναι το ποιος και το πώς θα παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση στη σημερινή, αλλά και στη μελλοντική της μορφή, όπως θα προκύψει από τη διεύρυνση προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Ολες οι προτάσεις του γερμανογαλλικού άξονα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρεξήγησης: Κατάργηση του "βέτο", επέκταση του κανόνα της πλειοψηφίας για όλα τα θέματα (οικονομικά, εξωτερικά, άμυνας, δικαιοσύνης, αστυνόμευσης), μέτρηση των ψήφων ανάλογα με το πληθυσμό της κάθε χώρας - μέλους, μείωση του αριθμού των κοινοτικών επιτρόπων, δυνατότητα σε ομάδες χωρών να προχωρούν παρά τη θέληση των υπολοίπων...

Αυτές οι αλλαγές θα πρέπει να συσχετιστούν με τα "κεκτημένα" των ιθυνουσών δυνάμεων της ΕΕ από την πορεία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης. Δηλαδή, με τη συγκρότηση του "σκληρού πυρήνα" των χωρών που θα εκπληρώνουν τα κριτήρια σύγκλισης του Μάαστριχτ, το αποκλειστικό δικαίωμα στις χώρες αυτές να αποφασίζουν για την οικονομική πολιτική της ΕΕ, και το κυριότερο, την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που θα αποφασίζει εν λευκώ για τη νομισματοπιστωτική πολιτική, χωρίς να λογοδοτεί σε κανέναν.

Απέναντι σ' αυτή τη διαμορφωνόμενη κατάσταση η ελληνική κυβέρνηση που έχει αποδεχτεί όλες σχεδόν τις προτάσεις του γερμανογαλλικού άξονα (θα μας πει βέβαια ότι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς) εκλιπαρεί τους "εταίρους" για ένα φιλοδώρημα αναγνώρισης της ευρωπαϊκής "νομιμοφροσύνης" τους. Ζητά μια έστω φραστική εκδήλωση συμπάθειας για την πιθανότητα που απειληθούν τα σύνορά μας, "για να μπορέσουμε έτσι να πείσουμε το ελληνικό Κοινοβούλιο" ομολόγησε ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, Γ. Παπανδρέου. Ομως, ούτε αυτό δεν της δίνουν.

Καταφεύγουν, λοιπόν, τώρα οι κυβερνητικοί παράγοντες, βοηθούμενοι από αρκετά Μέσα Ενημέρωσης, σε ευτελή τεχνάσματα, για να παραπλανήσουν τον ελληνικό λαό, για να χρυσώσουν το χάπι των συνεπειών και από τις αποφάσεις της Διακυβερνητικής Διάσκεψης, όπως ότι έρχεται το "τρίτο πακέτο Σαντέρ" με 6 τρισεκατομμύρια δραχμές, ή ότι η κυβέρνηση θα αναλάβει πρωτοβουλίες για να γίνει η Ευρωπαϊκή Ενωση πιο "κοινωνική", πιο "ευαίσθητη" για το δράμα των είκοσι εκατομμυρίων ανέργων και των εξήντα εκατομμυρίων φτωχών. Αργά το σκέφτηκαν και έχουμε κάθε δικαίωμα να πιστεύουμε ότι η κυβέρνηση τα λέει όλα αυτά, επειδή ακριβώς ξέρει ότι οι πρωτοβουλίες της θα μείνουν χωρίς αντίκρισμα. Γιατί είναι γνωστό ότι "πακέτο Σαντέρ" δεν υπάρχει, ούτε πρόκειται να υπάρξει, αφού η Γερμανία και η Γαλλία αρνούνται να χρηματοδοτήσουν ένα νέο ταμείο "συνοχής". Οπως επίσης και η κυβέρνηση γνωρίζει πως ό,τι έχει σχέση με την οικονομική και κατ' επέκταση με την κοινωνική πολιτική ούτε καν σαν θέμα συζήτησης δεν υπάρχει στην ατζέντα της Διακυβερνητικής. Δηλαδή "φύκια για μεταξωτές κορδέλες".

Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

ΣΠΟΤ:Χωρίς μεγάλη απόκλιση από την πραγματικότητα μπορούμε να πούμε ότι το κύριο στοιχείο της Διακυβερνητικής Διάσκεψης είναι το ποιος και το πώς θα παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση στη σημερινή, αλλά και στη μελλοντική της μορφή, όπως θα προκύψει από τη διεύρυνση προς την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη