Είναι περίεργη αυτή η επιθυμία, που πιάνει πολλούς ανθρώπους που εδώ και πάνω από 40 χρόνια έχουν απομακρυνθεί από το Κόμμα, να γράφουνε βιβλία για να περιγράψουνε τη δράση τους σαν κομματικά στελέχη και να εκτοξεύουνε κατηγορίες εναντίον άλλων, ότι ήταν χαφιέδες, ύποπτοι ή όργανα του Στάλιν.Από όλα αυτά τα οργισμένα κείμενα που δημοσιεύονται στην ΑΥΓΗ, εμφανίζονται τα τότε στελέχη του Κόμματος σαν αναξιόπιστα, και επιπόλαια, να διεκδικούνε πόστα και εύνοιες, να αδιαφορούνε για την τύχη των απλών μελών και να ευθύνονται για τη σύλληψη κατωτέρων στελεχών, που οφειλόταν σε δική τους αδιαφορία.

Κάθε λογικός άνθρωπος καταλαβαίνει ότι πουθενά δεν κολλάει η συντρόφισσα Αλέκα στα παραπάνω, όμως αυτές οι ασυναρτησίες αποκαλύπτουν το πού στοχεύουν όλα αυτά.

Μέσα απ' αυτή τη διαμάχη έρχονται στο φως και κάποιες αλήθειες. Οτι απ' αυτούς τους συντρόφους που ο ένας υπέβλεπε τον άλλο, ξεκίνησαν οι λανθασμένες πληροφορίες προς την ηγεσία του Κόμματος, ότι ο Πλουμπίδης είναι χαφιές.

Ετσι άρχισε το μαρτύριο του συντρόφου, που ολοκληρώθηκε στις 14 Αυγούστου του 1954, με την εκτέλεσή του στο Χαϊδάρι.

Φαίνεται ότι είχε δίκιο ο Πλουμπίδης, όταν έγραψε, σε γράμμα του προς τη συντρόφισσά του Ιουλία ότι "Κάποιοι ΕΠΟΝίτες προσπαθούνε να με βγάλουνε χαφιέ".

Το σήμα λοιπόν που δημοσιεύτηκε έλεγε: "Ο αδελφός του Φιλίνη λέει ότι ο Πλουμπίδης είναι χαφιές". Οταν λέει ο αδελφός του Φιλίνη, εννοεί τον Κώστα, το σημερινό εκδότη της "Αυγής", γιατί τότε ήταν γνωστός ο αδελφός του Γιάννης, βουλευτής της ΕΔΑ.

Και ο Κασιμάτης και ο Φιλίνης και ο Τζεφρώνης ήταν πριν από μερικά χρόνια ηγετικά στελέχη της ΕΠΟΝ και μάλιστα προέρχονταν από την οργάνωση του Πολυτεχνείου.

Την εποχή αυτή, δηλαδή από το '50 ως το '55, τα πρώτα χρόνια μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου, το Κόμμα ήταν υποχρεωμένο να λειτουργεί κάτω από συνθήκες βαριάς παρανομίας και για όλους αυτούς τους συντρόφους που προσπαθούσανε να στήσουνε ξανά τον παράνομο μηχανισμό και να ξαναφτιάξουνε τις διαλυμένες κομματικές οργανώσεις, ήταν ένας άθλος. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήταν φυσικό να υπάρχουν και συγχύσεις και παρεξηγήσεις και ανεξήγητες συλλήψεις και καχυποψίες. Ετσι, ο Κασιμάτης προσπαθούσε να πείσει και τους άλλους ότι ο Πλουμπίδης είναι χαφιές.

Απ' όλους αυτούς τους συντρόφους που ευθύνονται ή αλληλοκατηγορούνται για την υπόθεση Πλουμπίδη, ούτε ένας δεν έμεινε για να συνεχίσει τον αγώνα του μέσα από το Κόμμα, για το οποίο, έστω και διαγραμμένος, ο Πλουμπίδης είχε πει στο δικαστήριο που τον καταδίκασε σε θάνατο: "Τιμή μου εμένα είναι η τιμή του Κόμματός μου".

Οι σύντροφοι αυτοί μέσα από το ΚΚ εσωτερικού, που ανήκαν ή μέσα από τον ΣΥΝ που ανήκουν τώρα, έχουν εκτοξεύσει βαρύτατες κατηγορίες εναντίον του Κόμματος ακόμα και για λάθη που οι ίδιοι είχαν διαπράξει.

Ολα αυτά τα γνωρίζανε από δω και 45 χρόνια, αλλά έπρεπε να γραφτεί το βιβλίο του Κασιμάτη, να τους θίξει προσωπικά για να τα βγάλουνε στη φόρα.

Ενάμιση χρόνο μετά την εκτέλεση του Ν. Πλουμπίδη, το Μάρτη του '56, η 6η πλατιά Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον αποκατάστησε σαν πρότυπο Αγωνιστή, Κομμουνιστή, που έδωσε τη ζωή του για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης, της ειρήνης, της δημοκρατίας και της προόδου.

Στο 8ο Συνέδριο, τον Αύγουστο του '61, το όνομά του μνημονεύτηκε ανάμεσα στα 21 μέλη της ΚΕ που έδωσαν τη ζωή τους για την υπόθεση του λαού, στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου.

Φοίβος ΤΣΕΚΕΡΗΣ