Ενας υπουργός φτάνει στο απαράδεκτο σημείο να μετατρέπει την κυβερνητική του καρέκλα σε βήμα προπαγάνδισης της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών, προωθώντας τη λογική του διαχωρισμού τους σε "σκληρά" και "μαλακά". Ξεπερνώντας κάθε όριο, γίνεται εισαγωγέας της "ριζοσπαστικής" άποψης για ατομική καλλιέργεια χασίς στις βεράντες και τα μπαλκόνια των σπιτιών! Ο Γ. Παπανδρέου, εκμεταλλευόμενος το θώκο του, τον μετατρέπει σε τηλεβόα, ώστε να επιβληθεί μια πολιτική που ισοδυναμεί με νομιμοποίηση της ιδεολογίας της"παραμύθας". Αυτή η, πέραν πάσης πολιτικής δεοντολογίας, κατάχρηση εξουσίας, επιδιώκεται να αποσιωπηθεί μέσα από το ευφυολόγημα περί του δικαιώματος για την ελευθερία στην έκφραση γνώμης... Με αυτό τον ταχυδακτυλουργικό τρόπο η ιδιότητα του πολίτη γίνεται άλλοθι, για να μπορεί ένας υπουργός να ασκεί πολιτική, και, κυρίως, να επιβάλλει πολιτική, μέσω της διαμόρφωσης συγκεκριμένων κοινωνικών προτύπων.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από τις θέσεις που πρεσβεύει ο Γ. Παπανδρέου ως πολίτης, υπάρχει και το μέγα θέμα. Το θέμα του πώς πολιτεύεται. Και πολιτεύεται, αξιοποιώντας την υπουργική του καρέκλα, για να προσφερθεί πολιτική κατοχύρωση στο "δικαίωμα" της... ελεύθερης μαστούρας. Για όλους αυτούς τους λόγους ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν μπορεί να είναι υπουργός. Ας περιοριστεί στην ιδιότητα του πολίτη και ας θέσει τις απόψεις του στο βάσανο της σύγκρουσής τους με την αντίθετη άποψη, χωρίς να κρατά το πλεονέκτημα του υπουργικού "κύρους" και "αυθεντίας".

Η κυβέρνηση, από την πλευρά της, επιδιώκει να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό της, κηρύσσοντας το σεβασμό στη γνώμη του... "συμπολίτη" υπουργού, αρνούμενη να αναλάβει τις ευθύνες της στο πολιτικό ζήτημα που δημιουργείται και καλυπτόμενη πίσω από το ότι οι θέσεις Παπανδρέου είναι "προσωπικές". Σύμφωνοι. Μόνο που η θέση, η καρέκλα του κ. Παπανδρέου δεν είναι "προσωπική" του. Είναι θέση κρατική, την οποία τού έχει παραχωρήσει ο πρωθυπουργός. Και αυτός, ο Κ. Σημίτης, έχει την πρώτη και τελευταία ευθύνη να απαντήσει: Τα πόστα που μοιράζει στους υπουργούς του, τα μοιράζει για να μπορούν οι τελευταίοι να τα μετατρέπουν σε ορμητήρια της "προσωπικής" τους πολιτικής; Τα πόστα τα μοιράζει για να μπορούν οι υπουργοί του να διαδηλώνουν υπέρ της "μαλακής" αποχαύνωσης;

Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός απάντησαν, παίζοντας ρόλο Πόντιου Πιλάτου: Οι απόψεις του κ. Παπανδρέου είναι "προσωπικές, δεν είναι η πολιτική της κυβέρνησης", λένε... Πράγματι. Πολιτική του πρωθυπουργού είναι η παροχή κυβερνητικής στέγης σε φαινόμενα υπουργικής θεσιθηρίας, με στόχο την παροχή πολιτικής κάλυψης στην επιχείρηση "ναρκο - υποταγής". Γι' αυτό και πρέπει να αναλάβουν ολόκληρο το κόστος των επιλογών τους.