Το γεγονός ότι αυτή η θεωρία έχει δεχτεί ισχυρά χτυπήματα από τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών, είναι ασφαλώς πολύ θετικό και ελπιδοφόρο. Δείχνει ότι είναι δυνατόν να γκρεμιστεί πολύ γρήγορα από το βάθρο της ψευτιάς το σκιάχτρο που έστησαν στα χωράφια τους οι μεγαλοκεφαλαιοκράτες και φρουρούν οι δραγάτες τους (κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα). Εγγύηση γι' αυτό είναι οι πολύ οξυμένες κοινωνικές αντιθέσεις της ελληνικής κοινωνίας, καθώς και η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών, πολλών πραγματικά αριστερών ανθρώπων και άλλων προοδευτικών κοινωνικών δυνάμεων, που κατανοούν πως τη θετική αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων μπορεί να φέρει μόνο η όξυνση από την πλευρά της ταξικής αντίστασης και αντεπίθεσης.

Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν ανάγει τον "κοινωνικό διάλογο" σε μέσο επίλυσης όλων των προβλημάτων. Αφού αναθεμάτισαν σαν καταραμένη την πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, αφού έριξαν στον Καιάδα τους λαϊκούς αγώνες ως αναχρονιστικούς και επικίνδυνους, στρογγυλοκάθισαν στο τραπέζι του διαλόγου, από το οποίο κοροϊδεύουν τον κόσμο. Και καλούν τους εργαζόμενους να δουν τους βιομηχάνους - εφοπλιστές - τραπεζίτες - μεγαλέμπορους ως... αδέλφια, ως συμπάσχοντες (!) για την πρόοδο της οικονομίας και του έθνους!

Για διάλογο κάνει λόγο καθημερινά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, κραδαίνοντας ταυτόχρονα την απειλή των διώξεων. Για διάλογο κάνει λόγο και συνολικά η κυβέρνηση, χλευάζοντας και συκοφαντώντας τους αγωνιζόμενους. Για διάλογο φωνάζει νύχτα - μέρα ο ΣΥΝ και ο Εβερτ, για να μη διαταραχτεί η κοινωνική... συνοχή! Ολοι για το διάλογο "μοχθούν". Μαζί με τους εργατοπατέρες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και άλλων κραχτών της ολιγαρχίας. Και χώθηκαν στην ΟΚΕ, από όπου "φιλοσοφούν", με γεμάτα στομάχια, για το πώς θα πάμε ενωμένοι στην ΟΝΕ...

Οι εργαζόμενοι μόνο ένα είδος διαλόγου μπορούν να κάνουν: Να διαπραγματεύονται με κυβέρνηση και εργοδοσία ανυποχώρητα τα αιτήματά τους και από θέση ισχύος και έχοντας συνείδηση ότι απέναντί τους έχουν εχθρούς και όχι συμμάχους. Για τους εργαζόμενους ο διάλογος δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από μια απλούστατη μορφή πάλης, ένας χώρος διεκδίκησης των δίκαιων αιτημάτων τους. Ο πραγματικός και ωφέλιμος γι' αυτούς διάλογος θα έχει αποτελέσματα, όσο δυναμώνει η ενότητα και ο αγώνας τους, όσο αυξάνεται η αλληλεγγύη των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Μόνο αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνουν μονοπώλια - κυβέρνηση και άλλοι εταίροι. Μόνο αυτή η γλώσσα θα δημιουργήσει τις βάσεις της λαϊκής ενότητας και αντεπίθεσης.

Μ.