Η ΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΠΑΤΗΣ | ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Η ΒΑΣΗ ΜΙΑΣ ΑΠΑΤΗΣ

Με τον "κοινωνικό διάλογο" κάθε εργάτης και εργάτρια, κάθε εργαζόμενος και μικροαγρότης ή επαγγελματοβιοτέχνης - μικρέμπορος, πρέπει να είναι εξαρχής αντίθετος και να αποκρούσει, κατά τη γνώμη μας, αποφασιστικά αυτή την απάτη. Πρέπει να αντιταχθεί, όσον αφορά, πρώτα απ' όλα, στην ιδεολογική βάση του διαλόγου, την οποία προωθούν τα μονοπώλια σε διεθνή κλίμακα, αλλά και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, μαζί με τον ΣΕΒ, τα εμπορικά επιμελητήρια, τους εφοπλιστές και όλη την πλουτοκρατία. Με την αμέριστη, εννοείται, βοήθεια άλλων κομμάτων, καθώς και των συνδικαλιστών τους παρατάξεων. Οι παραπάνω αποδέχονται την ιδεολογική βάση του "κοινωνικού διαλόγου". Απλώς διαφωνούν με την κυβέρνηση (ή παριστάνουν ότι διαφωνούν) μόνοως προς επιμέρους χειρισμούς της στο θέμα του "κοινωνικού διαλόγου".

Ποια είναι η ιδεολογική βάση αυτής της κομπίνας;Είναι η αντίληψη της ταξικής συνεργασίας. Οτι δηλαδή, όχι μόνο είναι δυνατό, αλλά και επιβάλλεται, προκειμένου να υπάρξει ανάπτυξη και πρόοδος, να κάθονται στο ίδιο τραπέζι τα μονοπώλια, η κυβέρνησή τους και οι εργαζόμενοι και να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα συμφέρουσες σε όλους!Και αντίστροφα. Η πάλη των εργαζομένων κατά των μονοπωλίων και της αντιλαϊκής πολιτικής, όχι μόνο είναι ξεπερασμένη, αλλά είναι και επικίνδυνη για το μέλλον της χώρας και των ίδιων των εργαζομένων!Οποιος αγωνίζεται, το κακό του προκαλεί...

Η τυχόν αποδοχή από τους εργαζόμενους αυτής της αντίληψης, θα τους μετέτρεπε σε δούλους με τη θέλησή τους.Γιατί είναι πολύ πιο αντιδραστική και από την κλασική εκδοχή του ρεφορμισμού.Οι ρεφορμιστές του παρελθόντος δεχόντουσαν την ταξική πάλη, έστω από τη δική τους σκοπιά. Οι ρεφορμιστές του παρόντος απορρίπτουν ακόμα και την πάλη, που περιορίζεται σε απλούς επιμέρους στόχους, σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις. Και κάνουν το παν, προκειμένου να ξεριζωθεί από τη συνείδηση των εργαζομένων ακόμα και κάθε φευγαλέα σκέψη για αγώνα.

***

Η ιδέα του "κοινωνικού διαλόγου" επιχειρεί μια απόλυτη συγκάλυψη και παραμόρφωση της πραγματικότητας: Πρώτο,εμφανίζει ως μονόδρομο την κυριαρχία των πολυεθνικών και την καπιταλιστική ενοποίηση. Ως μονόδρομο και για την πλουτοκρατία και για τους εργαζόμενους! Επομένως, καθετί που συμφέρει την οικονομική ολιγαρχία, το παρουσιάζει ως συμφέρον όλων, ως συμφέρον της χώρας... Δεύτερο,απορρίπτει μετά βδελυγμίας την ύπαρξη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Παρουσιάζει τη φτώχεια και τη δυστυχία ως αποτέλεσμα κάποιων αντικειμενικών και ανεξέλεγκτων παραγόντων. Τρίτο,προσπαθεί να αποκόψει το εργατικό και γενικότερα το ταξικό κίνημα των εργαζομένων από το αγωνιστικό παρελθόν του. Δε θέλει να δεχτεί ότι το σημερινό κίνημα είναι συνέχεια του παλιότερου. Τέταρτο,όχι μόνο εμφανίζει ως ξεπερασμένες κατακτήσεις των εργαζομένων, αλλά και αγνοεί προκλητικά τις σύγχρονες, τις νέες ανάγκες που αυτοί έχουν, οι οποίες σε καμιά περίπτωση δεν καλύπτονται από τις όποιες υπάρχουσες κατακτήσεις.

Η ιδέα του "κοινωνικού διαλόγου" δεν είναι κάτι το ακριβώς καινούριο. Ως έκφραση της ταξικής συνεργασίας υπάρχει από καταβολής καπιταλιστικού κόσμου. Ωστόσο, μετά την ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, αυτή η ιδέα εμπλουτίστηκε με περισσότερα αστικά επιχειρήματα και καταβάλλεται η προσπάθεια να εμφανιστεί σαν φάρμακο διά πάσαν νόσον...

***

Η ιδεολογική βάση, επομένως, του "κοινωνικού διαλόγου" είναι από μόνη της αρκετή, για να απορριφθεί αυτός από τους εργαζόμενους δίχως δεύτερη κουβέντα. Του λόγου το αληθές έρχεται να το αποδείξει η πολιτική πρακτική των μονοπωλίων και της κυβέρνησης, επιβεβαιώνοντας ότι ο "κοινωνικός διάλογος" είναι απάτη πρώτου μεγέθους. Το ότι είναι απάτη, φαίνεται καθαρά από το γεγονός, πως τα πλαίσιά του είναι καθορισμένα (πρόγραμμα "σύγκλισης", "Λευκή Βίβλος" κλπ.). Φαίνεται, από το ότι η κυβερνητική πολιτική δεν αλλάζει, όπως το ομολογεί και η κυβέρνηση. Απλώς, θέλει τους εργαζόμενους συνένοχους στο έγκλημα. Επιπλέον, αποδεικνύεται ότι τα όσα λέγονται από τα άλλα κόμματα, για την ανάγκη ο διάλογος να είναι ουσιαστικός, δεν αποτελούν παράπροσπάθειά τους να παρουσιαστούν υπέρ των λαϊκών συμφερόντων, δίχως να απορρίπτουν τον "κοινωνικό διάλογο"! Είναι χαρακτηριστική η στάση του ΣΥΝ και της "Αυγής", που θεωρούν ότι ο "κοινωνικός διάλογος" καρκινοβατεί, επειδή (άκουσον - άκουσον) έπεσε θύμα των διενέξεων μέσα στο ΠΑΣΟΚ!!

Τα συνδικάτα πρέπει να συζητούν, μας λέει εκ του πονηρού ο κύριος Πρωτόπαππας...

Τα συνδικάτα συζητούν με την εργοδοσία, από τότε που υπάρχουν. Αλλά συζητούν για να διαπραγματευτούν, για να διεκδικήσουν. Αυτό θα το κάνουν, όσο θα υπάρχει κεφάλαιο. Συζητούν, έχοντας επίγνωση (ή πρέπει να έχουν επίγνωση), ότι απέναντί τους βρίσκεται ο ταξικός τους εχθρός και όχι ο κοινωνικός εταίρος. Συζητούν, έχοντας στήριξη στο κίνημα των εργαζομένων και όχι επιδιώκοντας τον παροπλισμό του, όπως κάνουν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, διάφορων Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών.

Τα λαϊκά συμφέροντα υπερασπίζονται με την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και όχι με τον ενταφιασμό της, κάτι το οποίο επιχειρείται και μέσα από τον "κοινωνικό διάλογο".

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ