Από το καλοκαίρι του 1992, όταν στη Βουλή ψηφιζόταν, αμετάφραστο στα ελληνικά, και επικυρωνόταν από τους βουλευτές των κομμάτων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ, χωρίς καν να έχει διαβαστεί, το πιο αντεργατικό μεταπολεμικά κείμενο, το κείμενο της διαβόητης πια ευρωενωσιακής Συνθήκης του Μάαστριχτ, έχει τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι. Εκείνες τις μέρες, μέσα στον παραλογισμό και στην παραζάλη μιας ευρωεθελοδουλίας όλοι αυτοί εξόρκιζαν σαν παρωχημένη κάθε φωνή αντίστασης στο Μάαστριχτ. Εγκαλούσαν ως αποστεωμένους και δογματικούς τους κομμουνιστές, όλους τους εργαζόμενους που απέρριπταν αυτό το αντιλαϊκό δόγμα και ζητούσαν να αποφανθεί ο λαός, με δημοψήφισμα γι' αυτό, σύμφωνα και με το Σύνταγμα. Εφτασαν μάλιστα και στο σημείο να περιβάλλονται τη ρομφαία του αναμφισβήτητου δημοκράτη που κατακεραύνωνε, ως αντιδημοκρατικό (!!!) το αίτημα αυτό για δημοψήφισμα. Πολλά θα μπορούσαν να γραφούν για την τότε συμπεριφορά αυτών των "ευρωπαϊστών" για το χλευασμό τους στους εργαζόμενους και για τις απίθανες θεωρίες τους περί εκσυγχρονισμού και μονόδρομου του Μάαστριχτ, που σκοπό είχαν να αποκρύψουν τις δικές τους ευθύνες, την ενοχή τους στο "έγκλημα" που συντελείται σήμερα στο όνομα της Συνθήκης και των δεινών που αυτή συνεπάγεται για το λαό μας.

Οι εργαζόμενοι που βιώνουν την παρατεταμένη λιτότητα, την ανατροπή των εργασιακών, κοινωνικοασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, την ανεργία, την εξαθλίωση και την πολιτική ομηρία, όλα αυτά που τους επιβάλλονται από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, στο όνομα του μααστριχτικού αντιλαϊκού προγράμματος σύγκλισης (ποια σύγκλιση; για ποιον σύγκλιση;) έχουν βγάλει τα συμπεράσματά τους. Στο όνομα του Μάαστριχτ, οι πραγματικοί μισθοί, σε αξία αγοραστικής δύναμης, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, έχουν μείνει στα επίπεδα του 1981, ενώ με το νέο μισθολόγιο - φτωχολόγιο, που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση, μονιμοποιείται και νομιμοποιείται η λιτότητα και η επιβίωση κάτω από τα όρια φτώχειας. Την περίοδο 1989-1996 οι εισφορές για περίθαλψη και συντάξεις αυξήθηκαν κατά 282%, ενώ την ίδια στιγμή με τους αντιασφαλιστικούς νόμους, που ψήφισε η ΝΔ και διαιωνίζει το ΠΑΣΟΚ, η περίθαλψη είναι υποτυπώδης και τα περισσότερα συνταξιοδοτικά δικαιώματα έχουν καταργηθεί. Παράλληλα, η φορολογική αφαίμαξη σε βάρος των εργαζομένων γιγαντώνεται. Οι κρατικές δαπάνες για τη δημόσια υγεία και παιδεία συρρικνώνονται, σε απαράδεχτα χαμηλά επίπεδα. Οι ιδιωτικοποιήσεις της παραγωγικής βάσης της χώρας και η εμπορευματοποίηση της δημόσιας παιδείας και υγείας είναι στην ημερήσια διάταξη, ενώ παράλληλα οι συγχωνεύσεις, καταργήσεις δημόσιων υπηρεσιών ιδίως κοινωνικού χαρακτήρα, έχουν δρομολογηθεί. Χίλιες τέτοιες υπηρεσίες, καταργούνται προς το παρόν, σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Προεδρίας. Και όλα αυτά, εν μέσω μιας απίθανης κερδοφορίας και κερδοσκοπίας του μεγάλου κεφαλαίου, όπως δείχνουν τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εθνικής Οικονομίας.

Στην αντίσταση των εργαζομένων απέναντι σ' αυτήν την αντεργατική λαίλαπα, όπως την είδαμε και στους αποφασιστικούς αγώνες των αγροτών, των ναυτεργατών, των εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση αντιπαρέθεσε είτε τις ραγιάδικες θεωρίες της υποταγής, του "δε γίνεται τίποτα", της απαξίωσης των αξιών της συλλογικότητας, αγωνιστικότητας και αλληλεγγύης, είτε τον αυταρχισμό των ΜΑΤ και τον κοινωνικό αυτοματισμό. Μαζί με όλα αυτά, η κυβέρνηση, για να υποτάξει το συνδικαλιστικό κίνημα στο ξεθεμελίωμα όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, επιβάλλει το λεγόμενο "κοινωνικό διάλογο". Ενα διάλογο, που το περιερχόμενό του, ο χαρακτήρας του και οισκοποί του φάνηκαν καθαρά από τις 26 του Μάρτη, όταν ο πρωθυπουργός κάλεσε στο ξενοδοχείο "Κάραβελ" τους φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές και τους είπε να βάλουν πλάτη, για να μετατραπούν οι απασχολούμενοι σε απασχολήσιμους, για να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, για να καταργηθεί κάθε κοινωνική παροχή και ο κάθε εργαζόμενος να αναλάβει δι' ιδίων εξόδων την υγεία, την παιδεία και την ασφάλισή του, για να υλοποιηθούν τα τοπικά σύμφωνα απασχόλησης. Επιδιώκεται η κατάργηση κάθε συλλογικού δικαιώματος και διεκδίκησης, για να γίνουν όλα "μερικά" και οι εργαζόμενοι, οι εργαζόμενες αναλώσιμα πολλαπλής χρήσης εργαλεία, που ο κάθε καπιταλιστής θα τα χρησιμοποιεί όπου, όποτε και για όσο χρόνο τα χρειάζεται και μετά θα τα ρίχνει στον Καιάδα της ανεργίας, και του κοινωνικού περιθωρίου. Αυτόν τον εργασιακό, μισθολογικό και κοινωνικό μεσαίωνα επαγγέλλεται η κυβέρνηση και με τα 19 σημεία του κειμένου της για το λεγόμενο "κοινωνικό διάλογο". Καλεί, δηλαδή, η κυβέρνηση τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ να συμφωνήσουν στο σφαγιασμό κάθε εργασιακού δικαιώματος. Καλεί αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες να αποδεχτούν τη "σφαγή" των εργαζομένων και απλά να επιλέξουν τον τρόπο της "σφαγής", στο όνομα πάλι του "Μάαστριχτ" της "ΟΝΕ" και των τριών διαβόητων "Α" (Ανταγωνισμός, Ανάπτυξη, Απασχόληση) προς όφελος των καπιταλιστών. Πρόκειται για ένα διάλογο - απάτη. Είναι η υποταγή των εργαζομένων στη βουλιμία του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση με αυτό το "διάλογο" ευαγγελίζονται ως όραμα την ελευθερία και την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου και καλούν τους εργαζόμενους να νομιμοποιήσουν μέσα από αυτό το "διάλογο" αυτές τις επιλογές. Επομένως είναι συνένοχες οι ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΟΚ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΙΝΗΣΗ στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που με πλήρη επίγνωση, ενόψει μάλιστα της Εργατικής Πρωτομαγιάς, δήλωσαν συμμετοχή σ' αυτόν το "διάλογο", για να συμπράξουν στο ξεθεμέλιωμα όσων δικαιωμάτων και κατακτήσεων έδωσαν η Πρωτομαγιά του Σικάγου και οι διαχρονικές παγκόσμιες "Πρωτομαγιές" στους εργαζόμενους. Απέναντι, συνεπώς, στο μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - ΣΕΒ - Ευρωπαϊκής Ενωσης και συμβιβασμένων - υποτακτικών συνδικαλιστικών ηγεσιών, προβάλλει η αδήριτη ανάγκη, οι εργαζόμενοι, να υψώσουν τη δική τους γνήσια αντίσταση και διεκδίκηση. Η συμμετοχή τους στη μεγάλη ταξική, πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, ας είναι η αρχή για το δικό τους μέτωπο, για το δυνάμωμά του με την αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, στην προοπτική υπεράσπισης των συμφερόντων τους.Αυτή η πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση, θα πρέπει να γίνει και ένα ζωντανό δημοψήφισμα ενάντια στο σημερινό και στο αυριανό "αναθεωρημένο" Μάαστριχτ, ενάντια σ' όσους βυσσοδομούν σε βάρος της εργατικής τάξης και όλου του λαού.