Ο κύριος Στράτος λοιπόν, δε συμφωνεί με το κλείσιμο των Εθνικών οδών. Ούτε οι εφοπλιστές συμφωνούν. Μήπως όμως, η τάξη των βιομηχάνων και των εφοπλιστών δε συμφωνεί γενικώς με το "κλείσιμο" ως μέσο άσκησης πίεσης και... συνδικαλιστικής δράσης; Μήπως οι πολυεθνικές και τα αφεντικά τους ενοχλούνται, γενικώς, από την καταφυγή σε μεθόδους "κλεισίματος" της παραγωγικής και οικονομικής δραστηριότητας; Ουδέν αναληθέστερο. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:

• Ο πρώην πρόεδρος του ΣΕΒ και νυν ευρωβουλευτής της ΝΔ, Στ. Αργυρός, δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κλείσει εν μια νυκτί το εργοστάσιό του στις Φιλιάτες, πετώντας στο δρόμο εκατοντάδες εργαζόμενους. Δεν είχε κανένα ενδοιασμό να "αποκλείσει" στο περιθώριο της ανεργίας μια ολόκληρη περιοχή, επειδή - όπως είπε - το κόστος παραγωγής δεν του έδινε τη δυνατότητα να προσπορίζεται περισσότερα κέρδη από όσα ήδη απομυζούσε.
• Ο ιδιοκτήτης της "Ιντρακόμ" (και του "Φλας", από όπου ο Κακαουνάκης εκτοξεύει τον αντιαγροτικό οχετό του) Σ. Κόκκαλης, δεν προκάλεσε καμία αντίδραση εκ μέρους των εκπροσώπων της τάξης του, όταν απειλούσε ότι αν η κυβέρνηση δεν του παραχωρήσει προνομιακή μεταχείριση στον τομέα των προμηθειών του δημοσίου, θα τα μαζέψει, θα "κλείσει" τις δραστηριότητές του στην Ελλάδα, και θα τις μεταφέρει σε άλλες βαλκανικές χώρες.
• Η "Good Year" και η "Pirelli" δεν είχαν κανένα δίλημμα να κλείσουν τα εργοστάσιά τους στην Ελλάδα, πετώντας στο δρόμο τους εργαζόμενους, επειδή η ήδη αυξημένη κερδοφορία τους εδώ, ήταν μικρότερη από την Πολωνία και την Τουρκία. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τότε οι κυβερνώντες, διά της υπουργού Β. Παπανδρέου, "χειροκρότησαν" την τακτική του "κλεισίματος" ως "αναπροσαρμογή των επιχειρηματικών σχεδίων των πολυεθνικών"!
• Οι εφοπλιστές ποτέ δεν μπήκαν στον πειρασμό να σκεφτούν αν η μέθοδος της αλλαγής της σημαίας στα πλοία τους - που ακολουθείται για τον προσπορισμό περισσότερων φοροαπαλλαγών και προνομίων από το ελληνικό κράτος - συνιστά "αποκλεισμό" της ελληνικής οικονομίας και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Είναι σαφές ότι αυτό που ενοχλεί την ολιγαρχία και τους πολιτικούς διαχειριστές της, δεν είναι η μορφή πάλης που επέλεξαν οι αγρότες. Τους ενοχλεί που αυτή η συγκεκριμένη μορφή πάλης "μπλοκαρίσματος" των δρόμων θέτει σε δοκιμασία τα συμφέροντα και τα κέρδη τους. Οταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, αυτή την ίδια μορφή επιλέγουν. Μόνο που στη δική τους περίπτωση υπάρχουν δυο διαφορές: Πρώτον, δεν πρόκειται για "μορφή πάλης", αλλά για ωμό εκβιασμό και, δεύτερον, δεν τους αναγκάζει να ζουν μερόνυχτα αγρύπνιας στο χιονόνερο, αλλά ασκείται με "κομψότητα"...

***

• και το σταμάτημα της εισόδου κερδών στα ταμεία τους,
• και η "κοινωνικοποίηση" του προβλήματος των απεργούντων,
• και η ευαισθητοποίηση των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων, που νιώθουν ότι η αδιαλλαξία των κυβερνώντων δεν πλήττει μόνο όσους διαμαρτύρονται, αλλά και την υπόλοιπη κοινωνία.

Καρπός τέτοιας αδιαλλαξίας εκ μέρους των κυβερνώντων απέναντι στα αγροτικά αιτήματα είναι η μορφή πάλης που πήρε ο αγροτικός ξεσηκωμός. Οι δεκάδες παραστάσεις και τα υπομνήματα των αγροτών "πνίγηκαν" και πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων των ιθυνόντων, πολύ πριν οι αγρότες αναγκαστούν να βγουν στους δρόμους. Κατά συνέπεια, το λαϊκό κίνημα είναι υποχρεωμένο να καταφεύγει σε κάθε μορφή πάλης, όταν πλέον οι υπεύθυνοι για την εξόντωσή του δεν του αφήνουν άλλο δρόμο. Εδώ χρήσιμο θα ήταν να μας απαντήσουν όσοι ακόμα δεν έχουν αποποιηθεί την ταξική πάλη, αλλά συνοφρυώνονται μπροστά στους αγροτικούς αγώνες: Απορρίπτουν ως "υπερπροωθημένη" τη γενική απεργία ως σκαλοπάτι της ταξικής σύγκρουσης;

Φυσικά η ολιγαρχία και το ΠΑΣΟΚ, ως "επιστάτης" των συμφερόντων της, ωρύονται κατηγορώντας τους αγρότες για "αντικοινωνική συμπεριφορά"! Παλιά τακτική. Δεν έχει υπάρξει λαϊκή κινητοποίηση - από τις πορείες των συνταξιούχων που οι κυβερνώντες θέλουν να ποινικοποιήσουν... γιατί εμποδίζουν την κυκλοφορία, μέχρι τις απεργίες διαρκείας σε σημαντικούς τομείς της παραγωγής - που να μην κατασυκοφαντείται ότι στρέφεται κατά της υπόλοιπης κοινωνίας. Ποιοι το ισχυρίζονται κάθε φορά; Αυτοί που με τις αντικοινωνικές τους πολιτικές οδηγούν τον κόσμο στην απόγνωση. Στοχεύουν έτσι στην κοινωνική διχοτόμηση και την αναζήτηση διαφυγής διά της πρόκλησης "εμφυλίου" μεταξύ των θυμάτων της πολιτικής τους. Οσο δε, πιο έντονα μια μορφή πάλης στρέφεται εναντίον τους, τόσο πιο λυσσαλέα επιχειρούν να τη διαβάλουν στα μάτια της κοινής γνώμης.

***

Είναι πασιφανές ότι το άνοιγμα των Εθνικών οδών είναι απλό. Περνάει μέσα από την κάμψη της κυβερνητικής αδιαλλαξίας, μέσα από τον αγώνα των αγροτών και τη συμπαράσταση των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων.

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ