Μεγάλο χρονικό διάστημα έχει περάσει από τότε, που κάποια πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών κάτω από επίμονη και θορυβώδη προπαγάνδα των Βρυξελλών και του Παρισιού, είχε ως ένα βαθμό πιστέψει, ότι με τη συντελούμενη διαδικασία της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα ήταν δυνατόν να εξασφαλιστείμόνιμη οικονομική ανάπτυξη στη Γαλλία συνοδευόμενη από αντίστοιχη άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Κι όμως, η πείρα που έχει συσσωρευτεί ήταν πάρα πολύ οδυνηρή: Πολλοί ήταν εκείνοι οι αγρότες, οι οποίοι λόγω της αγροτικής πολιτικής που εφάρμοζε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις αγροτικές τους καλλιέργειες. Το ίδιο άσχημα εξελίσσονταν τα πράγματα για την αμπελουργία και την αλιεία, γιατί έτσι το ήθελαν οι Βρυξέλλες.

Η ευρωπαϊκή κρίση, που είχε ξεσπάσει στη χαλυβουργία από τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του '80, είχε ως οδυνηρό αποτέλεσμα να διαλυθεί σχεδόν ο "περήφανος" αυτός παραδοσιακός οικονομικός κλάδος της Γαλλίας, ενώ ταυτόχρονα, δεκάδες χιλιάδες εργάτες και υπάλληλοι είχαν καταδικαστεί σε μακροχρόνια ανεργία ή πέρασαν πρόωρα στη σύνταξη. Παράλληλα, η ίδια κρίση κυριαρχούσε και στα ορυχεία της Γαλλίας, τα οποία σχεδόν όλα έχουν κλείσει, με αποτέλεσμα χιλιάδες εργαζόμενοι να μείνουν χωρίς απασχόληση. Ετσι, λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, η "Ευρωπαϊκή Ιδέα" για την πλειοψηφία των Γάλλων εργαζομένων κατάντησε "φόβος και οργή... ". Γι' αυτό, λόγω της δραματικής οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης που είχε διαμορφωθεί, δεν ήταν καθόλου να απορεί κανείς, γιατί στα πλαίσια του δημοψηφίσματος που είχε διενεργηθεί τον Αύγουστο του 1992 αναφορικά με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και παρά τη σχετική μαζική προπαγάνδα υπέρ αυτής, είχε καταστεί δυνατόν να επιτευχθεί μόνο μια ισχνή πλειοψηφία της τάξης του 51%. Κι όπως μάλιστα χαρακτηριστικά τόνιζαν τις μέρες αυτές έμπειροι πολιτικοί παρατηρητές, σε περίπτωση, που ενόψει της Διακυβερνητικής Διάσκεψης για την αναθεώρηση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η οποία θα πραγματοποιηθεί στα τέλη του Μάρτη στο Τουρίνο, θα διενεργούνταν ένα σχετικό δημοψήφισμα, τότε θα ήταν βέβαιο ότι η πλειοψηφία των Γάλλων πολιτών θα καταψήφιζε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.

Ετσι, λοιπόν, οι αρνητικές συνέπειες της πολιτικής που εφάρμοζε η Ευρωπαϊκή Ενωση, γίνονταν όλο και πιο επώδυνες για το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων Γάλλων εργαζομένων. Η οικονομική ύφεση, η οποία συνεχίζεται εδώ και πάρα πολύ καιρό στη Γαλλία, η μαζική ανεργία, η οποία φτάνει σήμερα τα 3 εκατομμύρια άτομα και ισοδυναμεί με το 12% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της Γαλλίας σε συνδυασμό με τις δραστικές κοινωνικές περικοπές και τις συνεχείς φορολογικές επιβαρύνσεις, έχουν δημιουργήσει μια ιδιαίτερα δύσκολη οικονομική και κοινωνική κατάσταση για τις δεκάδες εκατομμυρίων Γάλλων εργαζομένων.

Στα πλαίσια, λοιπόν, αυτής της οξυνόμενης οικονομικής κρίσης, ήταν φυσικό να δημιουργείται στη Γαλλία ένα όλο και περισσότερο διευρυνόμενο μέτωπο ενάντια στις υπαγορεύσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ και το οποίο τείνει να αγκαλιάσει το μεγαλύτερο πολιτικό φάσμα της χώρας. Ταυτόχρονα, συμπεριλαμβάνει τη μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων εργαζομένων, το σύνολο των συνδικαλιστικών οργανώσεων, φτάνοντας ακόμα και σε διακεκριμένους μάνατζερ καθώς και συλλόγους επιχειρηματιών. Τώρα, για το ποια άποψη έχουν οι Γάλλοι, αναφορικά με την πολιτική σκληρής λιτότητας, που εφαρμόζει όλο και σε μεγαλύτερη κλίμακα η γαλλική κυβέρνηση, φάνηκε εντελώς ξεκάθαρα στις μεγαλειώδεις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, οι οποίες συγκλόνισαν κυριολεκτικά τη Γαλλία τον περασμένο Νοέμβρη και Δεκέμβρη.

Ταυτόχρονα, όλες εκείνες οι πολιτικές προσωπικότητες, οι οποίες στη διάρκεια του 1992 είχαν τεθεί επικεφαλής του μετώπου κατά του Μάαστριχτ, αρχίζουν και πάλι να δραστηριοποιούνται σχετικά. Ετσι, ο πρώην σοσιαλιστής υπουργός Αμυνας και σημερινός Δήμαρχος του Μπέλφορτ, Ζαν Πιερ Σεβενεμάν, εξέφρασε ανοιχτά την αντίθεσή του αναφορικά με μια απώλεια της εθνικής κυριαρχίας της Γαλλίας, η οποία συνδέεται με τη νομισματική ένωση και τάχθηκε ενάντια σε μια χωρίς όρους υποταγή στον οικονομικά ισχυρότερο ιμπεριαλιστή εταίρο, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Μάλιστα δε, ο γκολικός Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, Φιλίπ Σεγκουίν, χαρακτήρισε το Μάαστριχτ ούτε λίγο ούτε πολύ σαν μια "ιστορική ηλιθιότητα... "

Αξιοπαρατήρητο θα πρέπει να θεωρηθεί το γεγονός ότι, ακόμα και μερικοί "διάσημοι και πετυχημένοι" κορυφαίοι μάνατζερ, όπως ο Ζακ Καλβέ, διευθυντής του γνωστού γαλλικού κοντσέρν της Πεζό, και ο Μαρκ Βιενό, Πρόεδρος της Τράπεζας Σοτσιετέ Γκενεράλ, μεταξύ άλλων, υποστηρίζουν ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ, απειλεί να "πνίξει" την εθνική οικονομία της Γαλλίας. Και στην περίπτωση, που δε θα ήταν δυνατόν να επιτευχθεί μια αναθεώρηση της Συνθήκης, τότε οι παραπάνω μάνατζερ εκφράζουν την άποψη να αλλάξει τουλάχιστον η ημερομηνία για το κοινό νόμισμα. Σχετικά, ο Ζαν Κοντόις, Πρόεδρος του Συλλόγου Επιχειρηματιών CNPF, είναι της γνώμης ότι, μια αναβολή του κοινού νομίσματος "δε θα σήμαινε και κάτι το δραματικό... ". Κατά τα άλλα, εκείνο που προέχει είναι να εγκαινιαστεί η φάση προς μια οικονομική ανάπτυξη, η οποία θα έδινε τη δυνατότητα να ξεπεραστεί κάθε σκεπτικισμός, προκειμένου να δοθεί και πάλι στους ανθρώπους το αίσθημα της σιγουριάς και της ασφάλειας...

Πάντως, από τα τέσσερα κριτήρια που θέτει η Συνθήκη του Μάαστριχτ και αφορούν τη σχεδιαζόμενη νομισματική ένωση, η Γαλλία αυτή τη στιγμή εκπληρώνει μόνο τα τρία: Ο πληθωρισμός, ο οποίος τρέχει με 1,7% βρίσκεται ξεκάθαρα κάτω του προβλεπόμενου ορίου, που ισοδυναμεί με το 3%. Τα κρατικά χρέη ανέρχονται στο 51,5% του ετήσιου ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ενώ το επιτρεπτό όριο θα ήταν μέχρι το 60%. Αυτή τη στιγμή, όμως, το έλλειμμα του προϋπολογισμού της Γαλλίας ανέρχεται στο 5% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος, ενώ το επιτρεπτό από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ όριο είναι το 3%. Κι όπως δε χαρακτηριστικά υπογραμμίζεται, εδώ θα παραμείνει η κατάσταση, αφού δεν υπάρχουν καθόλου εμφανή σημάδια για μια αξιόλογη επικείμενη οικονομική ανάπτυξη, κι αυτό, παρά τις δραστικές κοινωνικές περικοπές από τον προϋπολογισμό του 1996.

Τέλος, τουλάχιστον περίεργα ηχούν οι επίμονες εκκλήσεις που κάνει η γαλλική κυβέρνηση στους πολίτες της χώρας "ν' αγοράζουν περισσότερα καταναλωτικά αγαθά... ", προκειμένου ν' αναζωογονηθεί η οικονομία. Κι όμως, οι Γάλλοι, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, αντιδρούν με ιδιαίτερη δυσπιστία, κρατώντας κλειστά τα πορτοφόλια τους. Και το γεγονός αυτό εκτιμάται, σαν μια ξεκάθαρη απόδειξη για το ότι έχουν συνειδητοποιήσει πως μπροστά τους επίκειται μια ραγδαία χειροτέρευση της οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης...

Νίκος ΗΛΙΑΔΗΣ - ΗΛΙΟΥΔΗΣ

Κι όμως, με το έλλειμμα του προϋπολογισμού με 5% τώρα του Ακαθάριστου