Με τον τίτλο αυτό δημοσιεύτηκε στην απογευματινή εφημερίδα του συγκροτήματος περισπούδαστο άρθρο γνωστού οικονομικού αναλυτή της στη θέση "Τρίτη άποψη". Μ' έναν αχταρμά νεοφιλελεύθερων θέσεων και απόψεων επιχειρεί να δικαιολογήσει τ' αδικαιολόγητα και να μας πείσει, ότι όλα όσα έχουν σχέση με τη βιομηχανική ρύπανση οφείλονται σε κάποιους "κακούς" βιομηχάνους και την αδιαφορία (sic) του κράτους.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά και να σταθούμε σε ορισμένα σημεία του άρθρου, γιατί ο εν λόγω δημοσιογράφος (σ. σ Ν. Νικολάου) δεν είναι τυχαίο πρόσωπο. Ας μη ξεχνάμε ότι στο πρόσφατο παρελθόν είχε κατηγορηθεί από μέλος του ΕΓ του ΠΑΣΟΚ, για προσπάθεια παρέμβασης στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Φυσικά, το εν λόγω στέλεχος δεν μπήκε στο κόπο να μας εξηγήσει ούτε το γιατί, ούτε το πώς. Ας το ερευνήσουν οι "ιστορικοί του Κινήματος". Στην εισαγωγή του άρθρου του ο Ν. Ν. αναφέρει ότι"μεγάλες επενδύσεις, ιδιωτικές, αλλά και δημόσιες, αντιμετωπίζουν πρόβλημα και δεν προχωρούν, γιατί υπάρχει μαζική αντίδραση των κατοίκων των περιοχών και κυρίως των εκπροσώπων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης".Ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις, λοιπόν, και αντιδράσεις των κατοίκων. Οχι φυσικά πως τον πολυκόφτει ο τομέας των δημόσιων επενδύσεων. Οι απόψεις του για την ελεύθερη αγορά είναι γνωστές. Ως άλλοθι όμως είναι καλό. Οι "κακοί πολίτες" δε θέλουν ούτε τα κρατικά έργα. Εκτός αν υπονοεί τα Σπάτα κι άλλες 4-5 περιπτώσεις που θα απορροφήσουν το σύνολο των πόρων του Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης (ΚΠΣ). Αλλά είναι γνωστό ότι αυτά υλοποιούνται προς χάριν συγκεκριμένων πολυεθνικών (και ορισμένων ντόπιων μεγαλοεργολάβων) και η συμβολή τους στην οικονομική ανάπτυξη έχει αμφισβητηθεί από την αρχή. Οσο για το περιβάλλον έχουν γραφεί δεκάδες άρθρων, στα οποία μπορεί να ανατρέξει (και σε ξένη βιβλιογραφία) και να δει τις επιπτώσεις τους. Αναφέρει βέβαια τα ενεργειακά έργα της ΔΕΗ και μάλιστα στο Κερατσίνι. Μα, αν υπάρχει ένα παράδειγμα προς αποφυγήν, είναι η συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν ξέρουμε αν ο κ. Ν. Ν. έχει επισκεφτεί παλιότερα το Κερατσίνι. Θα 'χε μια πολύ καλή εμπειρία, έτσι ώστε να μην εκτίθεται αναφέροντάς το. Φυσικά τα "ενεργειακά έργα" της ΔΕΗ έχουν αφήσει το στίγμα τους κι αλλού. Π. χ. Πτολεμαϊδα, Μεγαλόπολη, Μυτιλήνη. Ετσι, λοιπόν, η αγωνία του αφορά κυρίως τις ιδιωτικές επενδύσεις. Οχι βέβαια πως είμαστε εκ προοιμίου αντίθετοι. Αρκεί όμως να εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα και να σέβονται τη νομοθεσία (βλ. άρθρο μας στις 11-1-91).

Είναι δύσκολο για τον Ν. Ν. να κατανοήσει πώς "υπήκοοι" κάποιων φτωχών περιφερειών έχουν το "θράσος" να αντιδρούν σε επενδυτικά σχέδια ξένων ομίλων και να εκθέτουν το ελληνικό κράτος. Τα Μεταλλεία Κασσάνδρας και ηκαναδική εταιρία TVX GOLD φαίνεται πως είναι μια από τις περιπτώσεις που ενοχλούν τον αρθρογράφο. Κι αυτό γιατί οι αντιδράσεις των κατοίκων της περιοχής εμποδίζουν την υλοποίηση των σχεδίων της πολυεθνικής. "Δυο πρόεδροι κοινοτήτων, με τη σύμφωνη γνώμη των συγχωριανών..., επικαλούμενοι κινδύνους καταστροφής του περιβάλλοντος, απαγορεύουν στην ξένη εταιρεία να κάνει γεωτρήσεις".Οποίο θράσος! Δυο κοινοτάρχες και μερικές εκατοντάδες "ιθαγενείς" να τα βάζουν με κοτζάμ κολοσσό! Το να γράψει λοιπόν κανείς το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης δεν κρίνονται από το πληθυσμιακό μέγεθος της πόλης τους, αλλά από τα έργα τους, ίσως φαντάζει για κάποιους αναχρονιστικό. Οπως και το γεγονός ότι τον τελευταίο λόγο σε μια περιοχή έχουν οι κάτοικοί της κι όχι οι εκάστοτε υπουργοί Βιομηχανίας ή οι τραπεζίτες ίσως καταχωρείται ως σκοταδισμός και υπόσκαψη της αναπτυξιακής προσπάθειας. Επί της ουσίας τώρα. Αν τα μεταλλεία χρυσού είναι ρυπογόνα ή όχι κι επικίνδυνα - ειδικά κοντά σε κατοικημένες περιοχές - ας ξεφυλλίσει βιβλία που διδάσκονται στα πρώτα εξάμηνα αντίστοιχων σχολών. Εκεί θα βρει πολλές απαντήσεις.

Πρόταση για συζήτηση με φορείς, με στόχο τη συμφιλίωση της κοινής γνώμης με τη βιομηχανία, με κατάληξη στη διατύπωση καταστατικών αρχών χωροταξικής πολιτικής για τη βιομηχανία. Παράλληλα αναγνωρίζει ο κ. Ν. Ν. ότι υπάρχουν προβλήματα ρύπανσης, αλλά η ευθύνη ανήκει σε λίγους "κακούς" βιομηχάνους και την πολιτεία. Η πολυποθούμενη συναίνεση, που επιχειρείται όχι μόνο απ' το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, αλλά κι από άλλες δυνάμεις, που με σημαία τον εκσυγχρονισμό αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Ποια είναι αυτή; Μα σ' ένα καπιταλιστικό μοντέλο άνθρωποι και περιβάλλον γίνονται θυσία στο κέρδος. Είναι αρχή απαράβατη. Ρωτάνε. Θέλετε μετρό; Απαντάμε ΝΑΙ. Αλλά παράλληλα απαιτούμε να ενταχτεί στα πλαίσια μιας συνολικής συγκοινωνιακής πολιτικής, που στόχο θα έχει τα Μαζικά Μέσα Μεταφοράς κι όχι το ΙΧ αυτοκίνητο. Πόσο εφικτό είναι αυτό; Συνεχίζουν. Χρειάζονται τα λατομεία; Αναμφισβήτητα. Αλλά όταν σταματήσει η λειτουργία τους, πρέπει να επαναφέρουν το περιβάλλον - στα πλαίσια του εφικτού - στην πρότερη κατάσταση κι όχι να το αφήνουν τραυματισμένο. Πότε έγινε στη χώρα μας αυτό; Επειδή η ΔΕΗ αναφέρθηκε ως παράδειγμα, γιατί δε στρέφεται σοβαρά στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας; Πόσο ανεξάρτητη είναι από τις "εφτά αδερφές"; Πάνω σε ποια βάση λοιπόν θα επέλθει η συναίνεση; Ο Ν. Ν. υποδεικνύει μάλιστα το πρόσωπο που πρέπει να εκπροσωπήσει την κυβέρνηση στο διάλογο. Μαντεύετε ότι δεν είναι άλλος από τον Κ. Λαλιώτη. Μάλιστα επιχειρηματολογεί υπέρ του, αναφέροντας: "Εχει δώσει πολλαπλά δείγματα ευαισθησίας σε θέματα περιβάλλοντος".Αλήθεια, πού είδε τις ευαισθησίες; Στην υπογραφή του με τον Λιβανό για το καζίνο του Φλοίσβο, στην καταστροφή του ΦΙΞ, στις αθλιότητες του Πάρκου Ελευθερίας, στα Σπάτα, στις άδειες επέκτασης και ίδρυσης νέων βιομηχανιών στην Αττική; Ο κατάλογος θα μπορούσε να 'ναι τόσο μακρύς, που θα κάλυπτε όλο το χώρο της σελίδας.

Ο παραλλαγμένος αυτός στίχος του Μ. Ρασούλη ταιριάζει στην τελευταία πρόταση του Ν. Ν. Διαβάστε και θαυμάστε "... το κόστος της αντιρρυπαντικής πολιτικής θα το πληρώνει όλη η κοινωνία".Εδώ λοιπόν βρίσκεται το ζουμί των "φιλοπεριβαλλοντικών" προτάσεων του αρθρογράφου. Τη ρύπανση δε θα την πληρώνουν αυτοί που τη δημιουργούν, αλλά όλο το σύνολο. Πέρα από το απαράδεκτο της πρότασης, που παραπέμπει σε χώρα Μπανανίας, υπάρχει κι άλλη βασική ένσταση. Εμείς δε δεχόμαστε καν τη θέση "ο ρυπαίνων πληρώνει". Αλίμονο όσοι διαθέτουν οικονομική επιφάνεια να έχουν τη δυνατότητα να ρυπαίνουν και μετά να πληρώνουν κάποια χρήματα. Είναι εξίσου αντιδραστικές και οι δυο οι θέσεις. Τουλάχιστο για όσους η οικολογία δεν είναι χόμπι ή άλλοθι για τις περιβαλλοντικές καταστροφές που πραγματοποιούνται.