Προυσανίδης Ανέστης

Νομαρχιακή Επιτροπή Πέλλας του ΚΚΕ

Σύντροφοι και συντρόφισσες,

Δύο λόγια για το Καταστατικό. Στο άρθρο 6 λέει: "Ολα τα μέλη του Κόμματος έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Ο κομμουνιστής δεν μπορεί να έχει ο ίδιος, ούτε να ανέχεται να υπάρχουν προνόμια από τη συμμετοχή του στο Κόμμα". Αυτή είναι μια καινούρια εμπειρία και σαν τέτοια δεν υπήρχε στα προηγούμενα Καταστατικά μας. Σίγουρα δεν υπήρχε και στα καταστατικά των άλλων αδελφών κομμάτων, ενώ σήμερα επιβάλλεται να την έχουν όλα τα καταστατικά του παγκόσμιου κομμουνιστικού κόμματος.

Γιατί αυτή η στροφή από το άρθρο 6 προστατεύει κάθε μέλος ή στέλεχος από την προσωπολατρία ή όποια είναι η βασική αιτία εκτροχιασμού από τον μαρξισμό - λενινισμό. Γι' αυτό και ο Λένιν έλεγε "προστατέψτε με από την προσωπολατρία".

Στο άρθρο 9, μεταξύ άλλων, λέει: "Συγκεντρωτισμός σημαίνει ένταξη της λειτουργίας και δράσης όλων των οργανώσεων του Κόμματος, κάτω από ένα ενιαίο κέντρο, την Κεντρική Επιτροπή". Και αμέσως παρακάτω: "Υποχρεωτική εφαρμογή των αποφάσεων των ανωτέρω καθοδηγητικών οργάνων από τα παρακάτω όργανα κτλ.". Εδώ προτείνω να μπει και μια άλλη παράγραφος, που να δεσμεύει την Κεντρική Επιτροπή ως εξής:

Εκτός από σοβαρά ζητήματα της κομματικής πολιτικής, για τα οποία η ΚΕ δεσμεύεται να διεξάγει γενική συζήτηση με ολόκληρο το Κόμμα. Ενα τέτοιο άρθρο θα μας προστατεύει να μην επαναλαμβάνουμε λάθη του τύπου Λίβανος, Γκαζέρτα, Βάρκιζα, η αποχή το 1946 και πρόσφατα κυβέρνηση Τζαννετάκη. Ο Λένιν έλεγε "και όταν πέφτουμε, νικούμε". Και ο ποιητής μας Σικελιανός "με το θάνατο νικάμε το θάνατο". Και όμως ο Παρτσαλίδης αγνόησε και παραβίασε τις αρχές αυτές, υπογράφοντας τη Συμφωνία της Βάρκιζας, η οποία αμνήστευε τους ηθικούς αυτουργούς και καταδίκαζε τους φυσικούς αυτουργούς.

Στο Καταστατικό του 1978, έκδοση ΚΕ, στο άρθρο 20 λέει "με απόφαση της ΚΕ μπορεί να διεξαχθεί γενική συνέλευση σ' ολόκληρο το Κόμμα, πάνω σε σοβαρά ζητήματα της κομματικής πολιτικής", το οποίο λείπει από το σημερινό Σχέδιο Καταστατικού.

Και το τώρα για το Σχέδιο Προγράμματος. Σύντροφοι, στην εισαγωγή, σελίδα 2, λέει: "Το Κομμουνιστικό Κόμμα αντιπαλεύει την αντίληψη της ταξικής "συνεργασίας" της "κοινωνικής συναίνεσης" ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους". Συμφωνούμε απόλυτα, αλλά διαφωνούμε με τα στελέχη μας εκείνα που είπαν η Δεξιά άλλαξε, δεν είναι η παλιά Δεξιά. Και εδώ εννοούμε την ηγεσία της Δεξιάς, η οποία είναι ο φυσικός εκπρόσωπος του κεφαλαίου. Ενώ το ΠΑΣΟΚ βγάζει αριστερό φλας για να πάρει δεξιά στροφή.

Στη σελίδα 2, στη Θέση 18, λέει: "Η ανασυγκρότηση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κτλ., κτλ.", αναφέρει αμέσως παρακάτω "η κατάσταση αυτή οφείλεται πριν απ' όλα στις ιδεολογικές διαφορές στα κόμματα και λιγότερο υπαρκτές δυσκολίες και εμπόδια".

Σύντροφοι, εδώ χρειάζεται μια νέα Διεθνής με καταστατικό και αρχές και το πρώτο μέλημά μας πρέπει να 'ναι προς αυτή την κατεύθυνση, ρίχνοντας όλη τη βαρύτητά μας στη συνένωση του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος.

Μέσα απ' αυτό το όργανο θα μπορούσαμε όλα τα κομμουνιστικά κόμματα να συζητήσουμε και να αμβλύνουμε και εξαλείψουμε τις αντιμαρξιστικές - αντιλενινιστικές θέσεις των άλλων κομμάτων. Οπως ο λαθεμένος ιστορικός συμβιβασμός του Μπερλίγκουερ ή οι ευρωκομμουνιστές των Γάλλων κομμουνιστών. Σύντροφοι, ο μαρξισμός - λενινισμός είναι ενιαίος, όπως και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Και δεν έχει καμία σημασία αν αυτοί που τον εφαρμόζουν είναι μέλη του ΚΚ της Σιβηρίας ή της Ισπανίας. Αν είναι άσπροι ή μαύροι ή κίτρινοι. Αυτή η ενέργεια κατά την αντίληψή μου προηγείται από το Αντιιμπεριαλιστικό - Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο.

Αλλωστε στην ίδια Θέση 18 λέει: "Καμιά επιτυχία δεν μπορεί να έχει η πάλη εναντίον του ιμπεριαλισμού, ο αγώνας για το σοσιαλισμό, εάν το κομμουνιστικό κίνημα, είναι οργανωτικά και ιδεολογικά κατατερματισμένο.

Αυτή η Θέση 18 έρχεται σε αντίθεση με τη Θέση 19, που αναφέρει πως στη χώρα μας υπάρχουν οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Κάτω από τέτοιες συνθήκες δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε αδύνατο κρίκο του ιμπεριαλισμού.

Και ο Λένιν ακόμα, όταν προσδιόριζε τον αδύνατο κρίκο, γνώριζε πως ο καπιταλισμός, εκείνη την εποχή, τις αντιθέσεις του δεν τις ξεπερνούσε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά με την κλαγγή των όπλων. Σύντροφοι, έχουμε μια καινούρια μορφή κατοχής.

Εκείνο που δεν πέτυχαν οι σιδηρόφρακτες μεραρχίες του Χίτλερ στα τρία χρόνια, έξι μήνες και έξι μέρες κατοχής, το πετυχαίνουν σήμερα με την ΕΕ, το Μάαστριχτ, τη "Λευκή Βίβλο", την ΓΚΑΤΤ - ΚΑΠ, τη σύγκλιση αποβιομηχανοποίησης και της ανεργίας.

Και τη μετατροπή της γενικής ελληνικής γης σε στείρα στέπα αγρανάπαυσης. Οσον αφορά τη δράση του Κόμματός μας, η εκτίμησή μου είναι ότι, παρά τα κλασικά λάθη του σήμερα, είναι το μικρό πανεπιστήμιο του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος. Με πολλές πρωτοβουλίες για σύγκληση συνδιασκέψεων, για οικουμενικά προβλήματα. Οπως εκείνη 10-11/4/93 για την ΕΟΚ. Μα και για οργανωτικά που αφορούν το κομμουνιστικό κίνημα στην Ευρώπη και αλλού, πιστεύω πως θα συνεχίσει με την ίδια ένταση και προσπάθεια προς την κατεύθυνση αυτή.