Ρήγας Μικές

Β. Δωδεκανήσου

Αγαπητοί σύντροφοι - συντρόφισσες,

Το 15ο Συνέδριό μας γίνεται σε συνθήκες που το κεφάλαιο, μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, εξαπέλυσε μπαράζ μέτρων κατά του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, τόσο σε διεθνές όσο και σε τοπικό επίπεδο. Εχει δημιουργηθεί στους εργαζόμενους, στην εργατική τάξη της χώρας μας και στους μικρομεσαίους ένα κλίμα δυσπιστίας, μια τάση αμφισβήτησης των εκπροσώπων του δικομματισμού και των άλλων κομμάτων. Πριν καλά καλά αρχίσει η χώρα μας να προσαρμόζει την οικονομία της σε "χώρα υπηρεσιών", σύμφωνα με τις οδηγίες της ΕΕ, ακόμα και οι τουριστικές περιοχές άρχισαν, από πέρυσι ήδη, να αντιμετωπίζουν προβλήματα ανεργίας, πείνας κλπ, η εσωτερική μετανάστευση ακόμα και ξενοδοχοϋπαλλήλων είναι γεγονός. Οι περιοχές που είχαν μια τουριστική ανάπτυξη κι αποτελούσαν μια "άλλη Ελλάδα", είναι πια παρελθόν.

Οι εργαζόμενοι άρχισαν πάλι να συσπειρώνονται στα σωματεία τους, ζητάνε, πιέζουν για λύσεις των προβλημάτων τους κι αυτό είναι η αρχή. Αυτό το κλίμα οι κομμουνιστές πρέπει να το εκμεταλλευτούμε, δεν πρέπει να τους οδηγήσουμε στη λογική "και αυτοί ίδιοι είναι" ή "κι αυτοί συμβιβασμένοι είναι", με την αδράνειά μας. Μετά την κρίση στο Αιγαίο, τις εξελίξεις στους χώρους υγείας - παιδείας, τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, εκτιμώ ότι δημιουργείται ευνοϊκό κλίμα για την ανάπτυξη του αντιιμπεριαλιστικού - αντιμονοπωλιακού - δημοκρατικού μετώπου. Δυο λόγια για το πώς βλέπω το μέτωπο. Βάζουμε στόχο τη δημιουργία του, που θα συσπειρώνει κύρια τις κοινωνικές δυνάμεις που θίγονται με την πολιτική της άρχουσας τάξης, στο βαθμό που πιθανά ξεπηδήσουν πολιτικές δυνάμεις, συνεπείς βεβαίως. Με τα κριτήρια που 'χουμε να προχωρήσουμε μαζί, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητο ότι θα γίνει, γιατί όχι το Κόμμα μας με τις θέσεις του, με τη δράση του, με τις συνθήκες που θα διαμορφωθούν να μην είναι αυτό που θα μπορέσει να κινητοποιεί την πλειοψηφία των εργαζομένων; Μπορεί σύντροφοι να είναι αυτό που οι εργαζόμενοι, η εργατική τάξη της χώρας μας θα του εμπιστευτούν το πέρασμα απευθείας στο σοσιαλισμό.

Κατά συνέπεια όλος ο λόγος που γίνεται για κυβέρνηση μετώπου να μη γίνει. Είναι απαραίτητο να το έχουμε υπόψη μας για να μην μπούμε ξανά σε περιπέτειες. Στη βάση "αφού το πρόγραμμα λέει για μέτωπο, για κυβέρνηση μετώπου, ας βάλουμε πλάτη για τη δημιουργία πολιτικών κομμάτων, αξιοποιώντας τον α ή β παράγοντα, την α ή β πολιτική κίνηση", που μπορεί σε τελευταία ανάλυση να φτιάχτηκε από την άρχουσα τάξη για αναχαίτιση του αντιμονοπωλιακού - αντιιμπεριαλιστικού ρεύματος.

Πολιτική του μετώπου πρέπει να είναι πολιτική κατακτήσεων και όχι απόκρουσης αντιλαϊκών μέτρων και αυτό για να αποδεικνύει στους εργαζόμενους τη δύναμη της ενότητας, τη δύναμη της κοινής δράσης, την αποτελεσματικότητά της. Κάθε κατάκτηση σύντροφοι, θα είναι και παραπέρα ισχυροποίηση και μαζικοποίηση του μετώπου. Ολη αυτή η πορεία θα είναι βασανιστική, θα έχει πισωγυρίσματα, θα είναι πορεία που η αστική τάξη θα κάνει την πιο λυσσασμένη επίθεσή της, θα προχωρήσει στην απροκάλυπτη, τόσο ιδεολογική - οικονομική όσο και κατασταλτική, τρομοκρατία.Πώς θα το αντιμετωπίσουμε; Τι μέτρα θα πάρουμε; Πρέπει εκτός από τη φραστική, που βάζουν τα κείμενα, χρησιμοποίηση όλων των μορφών πάλης, αυτό να γίνει πράξη.