Ακόμα και τα επίσημα στοιχεία είναι καταθλιπτικά. Το πρώτο εξάμηνο του χρόνου έβαζαν καθημερινά οριστικό "λουκέτο" 22 μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Την ίδια περίοδο σημειώθηκε νέο ρεκόρ στην αξία που αντιπροσωπεύουν οι ακάλυπτες επιταγές, οι οποίες σφραγίστηκαν στις διάφορες τράπεζες και οι συναλλαγματικές που διαμαρτυρήθηκαν, και η οποία ξεπέρασε τα 150 δισεκατομμύρια δραχμές. Οι επίσημες πτωχεύσεις και τα λεγόμενα "φέσια" στην αγορά αποτελούν έναν από τους δείκτες που δείχνουν το μέγεθος της οικονομικής κρίσης. Της κρίσης, δηλαδή, όπως τη βιώνουν τα εκατομμύρια των εργαζομένων, που αναγκάζονται να περιορίσουν, λόγω της συνεχούς και κλιμακούμενης λιτότητας, την κατανάλωσή τους. Αλλά και τις συνέπειες που έχει αυτή η πτώση της λαϊκής κατανάλωσης σε όλο το φάσμα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

Ιδιαίτερη αξία έχει να σημειώσει κανείς, πέρα από τη διαπίστωση και την παρουσίαση της όλο και πιο ζοφερής κατάστασης στην αγορά, ότι η εικόνα δε θα μπορούσε να είναι διαφορετική. Προς τη συνεχή χειροτέρευση οδηγούσε όλα αυτά τα χρόνια και οδηγεί η εφαρμοζόμενη πολιτική. Μια πολιτική που, ανεξάρτητα από την κομματική ταυτότητα εκείνων που βρίσκονται στην κυβερνητική εξουσία, έχει το ίδιο σαφείς στόχους και επιδιώξεις. Εχει συγκεκριμένη ταξική κατεύθυνση και εκ των προτέρων, με ακρίβεια, βάζει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους κερδισμένους και τα θύματα. Ανάμεσα, δηλαδή, σε εκείνους χάριν των οποίων χαράσσονται και εφαρμόζονται οι οικονομικές πολιτικές και σε εκείνους που συνεχώς καλούνται να πληρώσουν τα "σπασμένα". Ακόμα κι αν κάποιοι διατηρούσαν μέχρι πρότινος αυταπάτες για τη διαχωριστική αυτή γραμμή, τα πράγματα σήμερα είναι ολοφάνερα. Από τη μια πλευρά βρίσκονται η Ευρωπαϊκή Ενωση, τα μονοπώλια, οι πολυεθνικές, το μεγάλο κεφάλαιο. Από την άλλη, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα της χώρας, η εργαζόμενη αγροτιά, οι επαγγελματοβιοτέχνες, οι μικρομεσαίοι έμποροι. Για τους πρώτους, τους... "εκλεκτούς" της κοινωνίας, το κεφάλαοο, υιοθετήθηκαν όλα τα τελευταία χρόνια και τέθηκαν σε εφαρμογή μέτρα, που στην κυριολεξία απελευθερώνουν την ασύδοτη δράση τους, με μοναδικό στόχο την υφαρπαγή όλο και υψηλότερων υπερκερδών. Η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, η άλλη δηλαδή πλευρά της διαχωριστικής γραμμής, αποτελεί την πηγή αφαίμαξης και ξεζουμίσματος, για να γίνει κατορθωτή η νέα επιχείρηση αναδιανομής των εισοδημάτων υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Μια προσεκτικότερη εξέταση και ανάλυση κάθε αντιλαϊκού μέτρου, που επιβάλλει η "εκσυγχρονιστική" κυβέρνηση Σημίτη - όπως ακριβώς συνέβαινε πριν, με την κυβέρνηση Παπανδρέου, και προηγούμενα, με την κυβέρνηση της ΝΔ - αποκαλύπτει ότι υπάρχουν, πάντα, τουλάχιστον δύο όψεις. Η μία, ότι αποτελεί επιλογή ενίσχυσης της κυριαρχίας αυτών, για τους οποίους υπάρχει το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ζούμε. Η άλλη, ότι επιχειρεί να πλήξει οικονομικά και να αμφισβητήσει ουσιαστικά δικαιώματα και καταχτήσεις όλων εκείνων που αποτελούν την πραγματική παραγωγική δύναμη της χώρας.

Διέξοδος από την κατάσταση αυτή και τα αδιέξοδα που δημιουργεί για την πλειοψηφία του λαού υπάρχει. Η ουσία της βρίσκεται στις συγκεκριμένες και αναλυτικές προτάσεις των κομμουνιστών και η λογική της στηρίζεται στην ανάγκη συσπείρωσης όλων των δυνάμεων, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πλήττονται από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Μια λαϊκή μαζική συσπείρωση, που πρώτο στόχο θα έχει την αντίσταση απέναντι στις επιλογές της άρχουσας τάξης. Ενα μέτωπο αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό, που θα στοχεύει στην ανατροπή του σημερινού συσχετισμού των δυνάμεων, για απόκρουση και αποτροπή της στρατηγικής του κεφαλαίου, που θέλει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, και ενταγμένο στην προοπτική της ριζικής αλλαγής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.