Ημερομηνία: 6 Αυγούστου 1945. Τόπος: Μια αεροπορική βάση στο Τίνιαν, ένα μικρό νησί του Ειρηνικού Ωκεανού. Ωρα: 2.45, ξημερώματα. Ο ήλιος δεν έχει ακόμα βγει, όταν γίνονται οι τελευταίες εργασίες για την απογείωση του βομβαρδιστικού, τύπου Β - 29, με το όνομα "Ενόλα Γκέι" και των δύο συνοδευτικών του αεροσκαφών. Οταν, όμως, η αποστολή του ολοκληρώθηκε είχε ήδη ξημερώσει το πιο φριχτό, το πιο τρομαχτικό πρωινό σ' ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Μερικές χιλιάδες μίλια δυτικά. Στη Χιροσίμα...

Λίγους μήνες πιο πριν, ενώ "παίζονται" οι τελευταίες πράξεις του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, η έκβασή του είναι πλέον βέβαιη. Η Ιταλία συνθηκολογεί, ακολουθεί η Γερμανία κάτω από το σφυροκόπημα των δυνάμεων των Συμμάχων και της ΕΣΣΔ, από Δύση και Ανατολή. Το τρίτο σκέλος του Αξονα, η Ιαπωνία, που μπήκε τελευταία στον πόλεμο μετά την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ, ακόμα αντιστέκεται. Μάταια όμως. Ο ιαπωνικός στρατός υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα της Ασίας, ενώ έχουν εξαντληθεί ακόμα και τα όπλα απελπισίας, οι "καμικάζε", που είχε χρησιμοποιήσει. Η υπεροχή των Ηνωμένων Πολιτειών είναι εμφανής. Ολες οι εκτιμήσεις συμφωνούν στο ότι η λήξη του πολέμου στον Ειρηνικό είναι θέμα χρόνου, ενώ η ιαπωνική κυβέρνηση είναι έτοιμη να συνθηκολογήσει, έχοντας κάνει φανερές τις προθέσεις της. Ομως, το διάγγελμα του τότε Προέδρου των ΗΠΑ στα ραδιόφωνα της Αμερικής, σχετικά με το ότι οι ΗΠΑ κατασκεύασαν μια νέα παντοδύναμη βόμβα, την ατομική βόμβα, προϊδέαζε ότι αυτός ο πόλεμος θα έχει ένα διαφορετικό, καταστροφικό τέλος. Οι ΗΠΑ, πολεμούσαν με τους Ιάπωνες, αλλά δεν έβλεπαν μόνο αυτόν τον εχθρό...

Στις 8:15 το πρωί, το σμήνος των 3 αεροσκαφών, με πρώτο το "Ενόλα Γκέι" σκοτεινιάζει τον ασυννέφιαστο ουρανό της ιαπωνικής πόλης Χιροσίμα. Η πόλη δεν έχει επιλεγεί τυχαία. Η απουσία οποιασδήποτε νέφωσης είναι απαραίτητη για την επιτυχή "διεκπεραίωση της αποστολής". Το πλήρωμα του αεροσκάφους κάνει τις τελευταίες συνδέσεις, προκειμένου να συναρμολογήσει ένα αντικείμενο σε μέγεθος βρέφους. Ετσι άλλωστε το είχαν ονομάσει, "litle boy" (μικρό αγόρι). Γνωρίζουν ότι εκείνη την ώρα συναρμολογούν το πιο ισχυρό και θανατηφόρο όπλο που είχε μέχρι τότε κατασκευαστεί. Περισσότεροι από 15.000 τόνοι εκρηκτικών συρρικνώνονται σε ένα μικρό, λείο μεταλλικό "κουτί", χάρη στην εκμετάλλευση των δυνάμεων που συνθέτουν την ύλη.

Το σκούρο αντικείμενο απελευθερώνεται από το κήτος του αεροσκάφους. Συγκρατημένο από δύο αλεξίπτωτα, αρχίζει να κατεβαίνει προς την πόλη. Τα δύο ημισφαίρια Ουρανίου - 235,που βρίσκονταν μέσα στη βόμβα, ήταν το ένα σε απόσταση από το άλλο. Ξαφνικά ακουμπούν μεταξύ τους.

Σε λιγότερο από ένα εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, αρχίζει η αλυσιδωτή αντίδραση, που είχε ως αποτέλεσμα την απελευθέρωση των τεράστιων δυνάμεων της φύσης. Η βόμβα που συνέχιζε την πορεία της προς την πόλη αλλάζει όψη. Μετατρέπεται σε έναν εκτυφλωτικό τεχνητό ήλιο, που στο πέρασμά του εξαϋλώνει τα πάντα, σπέρνει το θάνατο και την καταστροφή. Οταν πέρασε η πρώτη λάμψη, τα μέλη του πληρώματος των Β - 29 έβγαλαν τα μαύρα γυαλιά τους και είδαν. Μέσα από τα σπλάχνα της γης, μια τεράστια μπάλα φωτιάς ανέβαινε στον ουρανό, τριγυρισμένη από δαχτυλίδια μαύρου καπνού.

Μια τεράστια κολόνα πορφυρής φωτιάς τινάχτηκε έξω από αυτή σε χιλιάδες πόδια ύψος με αστραπιαία ταχύτητα. Η κολόνα αυτή φωτιάς, που είχε μίλια πλάτος, εξακολουθούσε να μεγαλώνει αλλάζοντας χρώματα, από τα κάτω σε σκούρο καφέ και προς τα πάνω σε άσπρο. Μόλις έδειξε πως ησύχασε, απότομα, ένα γιγάντιο μανιτάρι πετάχτηκε από μέσα της, ανεβαίνοντας πάνω από 6 μίλια. Σε λίγα λεπτά, το πάνω μέρος αποδεσμεύεται από το τεράστιο κοτσάνι του και τινάχτηκε ίσια στη στρατόσφαιρα. Τότε ένα δεύτερο μανιτάρι ξεφύτρωσε από την κολόνα του καπνού. Είχε αρχίσει η πυρηνική εποχή...

Χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν μέσα σε αυτή την πύρινη κόλαση. Οχι στο επίκεντρο της έκρηξης, όπου κάθε μορφή ζωής εξαφανίστηκε σε δέκατα του δευτερολέπτου, αλλά στην περιγραφές. Οι περιγραφές των επιζώντων είναι τρομαχτικές:

"Απότομα, χωρίς προειδοποίηση, ακούστηκε ένας ανατριχιαστικός θόρυβος πάνω από τα κεφάλια μας. Μια μεγάλη λάμψη κόκκινης φωτιάς εξαπολύθηκε από ψηλά, λίγα δευτερόλεπτα μετά από μια άσπρη λάμψη που με τύφλωσε. Εκρυψα το πρόσωπό μου μέσα στο χώμα. Εγινα ένα με το χώμα, δεν τολμούσα να κινηθώ. Κατόπιν άκουσα ένα τρομερό ήχο, ένα ανατριχιαστικό "κρακλ κρακλ" σαν να καιγόταν όλη η πλάση. Σήκωσα το κεφάλι μου να δω. Ηταν τα σπίτια, που καίγονταν στη σειρά όλα μαζί, καθώς και τα δέντρα και τα σπαρτά και ό,τι άλλο υπήρχε πάνω στη γη. Ηταν η θερμοκρασία της λάμψης, που ανάφλεξε ό,τι προσπερνούσε. Μπροστά μου στην κορυφή του βουνού, είδα μια φρικαλέα φλόγα, ένα κατακόκκινο σύννεφο φωτιάς που ανέβαινε στον ουρανό. Μέσα στο σκοτάδι που ακολούθησε, μαζί με τα χώματα και τις πέτρες που έρχονταν από παντού και μας χτυπούσαν, άκουγα φωνές μέσα στο σκοτάδι που ζητούσαν νερό. Σαν σε όνειρο, διέκρινα κατάμαυρες ανθρώπινες σιλουέτες γεμάτες αίματα που σέρνονταν στο χώμα κι ολοένα φώναζαν "νερό νερό""

Περισσότεροι από 110.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους τη στιγμή της έκρηξης. Μέχρι το τέλος του χρόνου, ο αριθμός αυτός φτάνει τις 140.000 ανθρώπινες ζωές,δηλαδή περίπου το ένα τρίτο του συνολικού πληθυσμού της πόλης. Τρεις μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου,ακολούθησε η δεύτερη φονική επίθεση των ΗΠΑ, εναντίον του Ναγκασάκι,όπου ο αριθμός των νεκρών μέχρι το τέλος του χρόνου ξεπέρασε τις 70.000 ανθρώπους, περίπου το ένα τέταρτο του συνολικού πληθυσμού της πόλης.

Από τότε και μέχρι σήμερα, 51 χρόνια μετά,χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας των εκρήξεων αυτών. Παιδιά ή ακόμα και αγέννητοι τότε και σήμερα ενήλικοι κουβαλούν μέχρι τις μέρες μας το "στίγμα" της ραδιενεργούς ακτινοβολίας που σκορπίστηκε στις δύο πόλεις. Πληγές που φαινομενικά έδειχναν ότι είχαν θεραπευτεί με το πέρασμα του χρόνου πρήζονταν και δημιουργούσαν αποστήματα. Η λευχαιμία εμφανίστηκε ξαφνικά στα 1950 - '53. Στη συνέχεια, εμφανίζονταν συμπτώματα καρκίνου του πνεύμονα, του θυρεοειδούς και του στήθους, καταρράχτης κλπ. Μόνο το 1989 καταγράφηκαν 4.244 νεκροί, εξαιτίας της ραδιενέργειας στις δύο πόλεις,ενώ στις αρχές της δεκαετίας που διανύουμε υπήρχαν εν ζωή 300.000 καταγραμμένα θύματα της ραδιενέργειας, πολλοί από τους οποίους θα πεθάνουν, όχι από φυσική αιτία, αλλά από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της ραδιενέργειας...

Ενα απεγνωσμένο "γιατί" συνοδεύει για πάντα από τότε αυτήν την καταστροφή. Η μεγαλύτερη, η πιο μαζική δολοφονία που συντελέστηκε ποτέ σε τόσο λίγο χρόνο. Μια πράξη, παράλληλα, που άνοιξε την αυλαία μιάς νέας εποχής φόβου για την ανθρωπότητα. Την εποχή της πυρηνικής απειλής, που και σήμερα υπονομεύει το παρόν και το μέλλον των κατοίκων του πλανήτη. Η επίσημη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Σεπτέμβρη του 1945 μαζί με τις δικαιολογίες των ΗΠΑ, σχετικά με το ότι τερμάτισαν έναν πόλεμο που θα στοίχιζε χιλιάδες ζωές, δεν έπεισαν ούτε και τους πιο ανυποψίαστους. Αλλωστε, στοιχεία που ήρθαν στο φως την 10ετία του '80, απέδειξαν ότι η Ιαπωνία διαπραγματευόταν τη συνθηκολόγησή της ένα μήνα πριν τη ρίψη της ατομικής βόμβας!

Η μετέπειτα στάση των ΗΠΑ, τα επόμενα χρόνια μέχρι το 1950 οπότε έπαψε να έχει το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας, ξεκαθάρισε ακόμα πιο πολύ τις προθέσεις τους: Την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος παγκόσμιας τρομοκρατίας με αιχμή του δόρατος μια μόνιμη απειλή εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης, που μετά τον πόλεμο εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας έχει βγει ενισχυμένη. Οχι τόσο υλικά, αφού οι απώλειες του πολέμου ήταν τεράστιες, αλλά κυρίως εξαιτίας της διεθνούς ακτινοβολίας του κοινωνικού της μοντέλου. Δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο εκείνη ξεπήδησαν παντού σε όλο τον κόσμο φιλειρηνικά κινήματα αντίστασης σε αυτές τις επιδιώξεις των ΗΠΑ. Κινήματα που και σήμερα ακόμα αντιπαλεύουν τις ίδιες ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, τιμώντας τους νεκρούς του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα...