Ποτέ στα 170 χρόνια της ύπαρξης του νεότερου ελληνικού κράτους δεν κατοχυρώθηκε η ελεύθερη και ανόθευτη εκλογική έκφραση του λαού. Από τις πρώτες εκλογές του 1844 με τους 800 νεκρούς και τις εκλογές της εποχής του Βούλγαρη και του Κωλέτη μέχρι σήμερα η άρχουσα τάξη έχει χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα για να εμφανίζει ότι έχει η κυριαρχία της τη λαϊκή συγκατάθεση και να περιβάλλει την εξουσία της με ένα, έστω και διάτρητο, κοινοβουλευτικό μανδύα. Η τρομοκρατία, η διαφθορά συνειδήσεων, το ρουσφέτι, η βία και η νοθεία, η στρεβλή πληροφόρηση, ο πολιτικός εκβιασμός είναι τα όπλα που στον ένα ή τον άλλο βαθμό συστηματικά χρησιμοποιούνται από τους κρατούντες.Μεταξύ αυτών είναι και το εκλογικό σύστημα, που κάθε φορά και αναλόγως των επικρατουσών συνθηκών καλείται να εξυπηρετήσει την υπέρτατη σκοπιμότητα, που είναι η διαιώνιση της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλες σχεδόν τις μεταπολεμικές εκλογές χρησιμοποιήθηκαν διαφορετικά εκλογικά συστήματα που το κοινό τους γνώρισμα ήταν η λαφυραγώγηση της λαϊκής ψήφου, η κλοπή των κοινοβουλευτικών εδρών από τα μικρότερα κόμματα υπέρ των μεγαλυτέρων και τελικά η νόθευση της λαϊκής κυριαρχίας, που υποτίθεται ότι κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα, το οποίο θεωρεί ότι κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό και λειτουργεί υπέρ αυτού.

Η καλπονοθεία μέσω των εκλογικών συστημάτων δεν επιδρά μόνο στην αλλοίωση του συσχετισμού μεταξύ των ψήφων που παίρνει ένα κόμμα και στις έδρες που καταλαμβάνει στη Βουλή. Στη μετατροπή δηλαδή κομμάτων μειοψηφούντων στο λαό που, ελέω εκλογικού συστήματος, μετατρέπονται σε αυτοδύναμες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Η καλπονοθεία αλλοιώνει αποφασιστικά και ουσιαστικά την ίδια τη φύση του πολιτεύματος, όπως αυτό τουλάχιστον εμφανίζεται στο ίδιο το Σύνταγμα.Υποτίθεται ότι με το Σύνταγμα, μεταξύ άλλων, κατοχυρώνεται η ισότητα της ψήφου των πολιτών και ο διαχωρισμός μεταξύ των εξουσιών. Οταν όμως στην πράξη ένας βουλευτής για να εκλεγεί χρειάζεται 12.187 ψήφους και ένας άλλος 58.098, όπως για παράδειγμα συνέβη το 1974 στην εκλογή αντίστοιχα ενός βουλευτή της ΝΔ και ενός βουλευτή της Ενωμένης Αριστεράς, τότε η ισότητα της ψήφου των πολιτών αποκτά πλέον μόνο θεωρητικό χαρακτήρα.

Το κακό όμως δε σταματά εδώ. Η εκτελεστική εξουσία, δηλαδή η κυβέρνηση, δε στηρίζεται στην ουσία από τη λαϊκή ψήφο, αλλά από μία νόθα κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η οποία με τη σειρά της σαν νομοθετική εξουσία κάθε άλλο παρά είναι ανεξάρτητη από την εκτελεστική. Η διαπλοκή των εξουσιών, που υποτίθεται ότι πρέπει να είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους, ολοκληρώνεται με το διορισμό από την εκτελεστική εξουσία της ηγεσίας της Δικαιοσύνης, οπότε και η δικαστική εξουσία έτσι όχι μόνο, μέσω του διορισμού αυτού, χάνει την ανεξαρτησία της, αλλά στηρίζεται πλέον σε πλαστές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες, αντί να στηρίζεται και να αντλεί τη δικαιοδοσία της από το λαό, στο όνομα του οποίου θεωρητικά τουλάχιστον παίρνει τις αποφάσεις της.

Αν στα προηγούμενα προστεθεί ότι τα καλπονοθευτικά συστήματα επιδρούν ακόμα και σε αυτή καθ' αυτή την επιλογή ενός κόμματος από τους ψηφοφόρους, αφού κάποιοι, γνωρίζοντας ότι η ψήφος τους θα λαφυραγωγηθεί από το εκλογικό σύστημα, υπό τον ψυχολογικό εκβιασμό της "χαμένης ψήφου" στρέφονται σε άλλα κόμματα, γίνεται φανερό ότι το εκλογικό σύστημα αποτελεί βασικό μηχανισμό του αστικού συστήματος και έχει ιδιαίτερη σημασία για τις πολιτικές εξελίξεις και την επιβίωση της εξουσίας της άρχουσας τάξης.