Αρκούντως διδακτικά και αποκαλυπτικά της πολιτικής και των συμφερόντων που υπηρετεί τόσο η κυβέρνηση του... "εκσυγχρονιστή" Κ. Σημίτη, όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση, μαζί με την Πολιτική Ανοιξη, είναι τρία νομοσχέδια που με τη μορφή κύρωσης συμβάσεων ψηφίστηκαν από το πρώτο θερινό τμήμα της Βουλής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι η πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, χωρίς να διαφέρει στην ουσία της από του προκατόχου του, Αν. Παπανδρέου, έχει φέρει σε αντιπολιτευτικό αδιέξοδο τη ΝΔ και την Πολιτική Ανοιξη, υποχρεώνοντας τα δύο άλλα αστικά κόμματα του Κοινοβουλίου να ψηφίζουν τα προτεινόμενα από την κυβέρνηση νομοσχέδια, αρκούμενα σε φραστικές αντιπαραθέσεις και άνευ περιεχομένου λεκτικές κορόνες. Και πώς άλλωστε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά αφού το σημερινό κυβερνητικό σχήμα εξυπηρετεί με τον πλέον συνεπή τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Η πρώτη "διακομματικής" συμφωνίας ψήφιση σύμβασης στο θερινό τμήμα της Βουλής, αφορούσε την εκχώρηση των μεταλλείων χρυσού και άλλων ορυκτών της περιοχής της Κασσάνδρας στη Χαλκιδική σε καναδικών συμφερόντων πολυεθνική Κοινοπραξία. Το βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν ότι έτσι θα διατηρηθούν ορισμένες θέσεις εργασίας που σε αντίθετη περίπτωση, αν δηλαδή έκλειναν τα μεταλλεία, θα χάνονταν οριστικά. Ουδείς όμως μπήκε στον κόπο να εξηγήσει πρώτον τι εγγυήσεις υπήρχαν από την πλευρά της Κοινοπραξίας ότι μετά την εκμετάλλευση των πράγματι πλουσιότατων σε μετάλλευμα ορυχείων δε θα έφευγαν σε δύο ή τρία χρόνια, οπότε το πρόβλημα της ανεργίας των εργαζόμενων στα μεταλλεία ουσιαστικά παρέμενε. Δεύτερον τι είδους επένδυση είναι αυτή που θα κάνουν οι Καναδοί όταν το μεγαλύτερο ποσό των χρημάτων που υποτίθεται θα διαθέσουν για την... "επένδυση", θα τους δοθεί είτε υπό τη μορφή δανείων, είτε σαν χρηματοδότηση. Τελικά γιατί η εκμετάλλευση των ορυχείων της Κασσάνδρας να μην παραμείνει σε κρατικό έλεγχο, όταν μάλιστα σύμφωνα με πρόσφατα αναγραφόμενες πληροφορίες στον Τύπο σύντομα θα έρθει στη Βουλή νομοσχέδιο για τη χρηματοδότηση της Κοινοπραξίας από το κράτος;

Τα παραπάνω ερωτήματα και επισημάνσεις που τέθηκαν από το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που καταψήφισε τη σκανδαλώδη αυτή σύμβαση, έμειναν όπως αναμενόταν άλλωστε, αναπάντητα. Οπως έμεινε και ασχολίαστο από την κυβέρνηση το γεγονός ότι ο άνθρωπος που κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων της σύμβασης εκπροσωπούσε το κράτος και υποτίθεται ότι ενεργούσε για την προάσπιση των συμφερόντων του, μετά τη λήξη των συζητήσεων προσελήφθη σε διευθυντική θέση από την Κοινοπραξία.

Εξίσου σκανδαλώδης και χαριστική ήταν και η σύμβαση που αφορούσε την προμήθεια χωρίς διαγωνισμό από την εταιρία που θα φέρει το φυσικό αέριο στην Ελλάδα, του μηχανολογικού και ηλεκτρολογικού εξοπλισμού των υδροηλεκτρικών σταθμών της ΔΕΗ στις Συκιές και το Πευκόφυτο, πριν καν αυτοί κατασκευαστούν. Το πλέον προκλητικό, αλλά και αποκαλυπτικό του πραγματικού σκοπού της σύμβασης, είναι ότι μεταξύ άλλων προβλέπεται ότι η προκαταβολή ύψους περίπου εννέα δισεκατομμυρίων που θα δοθεί για την αγορά του εξοπλισμού, δε θα επιστραφεί στο ελληνικό κράτος, ακόμα και στην περίπτωση που δε θα πραγματοποιηθεί για οποιοδήποτε λόγο η αγορά.

Αξίζει να σημειωθεί η στάση της Πολιτικής Ανοιξης και στις δύο προαναφερόμενες συμβάσεις. Ενώ όταν συζητούνταν στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή τις καταψήφισε, περιγράφοντάς τες με τα μελανότερα χρώματα, όταν ήλθαν για κύρωση στη Βουλή, έκανε στροφή 180 μοιρών και τις υπερψήφισε. Προφανώς εκτίμησε ότι δεν έχει κανένα συμφέρον να έρθει σε αντίθεση με τόσο ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες, ενόψει μάλιστα ενδεχόμενων εκλογών, οπότε και θα χρειαστεί τη συμπαράσταση και... συνδρομή τους.

Η τρίτη σύμβαση που επίσης με συνοπτικές διαδικασίες ψηφίστηκε από τη Βουλή, αφορούσε το ξενοδοχειακό συγκρότημα του ΠόρτοΚαρράς και τη γύρω περιοχή, 17.000 καλλιεργήσιμων στρεμμάτων. Πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα υπέρ ποιων τελικά λειτουργούν οι διάφοροι υποτιθέμενοι αναπτυξιακοί νόμοι που κατά καιρούς έχουν ψηφισθεί. Το 1968 ο Καρράς συνάπτει σύμβαση με το κράτος ιδιαίτερα ωφέλιμη για αυτόν που φροντίζει να την κάνει ακόμα ωφελιμότερη αφού δεν πραγματοποιεί όλες τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει. Για παράδειγμα το ξενοδοχειακό συγκρότημα που κατασκευάζει περιλαμβάνει μόλις το 60% των κλινών που υποχρεούτο να περιλάβει. Ετσι όμως και επί μία σχεδόν τριακονταετία ενώ είναι ανοιχτός στις συμβατικές του υποχρεώσεις, ουδείς τον ενοχλεί. Επειδή όμως η εκκρεμότητα ούτως ή άλλως υπάρχει και ενδεχομένως να αποτελέσει τροχοπέδη στα μελλοντικά σχέδια αλλαγής του ιδιοκτησιακού καθεστώτος του συγκροτήματος, έρχεται το κράτος και αντί να το υποχρεώσει έστω και καθυστερημένα να πραγματοποιήσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε, υπογράφει νέα σύμβαση που νομιμοποιεί το υπάρχον καθεστώς και ούτε γάτα, ούτε ζημιά για τους Καρράδες.

Για μία ακόμα φορά η Βουλή μετατρέπεται σε Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα ανομήματα του μεγάλου κεφαλαίου.

Γιάννης ΚΩΣΤΑΚΗΣ