Ποιος ήταν ο εχθρός; Η δήλωση του Ανιέλι είναι χαρακτηριστική: "Η Ενωμένη Ευρώπη θα είναι χρήσιμη, για να μπορέσει να διαλύσει το κομμουνιστικό βάρος στην Ιταλία και τη Γαλλία, βοηθώντας την Ευρώπη να ξαναβρεί τη δύναμη, για να διασώσει τη λειτουργία του κοινωνικού τηςσυστήματος".

Ο στόχος είναι το χτύπημα του κομμουνιστικού κινήματος, για να σωθεί το καπιταλιστικό σύστημα. Για την κατάκτηση αυτού του στόχου, τα πολυεθνικά μονοπώλια, και τα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ - ΕΟΚ - ΙΑΠΩΝΙΑ, "τριεθνής") συνενώνουν τις δυνάμεις τους. Οι ιδιοκτήτες τους από κοινού με τους πολιτικούς τους εκπροσώπους καταλήγουν σε συγκεκριμένη μακρόπνοη στρατηγική. Παραμερίζουν τους ανταγωνισμούς τους, προκειμένου να αντιμετωπίσουν την παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού.

Οι καπιταλιστές συναποφασίζουν σκληρή επίθεση ενάντια στους λαούς. "Δημοκρατία και καπιταλισμός δεν μπορούν να συμφωνήσουν πια", παραδέχονται οι οικονομολόγοι των πολυεθνικών, σύμφωνα με το δημοσίευμα.

Η πρωτοβουλία φαίνεται να ανήκει στις ΗΠΑ, γιατί σύμφωνα με το δημοσίευμα"η νέα πολιτική Μπρεζίνσκι θα βασιστεί στην κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω σε μια Ηνωμένη Ευρώπη, που θα καθοδηγείται όμως από τη Δυτική Γερμανία", ενώ "ο Μπρεζίνσκι επισκέφτηκε σε χρόνο - ρεκόρ την περασμένη βδομάδα, για πρώτη φορά επίσημα, τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, καταλήγοντας στην "τριεθνή σύσκεψη" της Βόννης, που είχε σαν μοναδικό θέμα συζήτησης τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν, για να ξεπεραστεί η κρίση του καπιταλισμού".

Σήμερα, πράγματι, η Γερμανία ηγεμονεύει στην Ευρωπαϊκή Ενωση και καθορίζει τις εξελίξεις στη λειτουργία και τη δράση της.

Η ποιότητα και ο χαρακτήρας των μέτρων είναι άκρως αντιδραστικά, αφού ΤΑ ΝΕΑ εκτιμούν ότι "οι λύσεις που πρότειναν οι εκπρόσωποι της τριεθνούς διάσκεψης είναι άκρως προειδοποιητικές για τους λαούς του Δυτικού κόσμου... ". Μόνο που ο διεθνής και ο εσωτερικός σε κάθε χώρα συσχετισμός δυνάμεων δεν επέτρεπε τότε την άμεση εφαρμογή τους.

1. Προγραμματισμένες οικονομίες σε επίπεδο εθνικό και διεθνές, για να αυξηθεί το ατομικό εισόδημα (δηλαδή των καπιταλιστών).

2. Πειθαρχημένη εργασία (δηλαδή πλήρης υποταγή χωρίς δυνατότητα κινητοποιήσεων και διεκδικήσεων, αυταρχική αντιμετώπισή τους και αναγκαστική ταξική συνεργασία). Μήπως θυμίζει την προτίμηση του διαλόγου και της πολιτικής συναίνεσης από την κοινωνική έκρηξη;

3. Ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας (δηλαδή ενίσχυση του κράτους, αυταρχισμός, κουτσούρεμα και των όποιων δημοκρατικών ελευθεριών στον καπιταλισμό).

4. Χρηματοδοτούμενα πολιτικά κόμματα (για να 'ναι ελεγχόμενο το πολιτικό σύστημα, όπως ο πρόσφατος νόμος π.χ. για τον έλεγχο των οικονομικών των κομμάτων, λόγω "διαπλεκόμενων συμφερόντων", ή ελεγχόμενα άμεσα από τις πολυεθνικές).

5. Περιορισμένη εκπαίδευση. (Δε θυμίζει τη "Λευκή Βίβλο", για εκπαίδευση και επανεκπαίδευση αλλά και εξειδίκευση από τις επιχειρήσεις, ΙΕΚ - ΚΕΚ κλπ);

6. Ελεγχόμενος Τύπος (για να μπορούν να διαμορφώνουν λαϊκές συνειδήσεις ενσωμάτωσης στο σύστημα).

Τα συγκροτήματα Τύπου και καναλιών είναι ιδιοκτησία των μεγαλοεπιχειρηματιών Λαμπράκη, Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη κλπ. Εχουμε, δηλαδή, πλήρη εφαρμογή της κατευθυντήριας στρατηγικής της "τριεθνούς διάσκεψης". Σ' αυτή τη στρατηγική έχουμε σχεδόν ταύτιση τόσο των νεοφιλελεύθερων κομμάτων όσο και των σοσιαλδημοκρατικών. Η ταξική αλληλεγγύη των αστών συνενώνει τους πολιτικούς εκφραστές τους στην ίδια συντηρητική πολιτική, το διαβόητο εκσυγχρονισμό. Η κυβέρνηση είναι ήδη έτοιμη να προχωρήσει βάναυσα σε πιο σκληρά μέτρα ενάντια στην εργατική τάξη, σύμφωνα με απαίτηση του ΟΟΣΑ και του ΣΕΒ, όπως μείωση κατώτερων μισθών, απολύσεις χωρίς όρια, ελαστικοποίηση ωραρίου, και άλλα.

Οπως και η δημιουργία προϋποθέσεων συμμετοχής κομμουνιστικών κομμάτων σε κυβερνήσεις που καλλιεργεί κοινοβουλευτικές αυταπάτες ή ασκεί πίεση για υποχωρήσεις. Η συμβολή και ο ρόλος της Σοσιαλδημοκρατίας σ' αυτή την υπόθεση καθορίζουν τις εξελίξεις, με δεδομένο το στρατηγικό χαρακτήρα στην ενότητα μαζί της για ορισμένα εργατικά κόμματα. Η εξέλιξη του Ιταλικού ΚΚ μετά από αυτά είναι γνωστή.

Ετσι, 20 χρόνια μετά ο Ανιέλι δηλώνει: "Το προσόν της Αριστεράς είναι ότι πολύ συχνά κάνει αυτό που δεν είχε πετύχει πριν απ' αυτήν η Δεξιά". Βεβαίως, στην Ιταλία έχουμε την κεντροαριστερή κυβέρνηση διαχείρισης του καπιταλισμού με την "Ελιά" αλλά και την "Αριστερά" ελεγχόμενη από το σύστημα.

Αξιοσημείωτο δε είναι ότι ακόμα και ΤΑ ΝΕΑ εκείνης της εποχής γράφουν με όρους, μορφή, και περιεχόμενο που σήμερα μόνο οι κομμουνιστές προπαγανδίζουν, γι' αυτό και τους χαρακτηρίζουν δογματικούς. Μήπως ΤΑ ΝΕΑ τότε ήταν δογματικά; Η μήπως ήταν φιλοκομμουνιστικά; Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Απλά κατέγραψαν μια πραγματικότητα σε εποχή με διαφορετικό συσχετισμό δυνάμεων. Ο καπιταλισμός ήταν "στριμωγμένος".

Επίσης, απέναντι στο διεθνισμό του κεφαλαίου πρέπει να αντιπαρατάξουμε την ενιαία στρατηγηκή του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της κοινής αντιιμπεριαλιστικής πάλης των λαών.

Οι αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, το νέο Πρόγραμμά του μας εξοπλίζουν με την πολιτική του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου με προοπτική το σοσιαλισμό. Στο χέρι μας είναι, με βάση αυτές τις αποφάσεις, να αναπτύξουμε το εργατικό κίνημα στη χώρα μας, συμβάλλοντας και στην ανάσυγκρότηση και ενότητά του διεθνώς.

Στέφανος ΛΟΥΚΑΣ

Το ταξικό κριτήριο είναι κατακτημένο από τους καπιταλιστές. Μπροστά στον κίνδυνο αμφισβήτησής τους, παραμερίζουν τους μεταξύ τους ανταγωνισμούς και συνενώνονται με κοινή στρατηγική ενάντια στον ταξικό τους αντίπαλο, για να προστατέψουν και να ενισχύσουν την εξουσία τους. Μπορούμε να διδαχτούμε, λοιπόν, και από τους ταξικούς μας αντιπάλους