Ναό της Δημοκρατίας συνηθίζουν να αποκαλούν το Κοινοβούλιο οι απολογητές της αστικής δημοκρατίας, αποσιωπώντας όμως ότι - τουλάχιστον όσον αφορά την Ελλάδα - η σύνθεσή του είναι σχεδόν πάντα αποτέλεσμα νοθείας και εκβιασμού. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στις περιπτώσεις που η νοθεία και οι εκβιασμοί ήταν ολοφάνεροι και αποδεδειγμένοι, όπως για παράδειγμα τις περίφημες εκλογές βίας και νοθείας του 1961. Ακόμα και τότε που δεν παρουσιάζονται τέτοια ακραία φαινόμενα προκειμένου να διατηρηθούν στην εξουσία οι εκλεκτοί της κυρίαρχης τάξης, φροντίζει για αυτό το εκάστοτε εκλογικό σύστημα, που τις περισσότερες φορές, αν όχι πάντα είναι καλπονοθευτικό. Κλασικό παράδειγμα οι εκλογές του 1956, που το ισχύον τότε εκλογικό σύστημα έδωσε απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο δεύτερο κόμμα. Ενδεχομένως κάποιος να υποστηρίξει ότι τα προαναφερόμενα έγιναν σε καιρούς γενικότερης πολιτικής ανωμαλίας και ότι εν πάση περιπτώσει μετά τη μεταπολίτευση του 1974 όλα λειτούργησαν άψογα και δημοκρατικά. Βέβαια κάποια βήματα έγιναν, αφού δεν μπορούσε να γίνει και αλλιώς, αλλά οι κυβερνώντες πεισματικά επέμεναν και επιμένουν στη διατήρηση των καλπονοθευτικών συστημάτων, αρνούμενοι να εφαρμοστεί η απλή αναλογική σαν πάγιο και συνταγματικά κατοχυρωμένο εκλογικό σύστημα.